หญิงงามกับท่านอ๋องจอมโฉด

ลองชิมลิ้มรส

“ท่านอ๋อง”เสี่ยวซันถาม

“ข้าไม่ชอบกลิ่นพะโล้ มันทำให้คิดถึงเสด็จแม่และเรื่องราวต่อจากนั้น”หันหน้ากลับไปยังห้องบรรทม

เสี่ยวซันยกเครื่องเสวยวางตรงหน้าอิงฮวา

“นายหญิงพระชายา กินอะไรเสียหน่อย”อิงฮวาหันมองเสี่ยวซันพบกับสายตาห่วงใย

“ปกติท่านอ๋องฉุนเฉียวแบบนี้ตลอดเลยหรือไร”

“ท่านอ่องไม่โปรดกลิ่นพะโล้”

“ทำไมกันหอมจะตายไปข้าได้กลิ่น้ำลายสอ ข้ารึอุตส่าห์ปรุงเป็นเครื่องเสวย”

“นายหญิงพระชายาต่อไปท่านไม่ต้องลำบาก เสี่ยวซันยกเครื่องเสวยมาประจำอยุ่แล้ว”

“ข้าอาสาไปยกเครื่องเสวยให้เองดีกว่า”เสียวซันส่ายหน้า

“เสี่ยวซันไปยกเองจึงดี จะได้รู้ว่าสิ่งไหนที่ท่านอ๋องโปรดรอให้นานกว่านี้หน่อยนายหญิงพระชายาจึงค่อยๆ เรียนรู้ว่าสิ่งไหนท่านอ๋องโปรดปราน

“ก็ได้”อิงฮวาพยักหน้า โม่โฉว่แอบมองจากมุมมืด คอยดูว่าอิงฮวาจะโกรธจะเกลียดเขาหรือไม่แต่เห้นเพียงความว่างเปล่าในนั้นโม่โแว่กับยิ้มหยัน

“เสแสร้ง”ก้ในเมื่อเขาเพิ่งจะสืบประวัติของคุณหนูตระกูลเสิ่น พ่อนางฉ้อฉลนางเองก็คงมีนิสัยไม่ต่างกันหลอกลวงฉ้อฉลแล้วยังคุ๋รักของนางอีกเล่า

วังหลวง

จงยี้ ลุกขึ้นจากแท่นบรรทม รวบสายรัดเอวแน่นหนา ฮ่องเต้ชรามากแล้วทำได้เพียงลูบคลำหาได้ให้ความสุขสมในแบบสามีภรรยาได้ไหม แม้จะมีความต้องการเพียงใดทว่าร่างกายไม่อำนวยจงยี้ถอนหายใจ เดินลัดเลาะไปยังตำหนักปราศจากความเศร้า นางกำนัล เข้าขว้างไว้

“ฮองเฮา บิดาของฮองเอาให้ข้าน้อยคอยปรามฮองเฮา”มือบางฟาดลงบนแก้มจนสั่นตามแรงมือ ส่งเสียงลอดไรฟันออกไป

“เจ้าก็เห็นว่าฝ่าบาทชรามากแล้ว เมื่อก่อนยังพอไหวแต่ตอนนี้เจ้าเห็นหรือไม่ ข้าไม่เคยสุขสมที่ผ่านมาข้าต้องอาศัย ล่องลอยไปกับจินตนาการของตัวเองว่าอยู่ในนอ้อมกอดของโม่โฉว่จึงจะสุขสม แต่มาวันนี้ได้เพียงแค่ลูบคลำเจ้าคิดว่าข้าจะมีความสุขได้อย่างไร”

“ฮองเฮาแต่บิดาท่านห้ข้าน้อยคอยดูท่านไว้ไม่ให้ทำเรื่องที่ผิด”

“อย่าเอาชื่อบิดาข้ามาอ้างเป็นเพราะท่านพ่อข้าจึงต้องทุกข์ตรมเช่นนี้หากข้าขัดความประสงค์ของท่านพ่อไม่คัดตัวนางนแต่งกับโม่โฉว่เสียป่านนี้ข้าคงมีความสุขไปแล้ว ถึงจะช้าหน่อยเจ้าก็เห็นว่าฝ่าบาทแม้จะพูดว่าไม่สนใจโม่โฉว่แต่สุดท้ายก็แต่งตั้งให้เป็นต้าหวังข้าทนรออีกหน่อยก็ต้องได้เป็นฮองเฮาอยู่ดี”

