“อ้อๆ เข้าใจแล้ว” ลาวัลย์พยักหน้ารับ เคยเห็นแม่ค้าทำกัน ตัวเองก็เลยเอาแบงค์พันใบนั้นตบๆ ต้นไม้ในร้าน
“ฉันไปก่อนนะ อยู่นานไม่ได้ คนเยอะ เวียนหัว”
“ขอบคุณพี่อิ่มที่มาอุดหนุนมากนะคะ” ลาวัลย์กับสามีเอ่ยลาจนแผ่นหลังของทั้งสองหายไปในฝูงชนแล้วจึงเอ่ยกับสามี “หลานพี่อิ่มน่ารักดีจัง”
“ดูร่าเริงดีจริงๆ เป็นไง ชอบละสิ จะจีบให้ลูกชายหรือไง” คนเป็นพ่ออดหัวเราะไม่ได้
“เรานี่เป็นพ่อแม่แบบไหนกันนะ ลูกสามคนบ้างานกันหมด ห่วงก็แต่ตาอิฐ จะพาไปทำบุญวัดไหนดีจะได้ไม่ถูกผู้หญิงทิ้งอีก”
“ไปยุ่งกับลูกมาก เดี๋ยวก็โดนลูกบ่นหาว่าก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวหรอก” คนเป็นพ่อส่ายหน้าไปมา ได้แต่ฝากให้ลูกๆ ช่วยดูแลกันและกันอย่าทอดทิ้งกันก็พอ
“ว่าแต่ขนมนี่ก็อร่อยนะพ่อ” ลาวัลย์ชิมขนมไทยในกล่องที่เกวลินยื่นให้ แล้วส่งให้สามีชิมด้วย
“หวานกำลังดี ไม่เลี่ยนไป”
“มีเบอร์โทรด้วยนะ เอาไว้ให้ตาอิฐสั่งให้แม่กินบ้างดีกว่า”
“นี่คุณก็.
