“มองผมแบบนี้คืออะไร คุณไม่ได้คิดอะไรทะลึ่งๆ อยู่ใช่ไหมไวท์”
วลัญช์เม้มปากน้อย ๆ แล้วค่อยคลายออกช้า ๆ ใบหน้าของเธอออกร้อนนิด ๆ ตอนที่ตอบเขาออกไป “ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย”
“ไปนั่งรับลมที่ห้องดีกว่า ข้างล่างลมแรง”
วลัญช์ยิ้มแล้วพูดไปว่า “ก็ลมเดียวกันหมดนั่นแหละ ไม่มีที่ไหนแรงกว่าที่ไหนหรอก”
เขามองเธอด้วยสายตายิ้มได้แล้วพยักหน้าว่าให้ขึ้นไปบนห้องดีกว่า วลัญช์อิดออดเพราะคิดว่าพระพายจะทำอะไร ๆ ที่บนนั้น แต่เปล่า เขาปล่อยให้เธอชื่นชมวิวแบบสามร้อยหกสิบองศาภายในห้องพักที่ชั้นบนสุดห้องนั้น
“สวยมากเลย ค่าห้องเท่าไรเนี่ย แพงมากไหม”
“ถามทำไม ผมจ่ายเอง แพงหรือไม่แพงก็ไม่ได้เดือดร้อนคุณหรอกน่า”
“แค่อยากรู้” วลัญช์พึมพำตอบออกมาแล้ว พระพายก็เข้ามาจับมือเธอไว้ กุมหลวม ๆ ก่อนจะเรียกเธอด้วยเสียงอ่อนลง “ไวท์ครับ”
“หืม”
“ทำไมไม่ขานรับผมหวาน ๆ เอาใจเก่ง ๆ ขี้อ้อนแบบคนอื่น ๆ บ้างนะ”
“ก็ไปคบแบบที่คุ