“ฮองเฮาได้โปรดหากเรื่องนี้รู้ถึงหูฝ่าบาท”

“ค่ำคืนอุ่นเตียงของข้าแต่ละคืนล้วนหาความสุขไม่ได้ข้ายังสาวยังสวยจเ้าคิดว่าข้าจะทนอยู่กับฮ่องเต้ชราได้กี่น้ำ” สาวเท้าเข้าไปนตำหนักปราศจากความเศร้า เสี่ยวซันไม่อยู่ที่หน้าประตู จงยี้ ก้าวเท้าเข้าไปเงียบกริบ โม่โฉว่ยืน กอดอกริมหน้าต่างร่างบางของจงยี้สวมกอดจากด้านหลัง

“โม่โฉว่ข้าคิดถึงท่าน”โม่โฉว่หันมามองเต้มตาผลักร่างของจงยี้ออกห่าง จงยี้ถลาเข้ากอดรัดไว้แน่น อิงฮวายกน้ำชา ดอกเหมยเข้ามา ภาพตรงหน้าทำเอาถาดน้ำชาร่วงลงพื้นกระจายเกลื่อนเสี่ยวซันวิ่งเข้ามาบ้าง ประสานมือตรงหน้าทันควัน

“นายหญิงพระชายาเชิญท่านออกมาก่อน”อิงฮวาเหลือบตามองคนตัวสุงแต่ไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาด้วยความมืดภายในห้อง หันหลังก้าวขาตามเสี่ยวซันไปติดๆ

“ท่านอ๋องข้าต้องการท่าน”สายรัดเอวถูกดึงอาภรณ์ถูกปลดลงไปกองแทบเท้าร่างขาวเนียน เปลือยเปล่าโม่โฉว่ หันหน้าหนี

“ฮองเฮาท่านไปเสีย”พยายามย้ำคำว่าฮองเฮา

“ท่านอย่าฝืนใจตัวเองอีกเลย ในเมื่อข้ารู้ว่าท่านไม่ได้แตะต้องนาง นางยังไม่ใช่ภรรยาท่าน ข้ารู้ว่าท่านยังรักข้า ปรารถนาในตัวข้าวันนี้ข้าจึง มาหาท่านให้ท่านได้เชยชมถึงที่”

“ฮองเฮาจางจงยี้ท่านไปเสีย”ร่างเปลือยถลาเข้ากอดรวบเอวหนาจากด้านหลังเกลือกกลิ้ง ใบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้าง

“ข้ายังรักท่านข้ารู้ว่าท่านเองก็ยังรักข้า เราสองคนมีโอกาสที่จะกลับมาครองรักกัน ท่านวางใจ”

“เพิ่งจะมารักข้าหรือไรก่อนหน้านั้นก็ยังคงรักฝ่าบาทยอมเป็นของฝ่าบาทข้าไม่รู้ว่าระหว่างฮองเฮากับฝ่าบาทเกิดอะไรขึ้น”

“ข้ายังสาวยังสวย ไม่อยากมีชีวิตเดียวดาย ไร้สุขในตำหนักชิงหนิงกง”

“ข้าไม่ได้เหลือเยื่อใยกับท่านแล้ว”

“ไม่จริงท่านไม่แตะต้องนาง แสดงว่ายังคิดถึงข้า ข้ามาแล้วข้าพร้อมจะเป็นของท่าน”

หยุดคำพูดเลวทรามของท่านเสียข้าทนฟังคำพูดเช่นนี้ไม่ได้”

“โม่โฉว่ ข้ามีท่านคนเดียวตลอดมาและจะมีท่านคนเดียวตลอดไป”

“พอเสียที”เดินมายืนตรงหน้า เขย่งตัวกดริมฝีปากกับปากอุ่นของโม่โฉว่ ที่เผลอยกมือขึ้นกอดรวบร่างบาง เพียงครู่เดียวจงยี้ยิ้มสาใจ เสียงสั้นกระเส่า

