เหลียงจงรู้สึกซาบซึ้งที่ท่านป้าเข้าใจในตัวเขา เข้าใจมากกว่าผู้เป็นบิดาและมารดา เข้าใจมากกว่าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าปู่ว่าย่าเขาเสียอีก ชายหนุ่มวัยสามสิบกลางๆ น้ำตาซึม หลิวเวยรู้สึกดีใจกับสามี ที่เขาจะได้ทำในสิ่งที่เขาชื่นชอบเสียที ตระกูลของนางก็ค้าขายจนร่ำรวยมาก่อน หาได้มีผู้ใดเป็นขุนนางไม่ ก็ยังมีกินมีใช้ไม่เห็นมีผู้ใดอดตาย
ตระกูลเหลียงนั้นดูถูกพวกพ่อค้า แต่สุดท้ายหลานชายคนรองอย่างเหลียงจง ก็ได้แต่งงานกับบุตรีจากตระกูลพ่อค้าเช่นนาง เพียงแต่บิดามารดาของนางเลือกที่จะละทิ้งนาง เพียงเพราะไม่ชอบตระกูลเหลียง การแต่งงานกับเหลียงจงนั้น สำหรับนางถือว่าเกิดขึ้นจากความรัก จึงได้ตัดสินใจที่จะติดตามเขาไปตลอดชีวิตไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ตาม หากมารดาสนับสนุนเขาในยามที่ตระกูลเหลียงยังรุ่งเรือง มีหรือที่ชีวิตของพวกนางต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้
“จงเอ๋อร์จะไม่มีวันลืมในความเมตตาของท่านป้าเลยขอรับ ไม่ว่าท่านป้าต้องก
