หลังจากที่ผู้มาเยือนคารวะทักทายเจ้าของเรือนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซุนฉีจึงให้ชิงเหมยพาเด็กๆ ทั้งสอง ออกไปเดินเล่นรอบๆ จวนก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงบทสนทนาของพวกผู้ใหญ่ ก่อนหน้านั้นซุนเฉียวได้พร่ำพรรณนาถึงความทุกข์ยาก ที่นางได้พบเจอมาจนคนฟังรู้สึกเบื่อหน่าย ความเห็นอกเห็นใจที่ซุนฉีพึงมี ก็หาได้มีให้แก่สตรีตรงหน้า ที่พูดจาได้น่าสงสารราวกับว่า โลกนี้มีแต่นางที่ต้องประสบพบเจอกับเรื่องราวเช่นนั้น เหตุใดยามที่ตนเองพบเจอกับความยากลำบาก ถึงเอาแต่คิดที่จะพึ่งพาผู้อื่น ทั้งๆ ที่ตนเองยังไม่เคยให้ความช่วยเหลือผู้ใดเช่นกัน
ครั้นนึกย้อนไปถึงคราของนาง สิบสี่ปีก่อนซุนฉีเคยอุ้มหลานวัยทารกไปเยือนเมืองถิงซา เพื่อขอความช่วยเหลือจากสตรีตรงหน้า เพราะมิอาจหาหนทางออกได้ แต่ทว่าหาได้รับไมตรีจากสตรีผู้นี้ไม่ ทั้งไม่ยอมพบหน้า ทั้งไม่ออกมาพูดจากัน ราวกับว่าต้องการตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องให้ขาดสะบั้นไปเสียยามนั้น ทว่าย
