ตอนที่ ๑๑
พอภาพอสุรกายประจำถ้ำแห่งนั้นสลายหายไปแล้ว หลวงตาสายจึงลืมตาขึ้น กระแอมตักเตือนให้พระยอดเดินทางออกจากถ้ำแห่งนั้นในที่สุด
เวลาประมาณสองทุ่มเศษ ไพรวิเวก รายรอบสงบเงียบราวกับบนโลกแห่งนั้นมีเพียงสองภิกษุเท่านั้น ทั้งสองเดินติดตามกันมาจนถึงหน้ากลด หลวงตานั่งลงบนผ้าปูลาดกับพื้น พระยอดขยับไปอีกด้านเยื้องกัน ก้มลงกราบกับพื้นแล้วขยับนั่งนิ่งตัวตรง
“พระคงจะสงสัยว่าเหตุใดอาตมาถึงชวนพระเข้าไปในถ้ำเมื่อครู่นี้”
“ขอรับ หลวงตา...”
“ในถ้ำแห่งนั้น มีอสุรกายตนหนึ่งอาศัยอยู่ มันคงจะอยู่มานานหลายร้อยปีมาแล้ว คราวก่อนเมื่อตอนที่พวกเรามากัน อาตมารับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา มาปีนี้จึงรับรู้ว่าเขากำลังจะหมดวาระ มุ่งหน้าสู่เส้นทางแห่งกรรมต่อไป จึงชวนพระไปร่วมแผ่เมตตาส่ง”
“อสุรกาย...” พระยอดทวนคำนั้นแล้วนิ่งอึ้งไป รู้สึกคล้ายขนตามกายลุกชันขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน
“ใช่...เขาเป็นอสุรกายและเขาอยู่ที่นี่
