EP.03
1207 คำ
ตอนที่ ๓
เช้ามืด ดวงตะวันยังคงหลบอยู่หลังม่านหมอก ยิ่งสายหมอกยิ่งลงหนัก แสงสีทองถูกแทนที่ด้วยความขาวราวกับปุยนุ่น หลวงตาสายย่างเดินด้วยท่าทางสงบเงียบ โดยมีลูกศิษย์ติดตามไปอย่างกระชันชิด กระทั่งถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ยอดเห็นว่ามีใครบางคน แต่งเนื้อแต่งตัวลักษณะชาวบ้านเดินเผยตัวออกมาจากหลังต้นไม้ ในมือมีถาดอาหารที่ยกยอขึ้นหมายบอกผู้ทรงศีลว่าตนต้องการใส่บาตร
“เจริญพร...”
หลวงตาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มหวาน ท่านเดินไปหยุดตรงหน้าชายและหญิงชาวบ้านทั้งสองคนอย่างสำรวม แล้วเปิดฝาบาตรให้อีกฝ่ายตักอาหารใส่ลงในบาตรพระ ก่อนจะจบด้วยกรวยดอกไม้ ซึ่งส่งกลิ่นหอมนุ่มจมูก
พอหงายฝาบาตรรับกรวยดอกไม้งดงามนั้นเสร็จจึงยืนสำรวจครู่หนึ่งแล้วย่างเดินต่อไปโดยไม่กล่าวคำใด
ยอดขนลุกซู่ คราวเมื่อเดินผ่านสองชาวบ้านชายหญิงคู่นั้น อีกฝ่ายส่งยิ้มให้กับเขา แต่เพียงครู่เดียวม่านหมอกจึงลอยขยายบดบังสองคนนั้นจนหายวับไปกับตา
เขารีบเดินเป็นวิ่งตามพระคุณเจ้า สองหูยังได้ยินเสียงกล่าวสาธุการของทั้งสองดังตามมา ให้หนาวสะท้านไปทั้งร่างกาย
เดินกันมาได้อีกสักครู่ หลวงตาสายจึงเดินไปหยุดยังลำห้วยสายหนึ่ง เห็นว่ามีใครบางคนรีบกุลีกุจอถือถาดอาหารผ่านข้ามลำห้วยตรงมา พอมาถึงตรงหน้าภิกษุชราที่หยุดยืนรอแล้วจึงยอบตัวลงคุกเข่ากับพื้น
“ข้าขอร่วมใส่บาตรด้วยเจ้าค่ะ” สตรีนางนั้นยกถาดอาหารขึ้นเทินเหนือหัว
หลวงตาสายไม่ปริปากคำใด ท่านเปิดฝาบาตรออกให้สตรีปริศนาคนนั้นใส่สำรับกับข้าวลงไปในบาตร แล้วปิดท้ายด้วยกรวยดอกไม้ป่าที่ถูกจัดแต่งอย่างงดงาม
“เจริญพร...”
หลวงตาว่าจบจึงเดินต่อไปตามเส้นทาง มุ่งหน้าไปยังทิวเขาหินที่ตั้งตระหง่านตรงหน้าคล้ายปราการธรรมชาติ แล้วไปหยุดยังจุดหนึ่ง ที่เห็นว่ามีชายหนึ่งคนในชุดเสื้อผ้าแบบชาวบ้านสีขาวเดินถือขันเงินบรรจุสำรับอาหารและดอกไม้เดินตรงมายอบตัวลงคุกเข่ากับพื้นแล้วยื่นหยิบอาหารใส่บาตร
หลังให้พรและนึกสำรวจพร้อมกับแผ่เมตตาแล้ว หลวงตาสายจึงชวนยอดเดินทางกลับไปยังจุดที่ปักกลด ท่ามกลางความคลางแคลงใจของยอด ต่อการปรากฏตัวของชายหญิงชาวบ้านที่พากันออกมาใส่บาตรให้กับหลวงตาสาย
พอมาถึงยังจุดที่พัก ท่านจึงส่งบาตรซึ่งคิดว่าบรรจุเต็มไปด้วยสรรพข้าวปลาอาหารให้กับยอดแล้วกำชับบอก
“นำบาตรไปวางไว้ที่โคนต้นไม้ แล้วหาน้ำมาให้ข้ากรวดน้ำด้วย”
ยอดยื่นมือไปรับบาตรมาถือ เพียงแค่ปลายนิ้วแตะบาตรเขากลับรู้สึกหนาวสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย ลอบมองสิ่งของภายในบาตรแล้วยิ่งขนลุก เมื่อภายในบาตรกลับเต็มไปด้วยใบไม้ทั้งสดและแห้งจนเต็มไปหมด
สรรพอาหารที่ชาวบ้านเหล่านั้นนำมาใส่บาตรล่ะ หายไปไหนเสียแล้ว...
“รีบจัดการจนเรียบร้อย เก็บความสงสัยเอาไว้ชั่วครู่ก่อน ประเดี๋ยวข้าจะไขข้อข้องใจของเอ็งเองไอ้ยอด”
ราวกับรู้ซึ่งความคิดของยอด หลวงตาสายกล่าวดักหน้า ในขณะยอดรีบทำตามอย่างรวดเร็ว จัดหากระบอกน้ำไปบรรจุน้ำที่ลำห้วยแล้วนำมาให้หลวงตา
“ยะถา วาริวะหา...”