“ข้าพร้อมเป็นของท่านข้ารู้ดีที่ท่านมีหญิงมากหน้าเพราะไม่เคยลืมข้าต้องการที่จะลืมข้า”

“ท่านรู้แบบนี้ก็ดีแล้วตอนนี้ข้าคือโม่โฉว่คนใหม่ คืนนี้ท่านไปเสีย” หันมาเผชิญหน้า ดึงแขน จงยี้ออกไปนอกห้องโยนอาภรณ์ลงบนร่างเปลือยเปล่าก่อนจะสาวเท้าจากไปจงยี้กัดฟันจนรู้สึกเจ็บทั้งเจ็บใจและอายในสิ่งที่โม่โฉว่กระทำ

อิงฮวานั่งเท้าคาง วลาช่างผ่านไช้านานป่านนี้ท่านอ๋องผู้นั้นคงกำลังหวานชื่นกับ...ฮองเฮา ส่ายหัวไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่าน แค่เมื่อหวานเขา รุกล้ำร่างกายไปเสียหน่อยวันนี้ถึงกับ มีใจปฏิพัทธ์เขาเชียวหรือไม่นะอิงฮวา

มือบางถูกกระชากให้ลุกขึ้น ผ้าแพรสีดำปิดบังใบหน้าซีกขวาที่เป็นรอยแผลเป็น

“ข้าสัญญาข้าไม่บอกใครเรื่องที่ท่านกับฮองเฮา….. ทำอะไรกัน”มือเล็กกำมือไว้แน่นแข็งขืนแต่กลับถูกกระชากจน เซไปซบออกกว้าง มือใหญ่ บีบที่ปลายคางให้เงยหน้าขึ้นจนอิงฮวารู้สึกเจ็บ ริมฝีปากอุ่นทาบลงรุนแรงบดเบียดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มเต็มที่

ค่อยๆ โน้มร่างบางลงบนพื้นหญ้าหนานุ่มทาบทับร่างเล็กไว้ทั้งตัว บดเบียดเอวใหญ่ไปมา

“ข้าสัญญาว่าจะไม่บอกใครแล้วท่านปล่อยข้าไปเถิด”เสียงสั่นโม่โฉว่ล้วงมือใหญ่เข้าไปบีบเคล้นปทุมถันชูชัน อวบอิ่ม ดึงอาภรณ์ตรงอกสวยให้หลุดหลุยจมูกโด่งเป็นสันฝังลงไปบนเนินอกเนียน ปล่อยริมฝีปากเป็นอิสระ

“ได้โปรด ตรงนี้ไม่เหมาะ”หฦญ้าสีเขียวนุ่มสบายแต่ที่ไม่เหมาะคือ เสี่ยวซันที่อาจมาเห็น

มือบางยันอกกว้างที่สุดกลิ่นกายสาวจากเนินอกไปยอมปล่อยซอกซอนไปหาเม็ดบัวขบกัดจนอีกคนดิ้นหนี อาภรณ์หลุดหลุยอิงฮวาถอนหายใจ เมื่อมือใหญ่ ปลดแกะอาภรณ์ของอิงฮวาออกจนเกือบหมด

“ปล่อย” ขยับตัวถอยหนี รู้สึกอายเพราะเป็นที่โล่งแจ้ง โม่โฉว่เลียริมฝีปากก่อนจะลุกขึ้นดึงอาภรณ์ของอิงฮวาเข้าทีอิงฮวา มองสบตาคมนิ่งไม่เข้าจสิ่งที่เขาทำ

“โม่โฉว่รู้ดีว่าเขาไม่อาจห้าใจแต่ที่ไม่สานต่อเพราะ ต้องการความหวานมากกว่านี้ หาใช่การข่มเหงในยามที่อีกฝ่ายไม่ยินยอม ค่อยๆ แทะเล็มจึงจะรู้สึกถึงรสอาหารว่ารสดีเพียงใดเขาจึงค่อยๆ สอนอิงฮวาไปทีละขั้นทีละตอน อย่างไรเสียจะหนีเขาพ้นได้อย่างไร ที่เขากลัวที่สุดตอนนี้คือประวัติศาสาตร์จะซ้ำรอย อิงฮวามีคนที่นางรักเช่นนั้นจึงยากจะได้ใจนาง