พิศวาสรักเมียชั่วคืน20+

พิศวาสรักเมียชั่วคืน บทที่2

วานนี้หัวหน้ามอบหมายให้เธอไปส่งเอกสารให้กับลูกค้า กว่าจะเดินทางมาถึงบริษัทก็ล่วงเลยเวลาเข้างานไปพอสมควร ทว่ายังไม่ทันถึงแผนกเสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ

“มาแล้วเหรอนังตัวดี” พอหันไปมองก็เห็นภรรยาของเจ้าของบริษัทยืนอยู่

พนักงานในบริษัทมองอัจจิมาด้วยสายตาเดียวกัน และเหมือนว่าเพื่อนร่วมงานอยากบอกอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูด

“คุณปานวาดคุยกับดิฉันเหรอคะ”

“ฉันจะคุยกับใครได้ถ้าไม่ใช่แมวขโมยกินของคนอื่นอย่างเธอ”

“คุณปานวาดพูดเรื่องอะไรคะดิฉันไม่เข้าใจ” อัจจิมาไม่เข้าใจว่าภรรยาของเจ้านายเธอพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนหน้าด้านอย่างเธอถ้าไม่มีหลักฐานก็คงจะไม่ยอมรับ งั้นก็เอานี่ไปดู” อัจจิมาก้มหยิบรูปถ่ายที่เพิ่งจะถูกอีกฝ่ายปามาใส่ ดวงตาเรียวรีเบิกกว้าง เมื่อคนในภาพเห็นใบหน้าชัดเจนว่าเป็นเธอกับปกรณ์ที่กำลังเดินเคียงข้างเข้าไปในโรงแรมด้วยกัน

แต่ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนกำลังเข้าใจ

“คุณปานวาดกำลังเข้าใจฉันผิดนะคะ” เธอพยายามจะอธิบายแต่คนซึ่งถูกความหึงหวงโกรธจนเลือดขึ้นหน้าไม่คิดจะฟังคำแก้ตัวของเธอ

“หลักฐานชัดขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาแก้ตัวอีก เธอคงอยากได้ผัวคนอื่นมากสินะ” กำลังจะแก้ต่างให้ตัวเองแต่ในตอนนนั้นหนุ่มใหญ่เจ้านายของเธอก็เดินทางมาถึงบริษัท

มาได้จังหวะพอดี ดวงตาคู่สวยเข้มขึ้นอย่างมีความหวัง การเข้าใจผิดนี้จะต้องได้รับการแก้ไข

“คุณปกรณ์คะ ช่วยบอกคุณปานวาดทีสิคะว่าเราสองคนไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันนอกจากเจ้านายกับลูกน้อง” จากสถานการณ์ไม่มีเวลาให้เธอมานั่งอธิบายจึงพูดโดยรวบรัด ทว่าเจ้านายของเธอกลับแสดงสีหน้าลำบากใจออกมาจนอัจจิมาเริ่มใจเสีย

“สามีฉันจะปกป้องอะไรเธอได้” ปานวาดรู้จักนิสัยสามีตัวเองดี อย่างไรสามีก็ต้องเลือกเธอแทนที่จะเป็น พวกเมียน้อย ยิ่งอัจจิมาเป็นแค่พนักงานตำแหน่งเล็ก ๆ ในบริษัทมีหรือจะเทียบตนเองได้

“คุณปกรณ์คะช่วยพูดอะไรหน่อยสิคะ” เธอมองหนุ่มใหญ่ด้วยสายตาผิดหวัง หัวใจไหววูบสมองหนักอึ้งทั้งที่คิดว่าอีกฝ่ายจะช่วยแก้ข้อกล่าวหาให้เธอได้ แต่ทำไมเจ้านายคนดีถึงไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ

“ไหนๆ ภรรยาผมก็รู้เรื่องแล้ว ผมว่าเรายอมรับไปดีกว่า” แม้ในใจจะรู้สึกผิดต่อพนักงานดี ๆ อย่างอัจจิมา แต่ปกรณ์ก็จำเป็นต้องให้เธอเป็นแพะรับบาป ไม่อย่างนั้นภรรยาเขาจะต้องสืบไปจนรู้ว่าใครคือเมียน้อยตัวจริง มีหวังเขาได้จบเห่แน่

“หมายความว่าไงคะ” แทบไม่อยากเชื่อว่าเจ้านายเธอจะพูดคำนี้ออกมาได้ เธอมาเคยคิดอะไรเกินเลยกับเจ้านายตัวเองและยิ่งไม่มีทางจะยุ่งกับคนที่มีครอบครัวแล้ว

