Chapter 2 รักแท้แพ้ใกล้ชิด (3)
465 คำ
Chapter 2
รักแท้แพ้ใกล้ชิด (3)
พิชญ์สินีพึมพัมพร้อมมือที่ปัดผ้าห่มออกจนพ้นกาย หล่อนยื่นมือไปจับท่อนแขนแกร่งแล้วออกแรงรั้งให้อีกฝ่ายโถมกายลงมา ความชิดใกล้ที่ทำให้กลิ่นหอมละมุนลอยระเรี่ยอยู่เหนือใบหน้าคมคร้าม เขามองกลีบปากอิ่มสีชมพูหวานที่เผยอออกจากกันเล็กน้อย ในขณะที่สองแขนเรียวเคลื่อนกอดเกี่ยวแผ่นหลังกว้าง มือนุ่มไล้ขึ้นลงเบา ๆ สัมผัสที่ทำให้สติของติณณภพกระเจิดกระเจิง
ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจคนใต้ร่าง เขาค่อย ๆ ทาบริมฝีปากกับเรียวปากนุ่มด้วยสัมผัสอ่อนละมุน จูบที่ทำให้เขารับรู้ได้ว่าร่างอ่อนระทวยกำลังสั่นเกร็ง สองมือของหล่อนกำเสื้อเชิ๊ตเนื้อดีเอาไว้จนแน่น เมื่อลิ้นร้อนลากไล้ไปรอบ ๆ ขอบปากอุ่น ก่อนสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปหยอกเย้ากับลิ้นเล็กที่ยังคงมีท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ
จากจูบอ่อนละมุนเพิ่มระดับความร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ กลิ่นอันแปลกใหม่ปลุกสัญชาตญาณดิบของชายหนุ่มขึ้นมา ท่อนแขนแกร่งสอดไปใต้ร่างอวบอิ่มแล้วเกี่ยวกระหวัดรัดรึงลูบไล้ไปทั่วกายสาว เรียวปากร้อนบดขยี้กลีบปากอิ่มตามกระแสปรารถนาแสนเชี่ยวกราก ลมหายใจของเขาแรงเร็วเพราะความตื่นตัว
จิตใจของติณณภพเตลิดล่องลอยไปไกล ในขณะที่ฝ่ามือร้อนทาบลงบนหน้าขาเนียนนุ่มแล้วลากไล้ขึ้นหาเนินเนื้ออวบอูม จู่ ๆ ก็คล้ายกับว่ามีเสียงหนึ่งแว่วเข้ามาในหู
‘ปาป๊าขา…’
“…..”
ชายหนุ่มชะงักมือค้างเอาไว้ เขาสบัดศีรษะเพื่อตั้งสติ เงี่ยหูฟังเสียงที่แว่วมาอีกครั้ง
'พ่อจ๋า…อย่าทำร้ายแม่จ๋าของหนูเลย'
“ตั้งโอ๋…”
จู่ ๆ ใบหน้าลูกสาวก็ลอยเด่นอยู่ในมโนสำนึก ตาใส ๆ ดำ ๆ กลม ๆ เป็นเม็ดลำใยกระพริบปริบ ๆ สบตากับเขาในห้วงคำนึง แก้มซาลาเปาสีแดงระเรื่อน่าฟัดน่าหอมทำให้เขาดึงสติขึ้นมาจากหลุมพรางนั้น ชายหนุ่มชักมือกลับแล้วผละออกห่างจากของหวานที่กำลังจะลิ้มลอง ความรู้สึกผิดเข้ามาครอบงำใจ
‘ตั้งโอ๋…พ่อขอโทษ…พิมพ์…นี่พี่ทำอะไรลงไป…’
เขาถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นจากสังเวียนสวาท ตัดสินใจเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูกั้นโลกของเขากับพิชญ์สินีเอาไว้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนในห้องจะรู้สึกเช่นไร หากแต่ใบหน้าของลูกน้อยที่ลอยเด่น ก็ทำให้เขามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพิชญ์สินีไม่ได้จริง ๆ
- ผู้เขียน
