“กลัวผมไม่ไม่ฉลาดหรือไง ผมแพ้เนื้อปลาน่ะ กินไม่ได้” เขาบอกเธอแล้วถามขึ้นต่อจากนั้น “คุณล่ะ อยากเล่าเรื่องของตัวเองบ้างไหมไวท์”
“ที่แท้ก็อยากฟังเรื่องของฉันนี่เอง เลยเล่าเรื่องของตัวเองก่อน” วลัญช์สรุปการกระทำของเขาด้วยน้ำเสียงติดหยันนิด ๆ พร้อมกับคาดเดาเรื่องเล่าของเมื่อครู่นี้ไปด้วย “จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“คุณรู้ว่าผมไม่โกหก และก็ไม่ชอบคนโกหกด้วย”
วลัญช์กลั้นลมหายใจของตัวเองเมื่อจบคำพูดคาดคั้นนั้น และแล้วเสียงทักด้วยการเรียกชื่อของพระพายก็ดังโหวกเหวกมาจากทิศทางหนึ่ง
“เฮ้ย คุณพายนี่หว่า”
เสียงเรียกจากชายคนหนึ่งในกลุ่มเจ็ดหรือแปดคน วลัญช์ไม่ทันได้นับให้ถ้วนดี เพราะเธอต้องเปลี่ยนเป็นท่านั่งเบี่ยงตัวเพื่อให้พ้นสายตาของใครคนหนึ่งที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไกลๆ แต่สายตาของทางนั้นมองมาทางนี้ด้วยท่าทีสงสัย และทำท่าว่าจะเดินตรงมาทางนี้ด้วย
พระพายหรี่ตามองเธอแล้ว แล้วถึงได้ลากสายตากวาดมอง