“ก็หมายความว่าสามีฉันก็ไม่เอาเธอไง” คนที่คิดว่านั่งตำแหน่ง ‘เมียหลวง’ ปาซองสีขาวใส่หน้าเธอ เพื่อนร่วมงานทุกคนอยากเข้ามาอัจจิมาเพราะรู้ว่าเธอไม่มีทางไปเป็นเมียน้อยใคร แต่ขืนทำตัวเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีก็กลัวว่าจะโดนหางเลขไปด้วย สุดท้ายทุกคนเลยได้แต่ยืนมองเธอถูกกระทำ

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอไม่ใช่พนักงานของที่นี่ ฉันไล่เธอออก!” ดวงหน้าทั้งสองข้างชายิ่งกว่าถูกฝ่ามือตบลงมาอย่างจัง

เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เธอไม่ได้เป็นเมียน้อยของใคร ทำไมเธอต้องถูกไล่ออกด้วย

เสี้ยวความคิดหนึ่งอัจจิมาอยากแก้ต่างให้ตัวเองพ้นคำครหาแต่คำพูดของพนักงานตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะมีน้ำหนักอะไร ในเมื่อขนาดเจ้านายที่เธอสู้อุตส่าทุ่มเทแรงกายแรงใจทำงานให้ชนิดเกินเงินเดือน ยังไม่คิดจะช่วยเธอพูดสักคำ

สองมือกอบกำเข้าหากันแน่นมองเจ้านายหนุ่มใหญ่ด้วยสีหน้าผิดหวัง ต่อว่าและเจ็บใจ ก่อนจะเดินผ่านเพื่อนร่วมงานทุกคนไปที่โต๊ะอดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมาขณะจัดการเก็บข้าวตัวเองลงกล่อง

“จี๊ดไปก่อนนะคะ” เธอหันไปพูดกับเพื่อนร่วมงานที่ได้แต่มองเธอด้วยความเห็นใจ หญิงสาวเดินออกไปจากประตูด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีอยู่ สัญญาว่าเธอจะไม่กลับมาเหยียบบริษัทเฮงซวยนี่อีกเด็ดขาด

ไม่ว่าอดีตเจ้านายของเธอจะมีเหตุผลอะไร เขาก็ไม่ควรเอาอนาคตและชีวิตของเธอปกป้องตัวเอง

หลายวันก่อน ปกรณ์เรียกให้เธอเข้าไปพบในห้องทำงาน ตอนแรกเธอก็นึกแปลกใจเพราะโดยปกติจะไม่ได้สั่งงานกับเธอโดยตรง

หลังจากที่เจ้าของห้องต้อนรับเธอด้วยกาแฟอย่างดีอัจจิมาก็ได้ทราบถึงจุดประสงค์ที่ถูกเรียกมาคุยเป็นการส่วนตัว

ปกรณ์บอกกับเธอว่าลูกสาวของเขาตั้งท้องกับแฟนหนุ่มที่แอบคบหากันแต่ฝ่ายชายปฏิเสธความรับผิดชอบ ครั้นจะบอกผู้เป็นแม่ลูกก็ไม่กล้า

คนอย่างปานวาดถ้ารู้ว่าลูกมีเรื่องงามหน้าจะต้องโกรธและรับไม่ได้ที่ลูกสาวเพียงคนเดียวทำอับอายขายขี้หน้า ส่วนปกรณ์ก็ถนัดเลี้ยงดูลูกด้วยเงินไม่เคยใส่ใจให้ความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็ก พอเกิดปัญหาขึ้นเลยมีเส้นบาง ๆ ขวางกั้น

สาเหตุตัดสินใจนำเรื่องในบ้านเล่าให้คนนอกอย่างเธอฟังเป็นเพราะปกรณ์แอบได้ยินลูกสาวคุยโทรศัพท์ทำนองจะแอบไป ‘ทำแท้ง’

ด้วยความที่อัจจิมาทำงานให้เขาตั้งแต่เรียนจบ เลยพอรู้จักนิสัยใจคอไว้ในใจระดับหนึ่งว่าเธอจะไม่นำเรื่องในครอบครัวไปเล่าต่อ ประกอบกับที่อัจจิมารู้จักกับลูกของเขาเห็นพูดคุยกันถูกคอ เมื่อหมดหนทาง สุดท้ายเลยต้องมาขอให้เธอไปช่วยพูด

จึงปฏิเสธไม่ได้ว่าบุคคลในภาพถ่ายคือเธอกับเจ้านายหนุ่มเคียงคู่เข้าโรงแรมไปด้วยกัน หากแต่โรงแรมนั้นเป็นลูกของเจ้านายเธอที่ขออาศัยเพื่อนอยู่ชั่วคราว