Chapter 3
865 คำ
หลังจากยัยบ้าสุดสวยวิ่งออกไปจากตรงนั้นผมก็ยิ้มออกมาทันที สวยวะ แต่แปลกทำไมเธอถึงรู้ว่าผมเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนไม่ได้เลย ผมจำได้ว่าล่าสุดตอนอายุ21ปี เมื่อปีที่แล้วแหละ คือผมไม่รู้รายละเอียดมากนักเพราะไม่มีใครยอมเล่าอะไรให้ผมฟัง รู้แค่ตอนนั้นผมเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย แล้วก็ เออ รู้แค่นั้นแหละ
คืองี้นะ เวลาผมเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนก็จะเกิดกรณีแบบนี้แหละกรี๊ดร้องลั่นแล้วก็วิ่งออกไปบอกว่าเห็นผี ผีมีจริงที่ไหนล่ะ พวกเพ้อเจ้อ ผมเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนจะเดินกลับมาตรงที่นั่งโซน VVIP
"ไอ้ไผ่มึงไปกินเด็กมาไวจังวะ"
"กินบ้ากินบอไรมึงกรี๊ดร้องลั่นแล้วบอกเห็นผี "
เพื่อผมในโต๊ะก็หัวเราะกันเสียงดังลั่น ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะนั่งลงตรงโซฟา ผมแปลกใจแค่นั้นแหละว่ามันเป็นเพราะอะไร แล้วก็กลับมาย้อนไปถึงคำพูดของยัยนั้น ถ้ายัยนั้นพูดเป็นความจริงขึ้นมา แล้วผีคนนั้นต้องการอะไรจากผม ผมจำได้ว่าผมไม่เคยไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแล้วทิ้งเลยนะโว๊ยย
"เอาอีกแล้วเหรอวะ กูว่ามันแปลกๆแล้วนะโว๊ยย ยพอมึงจะเอาใครคนไหนก็เป็นแบบนี้ทุกรายกูว่ามึงไปหาหมอผีดีมั้ยวะ"
ผมส่ายหน้าเบาๆ ไปทำไมหละ
"เพื่อ"
"อ่าวก็ไปไล่ผีไงวะ มึงจำไม่ได้ไงผู้หญิงทุกคนก็บอกว่าเห็นผีนี่นา เรื่องแบบนี้ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่นะโว๊ยยยย"
ผมทำหน้าเอือมๆก่อนจะกระดกเหล้าขึ้นดื่ม สายตามองไปยังภาพเบื้องหน้า ยัยผู้หญิงคนเมื่อกี้นี่หว่า ผมยกยิ้มมุมปากทันทีก่อนจะจ้องหน้าเธอไม่ยอมหลบ เธอหันมาสบตากับผมก่อนจะยกมือเต๊ะท่าเหมือนจะต่อยหน้าผมแล้วสะบัดหน้าหนี ผมยิ้มขำๆก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่มต่อ
"ไอ้ไผ่มึงจ้องเขามากไปละไอ้สัส"
ผมเหลือบสายตามองหน้าไอ้เบียร์เล็กน้อยก่อนจะยักไหล่เบาๆ
"ทำไมกูจะจ้องไม่ได้"
"คนนั้นกูจองไอ้สัส สวยใส เรียนดีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของม.เรา นักเรียนทุนของมึงไงไอ้สัสไม่เคยเห็นไง เมเปิ้ลอ่ะ มึงนี่นะ"
ผมมองหน้ามันแล้วยกยิ้มมุมปาก
"ไม่ทันแล้วสิ กูจูบยัยนั้นไปแล้วด้วย"
พวกมันทั้งโต๊ะทำหน้าตกใจก่อนจะเขย่าผมแรงๆจนผมต้องผลักพวกมันออกไป
"ไอ้พวกบ้า กูเจ็บโว๊ยยย"
"มึงไปจูบกับเมเปิ้ลตอนไหน แล้วมึงจูบกับผู้หญิงได้ยังไง เขาไม่เห็นผีเหรอวะ"
พอพวกนั้นพูดมาอย่างนี้ผมก็ชะงักไปก่อนจะคิดไปกับคำพูดของพวกมัน นั้นสิเราสองคนจูบกันนานมากด้วย แต่ทำไมเธอถึงไม่ถูกผีหลอกหละ ทำไมคนอื่นแค่ปากแตะกันถึงกับกลัวแล้ว แต่กับยัยนั้นไม่ยักเป็นอะไร
"หน้าสนใจซะแล้วสิ หึ"
.
.
วันต่อมา........
"ตาไผ่ตื่นเดี๋ยวนี้นะ แม่นัดหลวงพ่อไว้ตอนเช้านะ"
ผมเอามือปิดหูตัวเองก่อนจะดีดดิ้นไปมา โอ๊ยยยย เอาอีกแล้วสิแม่ผม พาผมไปอีกละจะไปทำไมนักหนาวะ
"แม่ครับผมง่วงงงง ผมเพิ่งจะได้นอนเองนะ"
"ออกมาเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างงั้นแม่จะตัดบัตรเครดิตแกทุกใบ พักการเรียนแกด้วย รถแกก็จะไม่มีขับแม่ให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง"
ผมสบถออกมาทันทีอย่างหงุดหงิด บ้าเอ้ย ขู่อีกแล้ว
.
.
@วัด
"หลวงพ่อคะดวงชะตาตาไผ่เป็นยังไงบ้างคะ"
ผมนั่งอย่างคนหมดอาลัยตายอยากอยู่ในวัดเนี้ยแหละ ง่วงชิบหาย ไม่รู้จะอะไรนักหนากับผมเนี้ย
"ยังไม่ถึงเกณฑ์ดีเท่าที่ควร "
เหมือนท่านมองมาทางข้างหลังผมก่อนจะหันมาสบตากับผม
"ดวงชะตาเราหนักนะพ่อหนุ่ม หลวงพ่อพูดมากไม่ได้มันไม่ใช่เรื่องที่หลวงพ่อจะพูดได้ เอาเป็นว่าโยมไปหาผู้หญิงที่มีชะตาวันเกิด 22 เมษายน 2540 อายุ22ปี เธอจะช่วยลูกชายโยมได้"
ผมนั่งฟังก็ยังงงอยู่ดี แต่แม่ผมนี่สิทำหน้าตกใจแทบจะเป็นลม ผมงงนะคือไม่มีใครเล่าอะไรให้ผมฟังทั้งนั้น ผมก็เลยไม่เข้าใจ แม่ผมจะชอบพาผมมารับน้ำมนต์จากหลวงพ่อบ่อยๆ เดือนไหน2-3ครั้ง เพราะแม่บอกว่าดวงผมไม่ค่อยดีมีคนจ้องจะเอาชีวิต
"แล้วจะไปตามหาเธอจากไหนคะหลวงพ่อ "
"โชคชะตานำพา ไม่แน่นะเขาสองคนอาจจะเจอกันแล้วก็ได้ อาตมาไปก่อนนะโยม"
- ผู้เขียน