หยดน้ำใสเย็นนี้รินหลั่งลงสู่พื้นพิภพ ประดุจหยดน้ำที่เติมเต็มมหาสมุทรให้บริบูรณ์ฉันใด ทานที่ท่านทั้งหลายอุทิศในกาลนี้ย่อมเติมเต็มให้สำเร็จแก่ท่านผู้ละจากโลกใบนี้ไปแล้วฉันนั้น ขอผลอันเป็นที่น่าพอใจนี้ เหมือนดั่งแสงแห่งจันทร์วันเพ็ญ เหมือนดวงแก้วที่ผ่องใส นำทางฝูงท่านทั้งหลายไปยังเส้นทางอันสะอาดขาวนี้ด้วยเทอญ...
พอสิ้นเสียงกรวดน้ำของหลวงตาสาย หยดน้ำในกระบอกก็พลันหมดกระบอกพอดี ท่านหลับตาอย่างสำรวม สวดอำนวยอวยพรแล้วจึงลืมตาขึ้นมองลูกศิษย์ที่คุกเข่านั่งมองอยู่ไม่ห่าง
“สงสัยนักหรือไง ว่าข้าทำอะไรลงไปหือ ไอ้ยอด”
หลวงตาสายขยับเดินไปนั่งยังอาสนะของท่าน จัดท่าทางจนเรียบร้อยจึงมองลูกศิษย์หนุ่มที่ขยับเข้าไปนั่งตรงหน้า
“หลวงตากรวดน้ำให้ใครหรือครับ” เขาเอ่ยอย่างสงสัย
“เจ้าป่าเจ้าเขา เทวดาต่างภูมิ ตลอดจนผีป่าผีไพรที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้นี้...”
“แล้ว...”
ยอดมองเลยไปยังบาตรที่วางอยู่ใต้ต้นไม้ ความสงสัยยังคงไม่กระจ่างในกมล อีกทั้งชาวบ้านป่าเหล่านั้นอีกเล่า เข้าป่ามาหมายใส่บาตรหรือก็ไม่น่าจะพยายามกันขนาดนั้น
“ในบาตรอันนั้น เหตุใดถึงไม่มีอาหาร แต่กลับเป็นใบไม้ทั้งหมดนะหรือ”
“ขอรับ...”
“นั่นคืออาหารทิพย์ของบรรดาผู้ที่อยู่ต่างภูมิกับเราอย่างไรล่ะ...”
“แสดงว่า...” ยอดอ้าปากค้าง ตาเบิกถลน
หากเดาไม่ผิด ใครบางคนที่มาใส่บาตรกับหลวงตา ซึ่งเห็นเป็นชาวบ้านป่านั้นไม่ใช่มนุษย์จริงๆ นะสิ
“ถูกแล้ว พวกเขาเหล่านั้นอยู่ต่างภูมิกับเรา ใจกุศลคิดอยากจะใส่บาตรทำบุญ ข้าจึงออกไปบิณฑบาตอย่างไรล่ะ”
“พวกเขาไม่ใช่คน...”
“ข้าก็เพิ่งบอกเอ็งว่าต่างภูมิเดี๋ยวนี้เอง เอ็งจะสงสัยอะไรกันนักกันหนา”
“ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมครับหลวงตา”
พระคุณเจ้าพยักหน้า ท่านส่งยิ้มละมุนให้กับลูกศิษย์ที่ยังทำหน้าซีดปากคอสั่น เนื้อตัวสั่นเทิ้ม จะด้วยความหนาวหรือความกลัวก็สุดจะรู้
“ข้าจะฉันท์เช้า เอ็งไปเตรียมมาด้วย”
“ใบไม้เหล่านั้นหรือครับ”
“น้ำต้ม...ใบไม้เหล่านั้นข้ายกให้เอ็งไปจัดการ”
“จะให้กระผมกินใบไม้หรือครับหลวงตา...”
“สุดแต่ใจเอ็งจะคิดเถิด ข้ายกให้เอ็งไปจัดการทั้งบาตรนั้นเลย”
ยอดทำหน้ายุ่ง ทั้งงุนงงและหวาดกลัว นี่แค่วันแรกต่อการเข้าป่าธุดงค์กับหลวงตาสาย ยังได้พบได้เห็นอะไรแปลกๆ ขนาดนี้ กระทั่งจบกระบวนการเดินทางธุดงค์ของท่านล่ะ เขาจะต้องพบเจอกับอะไรที่แปลกๆ อีกหนอ
เขาจัดการรินน้ำต้มสุกให้กับหลวงตา สอบถามว่าท่านจะฉันท์อะไรเพิ่มเติมไหม กลับถูกท่านปฏิเสธ แถมยังกำชับให้ยอดจัดการกับข้าวของในบาตรจนเรียบร้อย ก่อนท่านจะกลับเข้ากลด นั่งกรรมฐานต่อไป
ยอดยังคงนั่งมองใบไม้ในบาตรด้วยคำถามอันมากมายมหาศาล ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร หลวงตาให้เขาจัดการกับของในบาตร ตามอย่างวิสัยของเด็กวัด จะต้องกินข้าวก้นบาตรของพระคุณเจ้า แต่ในบาตรยามนี้เต็มไปด้วยใบไม้ เขาจะต้องกินใบไม้เหมือนหนอนอย่างนั้นหรือ
“ขบคิดให้แตกสิวะไอ้ยอด...”
- ผู้เขียน
