อะไรกำลังจะเกิดขึ้น
1261 คำ
ตุบ... เต้นคว้าหมอนที่หนุนโยนไปที่หลังของชมพูแรง ๆ
“ไอ้เต้น...”
เต้นแลบลิ้นปลิ้นตา ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งปรู๊ดเข้าไปในบ้านทันที
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เสียงชมพูเอ็ดอึงตามหลัง
“อย่าให้เจอตัว” ชมพูขู่และทำเสียงฟ่อ ๆ แต่ตัวยังนั่งอยู่ที่เดิม
ภาพใบหน้าและเนื้อตัวของพี่เล็กก็ล่องลอยปรากฏมาให้เห็น
‘หายเร็ว ๆ นะคะพี่เล็ก ขอให้พี่เล็กปลอดภัย’
“คุณหนูคะ คุณพ่อมานะคะ” เสียงสวรรค์ดังมาจากหน้าต่าง เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง
เห็นใบหน้าของคุณพ่อที่มีหนวดเครายาวรกรุงรัง แต่แววตาฉายไปด้วยความรัก
“คุณพ่อ...” เธอลุกขึ้นกระโดดโลดเต้น ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปบนเรือน
ชมพูวิ่งเข้าไปสวมกอดท่านด้วยความรักและคิดถึง
“ชมพูรักพ่อ คิดถึงคุณพ่อด้วยนะคะ อยู่กับชมพูนาน ๆ นะคะ” เธอทำตัวอ้อนเหมือนตอนเป็นเด็ก ๆ
“พ่ออยู่ได้อาทิตย์เดียวนะ แต่เราสองคนจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้เยอะที่สุดเลย” คุณคชากอดตอบลูกสาวคนเดียวของเขาแน่น พร้อมคำตอบหวังให้เธอได้ชื่นใจ
“เฮ้อ... ชมพูไม่อยากให้คุณพ่อทำงานหนักเลยค่ะ”
“พ่อทำทุกอย่างเพื่อลูกนะ”
“คุณพ่อขา เงินมากมายเพียงใดมันก็ไม่สามารถมาทดแทนความสุขที่เราได้เห็นหน้ากันทุกวันหรอกค่ะคุณพ่อ” เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมทำหน้าเศร้า ๆ
“พ่อสัญญาปีเดียว อีกปีเดียวลูก”
“จริง ๆ นะคะ” เธอแทบกระโดด หันไปมองหน้าป้าเจียมกับเต้นที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“ได้ยินใช่ไหมป้า ได้ยินใช่ไหมเต้น พ่อจะกลับมาอยู่กับชมพูแล้ว เย้ ๆเย้ ๆเย้” เธอลุกขึ้นมากระโดดเหยง ๆ จริง ๆ
“อายุเท่าไหร่แล้วลูก” คุณพ่อถามพร้อมส่งเสียงหัวเราะ
“สิบแปดปีค่ะ” ป้าเจียมตอบแทน
แล้วทุกคนก็หัวเราะด้วยกัน และคุยกันอย่างครื้นเครง
ภารันย์กดแป้นพิมพ์บนมือถือเพื่อส่งข้อความให้ใครบางคน แต่เขาก็กดลูกศรย้อนเพื่อลบมันทิ้ง เขาทำแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นนานหลายนาที แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะกดส่งไป
‘ไม่ดีกว่ามั้ง’
‘อย่านะเล็ก ไม่เอา...’
‘ทักทายบอกขอบอกขอบใจน้องเขาสักคำ’
‘จะดีหรือ?’
‘ดีสิ ทำไมจะไม่ดี’
‘คือ... อย่า ไม่ดีกว่า’
‘พิมพ์บอกเธอไปว่านายเป็นห่วง’
‘ไม่เอา... ไม่กล้าว่ะ’
‘เฮ้อ...แล้วเธอจะรู้ไหมว่านาย...’ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ส่งข้อความใด ๆ ไปหาเธอ
“เล็ก... เพื่อน ๆ กลับไปกันแล้วหรือลูก” เสียงคุณม่านฟ้าดังขึ้น
“ครับคุณยาย”
“แล้วทำอะไรอยู่ ไม่พักไม่ผ่อน นอนเอนหลังมั่งลูก ยายว่าจะไปคุยกับคุณหมอเขาสักหน่อย หมอนัดเรื่องสุขภาพของยายเนี่ย”
“ก็เล็กนอนมาทั้งวันแล้วนี่ครับคุณยาย อีกอย่าง สองอาทิตย์แล้วนะครับ คุณยายครับเมื่อไหร่จะให้เล็กกลับบ้าน”
“หือ...ให้คุณหมอเขาสั่งก่อนสิ เราจะรู้หรือว่าข้างในร่างกายเราเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่ใช่คุณยายรู้เห็นเป็นใจกับคุณหมอนะครับ ว่าอยากให้เล็กอยู่ที่นี่ไปนาน ๆ”
“ใครจะมีความคิดแบบนั้นกันตาเล็ก ยายก็ไม่ชอบเหมือนกันแหละ นอนอยู่ในห้องอุดอู้เนี่ย”
“เห็นไหม ยายก็ยังคิดเหมือนเล็กเลย ว่ามันอุดอู้ แต่ถึงยังไงคุณยายยังมาบังคับให้เล็กอยู่เป็นนานสองนาน”
