11.นับแต้ม
1026 คำ
เปรมมนัสหลังจากไปส่งหลานสาวคนสวยที่บ้านของพี่สะใภ้เป็นที่เรียบร้อยแล้วเขากลับมาที่บ้านและรีบจัดการธุระส่วนแล้วไปคุยกับพี่ชายเล็กน้อยแล้วกลับขึ้นห้องไป และรีบเปิดแอพพลิเคชั่นยอดนิยมเพื่อไถ่ถามเพื่อนรักทันที
เปรมมนัส: สติ๊กเกอร์รูปโบกมือทักทาย
ปกรณ์: ว่ามะ
เปรมมนัส: วันนี้มีคนที่ฉั๊นให้นามบัตรมาหาแกที่โรงพยาบาลมั๊ย
ปกรณ์: ใครเหรอ
เปรมมนัส: ผู้หญิงเพิ่งจะ 19 ปีเต็มเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง เพื่อนน้องเอ๋ย ปวดท้องเวลามีประจำเดือน ล่าสุดเป็นลมวูบ
ปกรณ์: ชื่ออะไร
เปรมมนัส: กานต์ธิดา วรนนท์ พอใจยัง?
ปกรณ์: สติ๊กเกอร์หัวเราะชอบใจ
ปกรณ์: มาแล้ว ตรวจเบื้องต้นไม่พบก้อนเพิ่มขึ้นหรอก แต่ไม่ได้ตรวจภายใน เพราะน้องปฏิเสธ แค่อัลตร้าซาวด์หน้าท้องน่ะ แล้วก็นัดติดตามอาการเดือนหน้า
เปรมมนัส: เออ ขอบใจ
ปกรณ์: แล้วเรื่องคลินิกว่าไงว๊ะ คุณหมอตี๋เภสัชเค้าว่าไง
เปรมมนัส: ว่าจะบอกอยู่นี่ไง เห็นว่านัดกันวันหยุดนี้
ปกรณ์: โอเค้ จะได้เริ่มเสียที เพื่อเด็กคนนั้นเลยใช่มั๊ย
เปรมมนัส: รู้อิก
ปกรณ์: สติ๊กเกอร์หัวเราะหงายท้อง
หลังจากนั้นชายหนุ่มได้เดินไปที่ห้องทำงานและอ่านแฟ้มไปเรื่อย ๆ เพราะเขาต้องดูและกิจการของครอบครัวแทนพี่ชายที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเอาดีด้านงานบ้านงานครัวไปเสียแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะพี่ชายเหนื่อยและหนักมามากแล้ว ตอนนี้ควรเป็นเวลาพักสมองของเขาเสียบ้าง
..........................................
@เช้าวันใหม่@มหาวิทยาลัยJ
กานต์ธิดาเดินลงจากรถพร้อมกับมองหาเพื่อนสาวโดยไม่ทันระวัง
โอ๊ะ! หญิงสาวถึงกับเสียหลักไปสองสาวก้าวไปชนกับกำแพงอะไรสักอย่าง "เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนมั๊ย" ชายหนุ่มในชุดเสื้อช็อปเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงนุ่มทุ้ม
"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ" กานต์ธิดาเอ่ยหน้าตาตื่นพร้อมกับเดินหน้าออกมาหนึ่งถึงสองก้าวแล้วหันมาพูดคุยกับเจ้าของหน้าอกกว้างเพราะแท้จริงแล้วเธอยืนในท่าพิงหลังไปที่หน้าอกของเขาอยู่
อีกด้านของผู้มาใหม่
"ยัยบีเกิดอะไรขึ้นน่ะ" เป็นอัญญารินทร์ที่รีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาพร้อมด้วยเปรมมนัสที่เห็นท่าไม่ดีจึงเดินลงจากรถตามมาคุมเชิงด้วย
"ไม่มีอะไรหรอกยัยเอ๋ย พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ" กานต์ธิดาตอบแบบอึก ๆ อัก ๆ
"มีอะไรกันเหรอสาว ๆ" เปรมมนัสเอ่ยขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวทำเอาเด็กหนุ่มในชุดเสื้อช็อปถึงกับเลิ่กลั่ก
"ขึ้นชั้นเรียนเถอะ เดี๋ยวทางนี้เดี๋ยวอาเคลียร์เอง" เปรมมนัสเอ่ยกับสองสาว
