"ทำไมที่นี่ถึงไม่มีกาแฟนะ"
หลังออกกำลังกายโดยการวิดพื้นครบตามจำนวนที่ตั้งไว้แล้ว รามิลก็บ่นขึ้นแล้วเดินป้วนเปี้ยนแวะเวียนไปดูแม่ครัวทำอาหารหลายต่อหลายรอบเพราะไม่มีอะไรทำ จะดื่มกาแฟที่เขาต้องดื่มในตอนเช้าแต่ที่นี่ก็ไม่มี สงสัยต้องซื้อเครื่องชงและกาแฟมาไว้เสียแล้ว
"ก็ขวัญไม่กินนี่คะจะมีได้ยังไง" เจ้าของห้องคนสวยตอบเสียงหวาน ก่อนที่เธอจะใช้ปลายตะหลิวตักกับข้าวในกระทะมาชิมรส เมื่อได้รสชาติที่ต้องการเธอก็หันไปปิดแก๊ส ในที่สุดการทำอาหารก็สิ้นสุดหลังที่เธอยืนทำมาร่วมชั่วโมง
"เสร็จหรือยัง ผมหิวกาแฟแล้ว" รามิลไปหยุดยืนข้างคนตัวเล็กพลางเอ่ยเร่งด้วยน้ำเสียงทุ้มเรียบ ก่อนจะชะโงกหน้าไปมองผัดกะเพราหมูสับหอมฉุยชวนน้ำลายสอ เขาเคยกินเมนูนี้ที่เธอห่อไปให้รับประทานหลายครั้งแล้ว แต่พอเห็นอีกก็อดให้น้ำลายแตกไม่ได้
"แล้วทำไมประธานไม่ไปก่อนล่ะคะ?" ขวัญนรีพูดเสียงขุ่นตวัดค้อนให้ ที่เขานั้นมาอาศัยเธอแล้วจะยัง