“ไว้ยายจะคุยกับหมอเอง”
“ไม่รู้แหละ ยายต้องให้เล็กออกจากที่นี่ไว ๆ นะครับ เล็กเบื่อมาก ๆ” เขาทำหน้าเศร้า ๆ
“อย่างอแงนะตาเล็ก โตแล้วนะ”
“โธ่....ก็ใช่น่ะสิครับคุณยาย เล็ก ยี่สิบปีแล้วนะครับ ไม่ใช่เด็ก ๆ”
“นั่นแหละที่ยายห่วงนักเพราะว่าเราโต เดี๋ยวไม่หายดี กลับไปทำอะไรห่าม ๆยายเป็นห่วง” คุณยายบีบมือของเขาเอาไว้แน่น แล้วก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“แล้วคุณหมอเข้ามาตรวจหรือยังวันนี้”
“รอบสองหรือครับ ยังไม่มาครับ”
“ถามคุณหมอดูสิ ว่าให้เล็กออกไหม”
“เย้ ๆ จริง ๆ นะครับคุณยาย เล็กอยากจะกลับบ้าน” เขากอดยายเอาไว้ตัวกลม แล้วหอมแก้มเหี่ยว ๆ ของคุณยายทั้งซ้ายและขวา
“โอ๊ย...ตาเล็ก ยายจั๊กจี้ เล็กปล่อยยายได้แล้ว อะไรกัน” คุณยายยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“นี่ก็ใกล้เวลาหมอนัดยายแล้วเนี่ย”
“โอเคครับ พี่แววจ๋า ช่วยไปกับยายด้วยนะครับ” ภารันย์หันไปสั่งคนรับใช้ แววรีบลุกขึ้นแล้วเข้ามาประคองคุณม่านฟ้าไปตามคำสั่งของภารันย์
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยถ้าไม่ได้กลับไปเรียน ได้เดินเล่นยืดเส้นยืดสายอยู่ในสวนในบ้านก็ยังดี
“ผมรักคุณยายครับ” เขาพูดตามหลังคุณยายไปเบา ๆ
เมื่อคุณหมอเข้ามาตรวจ ภารันย์ก็อ้อนจนคุณหมอให้เขากลับบ้าน จริง ๆ เขาน่าจะกลับไปเมื่อสัปดาห์ก่อน แต่คุณม่านฟ้ายืนยันว่าจะให้หลานชายพักต่อ เรื่องนี้ทำให้ภารันย์ดีใจมาก โอกาสต่อไป ทำยังไงให้คุณยายส่งเขากลับไปเรียนอีกครั้ง อย่างไม่มีข้อแม้
---------------------------
ในห้องนอนของชมพู
“ไม่เห็นพี่เล็กอัปสเตตัสเลย สามวันแล้วนะ เป็นยังไงบ้าง” เธอพร่ำพูดคุยถามตัวเอง
“อะแฮ่ม...” เสียงคุณคชากระแอมกระไอ
“คุณพ่อ...” เธอรีบลุกขึ้นนั่ง
“พรุ่งนี้พ่อจะบินไปเมืองจีน”
“กี่โมงคะ” เธอขยับตัวเข้าใกล้แล้วสวมกอดท่านเอาไว้แน่น ทำน้ำตาคลอ
“อะไร ร้องไห้ทำไม” ท่านเอ่ยเมื่อได้ยินเสียงกระซิก ๆ
“คุณพ่อคะ สัญญากับชมพูแล้วนะคะว่าปีหน้าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน”
“จริงสิ พ่อตั้งใจเอาไว้แบบนั้น”
“คุณพ่ออย่าลืมนะคะ”
“จะลืมได้ไง” คุณคชาส่งเสียงหัวเราะ
“ชมพู”
“คะ”
เธอรีบผละตัวออกจากท่าน แล้วยกหน้าขึ้นมองใบหน้าของพ่อ แล้วจ้องท่านตาแป๋ว
“ดูสิ จ้องหน้าพ่อ จนไม่กล้าพูดเลย” ท่านออกอาการเก้อเขิน หญิงสาวทำหน้านิ่ว ๆ
“ทำไมคะ”
“คือ... แม่ก็จากพ่อไปตั้งสิบ ๆ ปีแล้ว พ่อก็เลยอยากจะขออนุญาตจากลูกวันนี้ พ่อจะขอลูกแต่งงานใหม่”
ชมพูยิ้มกว้างออกมาในทันที
“จริงหรือคะ ไม่ต้องมาขออนุญาตชมพูหรอกค่ะ ชีวิตนี้ ชมพูขอแค่ให้คุณพ่อมีความสุข แล้วถ้าเรื่องแต่งงานของคุณพ่อจะทำให้คุณพ่อกลับมาอยู่กับชมพู เป็นเรื่องที่น่ายินดีกับคุณพ่อมากกว่าค่ะ”
เขายิ้มกว้าง มีน้ำตาคลอ ๆ
“ชมพูรู้ไหม ว่าพ่อตัดสินใจอยู่นานมากนะ ว่าจะคุยเรื่องนี้ดีไหมกับลูก”
“เธอเป็นใครคะ น่ารัก นิสัยดีไหมคะ แล้วเธอรักคุณพ่อของชมพูจริงหรือเปล่า” เธอซักไซ้
“ฮา...” คุณคชาส่งเสียงหัวเราะร่วน
“รักสิ เธอเป็นคนดีมาก เธอรักพ่อ แล้วเราสองคนตั้งใจจริง ๆ ว่าจะหยุดทำงานหนัก เพื่อทำให้ชีวิตที่เหลือของพวกเราได้อยู่กับลูก”
“เธอชื่ออะไรคะ ช่างน่ารักจริง ๆ”
“ภรินทรจ้ะ”
“ไว้เจอตัว ชมพูจะกอดเธอแน่น ๆ แล้วชมพูต้องเรียกเธอว่าคุณแม่ไหมคะ”
“ชมพูลูกรัก เรียกคุณน้อยก็ได้ เอ... เรียกแม่น้อยสินะ”
- ผู้เขียน
