ตอนที่ ๑๒
เดินมาบนระเบียงกุฏิพร้อมกับเพื่อนเด็กวัด เห็นหลวงตาสายเดินยันตัวขึ้นมากับราวบันได จึงรีบพากันก้มหน้าก้มตา อย่างหวั่นเกรงในอำนาจของเจ้าอาวาสวัด
“จะไปไหนกัน ไอ้เด็กพวกนี้” เสียงตวาดถามเสียงดัง ในขณะเด็กวัดเอ่ยตอบละล่ำละลัก
“จะไปซื้อขนมจ้ะหลวงตา ไอ้สุธนได้ตังจากพ่อของมัน”
“ค่ำปานนี้แล้ว กินขนมมากไปจะปากเหม็นเอา กลับไปนอนกันได้แล้ว”
บรรดาเด็กวัดต่างฉากตัวถอย เสมือนคำประกาศิตของหลวงตาสายเป็นสายฟ้าฟาด หากว่าพวกมันขัดคำบัญชา จะต้องเดือนร้อนเป็นแน่
เมื่อเพื่อนคนอื่นแยกย้ายกลับเข้าห้องด้านในสุดของกุฏิหลังนั้นแล้ว สถานที่แห่งนั้นจึงเหลือแต่เพียงสุธนเท่านั้นที่ยังยืนนิ่ง ดวงตาแข็งกร้าว
“เอ็งก็เหมือนกัน กลับบ้านกลับช่องไปได้แล้ว ทิ้งแม่ไว้บ้านกลางคืน ไม่ห่วงหรืออย่างไร”
พระเฒ่าขึ้นมายืนประจันหน้ากับสุธน เด็กน้อยยกมืออันสั่นเทาขึ้นพนมไหว้ แล้วเบี่ยงตัวหลบพระชรา แต่ด้วยเวลานั้นความแค้น
