10.รู้สึกตื่นเต้น
1063 คำ
ความเดิม-"ผมอยากให้รีบไปนะครับ อย่างน้อยเราจะได้รู้แนวทางการรักษา อ้อ แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ พอดีเราจะเอาน้องเป็นเคสตัวอย่าง ไม่ต้องเสียค่าตรวจใด ๆ ทั้งสิ้น ขอแค่ให้น้องไปตรวจก็พอครับ" เปรมมนัสเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น (จะต้องเสียอะไรล่ะ ก็คนจ่ายนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ไง) ในวงเล็บพูดในใจ
......................................
"อ๋อ..ครับ ผมก็เป็นห่วงน้องอยู่เหมือนกัน เราเหลือกันแค่สองคนพี่น้องแล้วครับ" กานต์บุรุษเอ่ยเสียงเครียดทำเอาคู่สนทนารู้สึกผึดขึ้นมาตะหงิด ๆ กันเลยทีเทียว
"เอ่อ..พวกเราก็มานานแล้ว..พี่ชายของน้องก็มาแล้ว..พวกผมก็หมดห่วง..งั้นขอตัวกลับเลยละกันครับ" ปกรณ์เอ่ยยิ้ม ๆ
"บีเรากลับก่อนนะ/พี่เอหนูลานะคะ" อัญญารินทร์เอ่ยลาเพื่อนใหม่และพี่ชายเพื่อน
"ขอบคุณค่ะ/ ขอบคุณค่ะ" กานต์ธิดาพยักหน้าให้เพื่อนยิ้ม ๆ แล้วยกมือกระพุ่มไหว้ปกรณ์และเปรมมนัสอย่างไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอย่างไรดีทำเอาผู้ที่รับไหว้หัวเราะขำ
"นี่อากร นี่อานัท เรียกสั้น ๆ ง่าย ๆ แบบนี้จำไว้ อาไปละ ไม่ต้องไปส่งหรอกเจ็บเท้าอยู่ไม่ใช่รึไง" เป็นปกรณ์ที่เอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดูคนตัวบาง
"เดี่ยวผมไปส่งครับ จะได้ไปปิดประตูรั้วด้วย เชิญครับ" เป็นกานต์บุรุษที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินนำหน้าแขกผู้มาเยือนไปรอที่ประตูรั้วและปิดประตูรั้วลั่นกุญแจเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาในบ้านตรงมาที่น้องสาวสุดที่รักอีกครั้ง
"เป็นไงเราจะไปหาหมอเลยมั๊ย พี่อยากให้เราไปเร็ว ๆ นะ เป็นอะไรจะได้รีบรักษา พี่เหลือเธอคนเดียวแล้วนะ" กานต์บุรุษเอ่ยเสียงเข้ม
"ตอนนี้หนูก็ปกติดีนี่คะ ไม่ปวดท้องแล้ว มันจะปวดแต่เวลามีประจำเดือนแค่นั้นละคะพี่เอ ไม่มีอะไรหรอก..." หญิงสาวเอ่ยยิ้ม ๆ
"แล้วที่เป็นลมล้มพับไปล่ะ มันเพราะอะไร เรานี่ยังไงนะ แล้วไม่ต้องเกรงใจเรื่องค่าใช้จ่าย พี่กันเงินไว้ส่วนนึงสำหรับเรื่องการเจ็บป่วยหรือเหตุฉุกเฉินอยู่แล้ว ไม่ตายก็หาใหม่ แต่ถ้าเธอเป็นอะไรไปพี่จะหาได้ที่ไหนแบบนี้ล่ะ หืม..." กานต์บุรุษแกล้งพูดติดตลกแต่ในใจของเขากำลังเป็นกังวลเหลือเกิน
"หนูมีเงินเก็บส่วนตัวเกือบสองแสนค่ะพี่เอ หนูจะเอามันมาเป็นค่าหาหมอ ส่วนของพี่ก็เก็บไว้อย่างนั้นดีกว่าค่ะ" กานต์ธิดาเอ่ยอย่างแสนซื่อ
"พี่ซิต้องเป็นคนพูดคำนี้ยัยกุ้งแห้งเอ้ย...พี่มีสำรอง ส่วนของเราซิต้องเก็บไว้ ไว้ดาวน์รถให้ตัวเองไปเลยไป หึหึ"
"ค่ะ หนูจะไป แล้วแต่พี่เอเลย พี่จะพาหนูไปวันไหน หนูก็จะไปวันนั้นแหละ" กานต์ธิดาพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับพักศีรษะไปที่ไหล่กว้างของคนพี่อย่างไว้ใจ
@มหาวิทยาลัยJ@เวลา 16.00 น.
