ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในร้าน สายตาของคุณหมอหนุ่มก็เห็นมือเรียวโบกไปมาอยู่ด้านใน เธอสวมยืดพอดีตัวและกางเกงยีนสีเข้ม ยังคงรวบผมเป็นหางม้า ดูง่ายๆ สบายๆ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายไปด้วย
“มานานหรือยังครับ” เขาถามพลางถอดเสื้อนอกออกพาดที่พนักเก้าอี้ และได้คำตอบคือการชูห้านิ้วของเธอ
“ห้านาทีค่ะ” เธอปลดหน้ากากอนามัยออก “กะทิให้พนักงานยกเตาแล้วค่ะ เราต้องตกลงกันก่อนกินนะคะ”
“ครับ?” เขามองริมฝีปากสวยจนเพลิน อดคิดถึงคืนที่ได้สัมผัสริมฝีปากเธอไม่ได้ “คุณกะทิว่ายังไงนะครับ”
“เอ่อ..ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ค่ะ เรียกกะทิก็แล้ว” เธอยกมือปัดเส้นผมเกี่ยวใบหูด้วยความเคยชิน
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องผมว่าหมออิฐอีก เรียกพี่อิฐก็พอ”
“แค่กๆ” เกวลินถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง นึกถึงตอนที่เขาอยู่บนตัวเธอแล้วบอกให้เรียก ‘พี่อิฐ’
อิทธิพลกลั้นยิ้ม เขาดีใจที่เห็นว่าเธอก็หวั่นไหวกับเขาเหมือนกัน “หรือเพราะพี่อายุสามสิบสี่แล้ว เ