"ค่ะ/ค่ะ สวัสดีค่ะ" สองยกมือกระพุ่มไหว้ผู้ใหญ่และรีบเดินเข้าไปในอาคารทันที
หลังจากสองสาวขึ้นตึกไปแล้ว เปรมมนัสจึงหันมาคุยกับชายหนุ่ม
"คนของผมเห็นทางคุณมีการเซ็ทบล็อคไว้นะ อยากเป็นฮีโร่เหรอ มันต้องมาจากข้างในนะ" เปรมมนัสกล่าวยิ้ม ๆ พร้อมกับส่งสัญญาณให้ลูกน้อง
"พูดอะไรน่ะลุง อย่ามากล่าวหากันชุ่ย ๆ ซิ แล้วลุงล่ะเป็นอะไรกับยัยนั่นถึงได้มาเดือดร้อนแทน" เด็กเอ่ยอย่างฉุน ๆ
"คนเดินมากับผมน่ะหลานสาวแท้ ๆ ส่วนคนที่นายให้หน้าม้าเดินชนแล้วเสียหลักไปพิงอกนายน่ะ เพื่อนหลานสาวและคนสำคัญที่ใครจะแตะต้องไม่ได้เข้าใจยัง ถ้าอยากเรียนให้จบ ๆ อย่างราบรื่นก็เลิกความคิดสกปรกของนายซ๊ะ ไม่งั้น (ได้คุยกับตี_แน่)" (คำในวงเล็บทำปากแต่ไม่มีเสียง)
"เอ่อ ครับ ครับ ครับ ผมขอโทษครับพอดีเห็นน้องเค้าบอบบางน่ารักดี ต่อไปผมจะไม่ยุ่งกับน้องอีกแล้วครับ" เด็กหนุ่มรีบตกปากรับคำทันทีเมื่อเห็นชายฉกรรจ์สวมสูทและบริเวณเอวตุง ๆ ที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ แล้วรีบสับเท้าเข้าไปในอาคารเรียนอย่างไวชนิดไม่เหลียวหลัง
"เอ่อ คุณนัทครับ พอดีคุณหนูอันลืมไอ้นี่ไว้ในรถครับผมเห็นเลยรีบเอามาให้" ชายหนุ่มเอื้อไปหยิบพาวเวอร์แบงค์ที่เหน็บเอวขึ้นโชว์หรา
"หึหึ นายทำให้ใครบางคนเข้าใจผิดนะนายบอล" เปรมมนัสพูดกลั้วหัวเราะ
"ทำไมเหรอครับ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยกมือขึ้นเกาศีรษะเบา ๆ
"อย่ารู้เลย ขอบใจมากเดี๋ยวผมไลน์บอกน้องเอ๋ยให้มารับที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์เอง ไปเถอะ" เปรมมนัสรับพาวเวอร์แบงค์และเดินไปที่อาคารและส่งข้อความให้หลานสาวเสร็จสรรพจึงเดินกลับมาที่รถยนต์หรูแล้วขับออกไป
อีกด้าน
"เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะมึง เล่นกับใครไม่เล่น ไปเล่นกับของของมาเฟีย นับแต้มไม่ดูหน้าดูหลัง กุเกือบซวยกับมึงด้วยแล้วเนี่ย" หนุ่มเสื้อช็อปคนที่หนึ่งกล่าว
"เออ..กุจะไม่ไปยุ่งกับนางเด็ดขาดดูท่าทางแล้วจะเป็นลูกหลานมาเฟียว่ะ พูดแล้วยังเสียวไม่หายเลย" หนุ่มเสื้อช็อปคนที่สองกล่าวอย่างเห็นด้วยเช่นกัน
ตัดมาที่อัญญารินทร์ที่ได้รับข้อความจากผู้เป็นอาให้มารับพาวเวอร์แบงค์ที่ประชาสัมพันธ์จึงรีบวิ่งลงจากตึกมาและบังเอิญได้ยินเรื่องที่รุ่นพี่เสื้อช็อปสองคนนี้คุยกันเต็มสองหูนึกฉุนอยู่ในใจ เธอรีบไปที่ประชาสัมพันธ์และเก็บความรู้สึกไม่พอใจไว้ในใจและแอบจดจำหน้าตาของรุ่นพี่สองคนนี้ไว้อย่างแม่นยำ
อย่าให้แม่ได้มีโอกาสนะ แม่จะเอาคืนให้สาสมเลย ต่อไปนี้ต้องคอยดูแลยัยบีไม่ให้คลาดสายตาเสียแล้ว.. อัญญารินทร์ได้แต่คาดโทษรุ่นพี่ในใจแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนไปเพราะเธอขออนุญาตอาจารย์ที่สอนลงมาเพียงชั่วครู่เท่านั้น
- ผู้เขียน