วันนี้กานต์ธิดาเรียนเสร็จเร็วจึงลงมานั่งรอเพื่อนสาวที่ใต้ต้นไม้พุ่มใหญ่ที่ทำเป็นที่สำหรับนั่งล้อมรอบต้นไม้ใหญ่ไว้และนั่งไถโทรศัพท์มือถือไปเรื่อย ๆ เป็นการฆ่าเวลา
"เลิกเรียนเร็วเหรอวันนี้" เป็นเปรมมนัสที่เอ่ยขึ้น เขารู้สึกขอบคุณอะไรก็ได้ที่ทำให้เขาได้มีโอกาสพูดคุยหรือใช้เวลากับคนตัวเล็กเพียงลำพังบ้าง และรู้สึกตื่นเต้นอยู่พอประมาณแต่กดมันไว้
ส่วนคนที่กำลังก้มหน้ารีบเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ทันทีแต่ต้องแปลกใจเล็กน้อยเมื่อคนที่เข้ามาทักเธอไม่ใช่เพื่อนสาวแต่เป็นอาของเพื่อนสาวของเธอต่างหาก
"อ้าว..สวัสดีค่ะอานัท มารับยัยเอ๋ยหรือคะ คงยังเรียนไม่เสร็จมั๊งคะ นี่หนูก็ลงมารอได้สักพักใหญ่แล้ว" กานต์ธิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับพยายามสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนสาวเป็นการใหญ่
"ครับ แต่อามาก่อนเวลาเองแหละ ไม่คิดว่าจะมาเจอเรา ทุกทีเห็นเลิกช้ากว่าเพื่อนประจำนี่"
"ก็ค่ะ แต่วันนี้ตารางมีแค่นี้จริง ๆ ค่ะ" หญิงสาวเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจริง
"ฮ่า.. ฮ่า.. ฮ่า.. ฮ่า.. ดูทำพูดทำจาเข้า อาไม่ได้ว่าเธอโดดเรียนสักหน่อย ทำซีเรียสไปได้ ก็เพราะอย่างงี้ไงถึงได้ป่วยบ่อย เป็นโน่นเป็นนี่ รู้มั๊ยความเครียดเป็นบ่อเกิดหลาย ๆ โรคนะ" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ แต่พยายามสอดแทรกแง่คิดให้คนตัวเล็ก
อีกด้านของผู้มาใหม่่
"อ้าวอานัทสวัสดีค่ะ อ้าวยัยบีก็อยู่ด้วย กลับยังไงล่ะ ให้อานัทไปส่งมั๊ย หรือว่าจะรอพี่ชายมารับไป" อัญญารินทร์เอ่ยถามเพื่อนสาวอย่างนึกห่วงอยู่ไม่น้อย
"รอพี่เอน่ะ เดี๋ยวคงมาแหละ เห็นว่าจะพาไปหาหมอ" กานต์ธิดาเอ่ยยิ้ม ๆ
"เหรอ..ก็โรงพยาบาลของอากรละซิ ดีแล้วแหละ ไปตรวจสักทีก็ดีเหมือนกัน เป็นอะไรจะได้รีบรักษา" อัญญารินทร์เอ่ยอย่างโล่งใจที่เพื่อนสาวตัดสินใจไปตรวจได้เสียที
"อือ"
ปริ๊น..(เสียงแตรรถยนต์ที่คุ้นเคย)
"นั้นพี่ชายเรามาแล้ว ไปก่อนนะเอ๋ย /หนูลานะคะอานัท" คนตัวบางเอ่ยลาเพื่อนสาวและยกมือกระพุ่มไหว้คุณอาของเพื่อนสาวอย่างรู้มารยาทและรีบเดินไปที่รถของพี่ชายทันที
อะแอ้ม!! "มองตาละห้อยเลยนะคะอานัท..." อัญญารินทร์เอ่ยยิ้ม ๆ
"เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามาแก่แดด ไปขึ้นรถ กลับบ้านป่านนี้คุณปู่ชะเง้อคอรอแล้ว เห็นว่าพ่อเราทำคุ๊กกี่ธัญพืชไว้ให้เราชิมอยู่" เปรมมนัสวางมือลงบนศีรษะทุยของหลานสาวและบังคับทิศทางให้เดินไปยังรถยนต์หรูที่จอดอยู่
"เหรอคะ ลาภปากจริง ๆ เลย กำลังอยากกินพอดี งั้นรีบเลยค่ะอานัท"
"อือ..หึหึ.." เปรมมนัสได้แต่อือออกับหลานสาวและหัวเราะเบา ๆ อย่างคนอารมณ์ดี
- ผู้เขียน
