ซ้อนกลรัก

ตอนที่ 5 #จุดเริ่มต้นของการจากลา (100%)

เรื่อง : ซ้อนกลรัก

ตอนที่ 5 #จุดเริ่มต้นของการจากลา (100%)

โดย : Kwitch (เขียนเป็นภาษาไทยว่า กวิชญ์ (อ่านว่า กะ-วิช (ออกเสียง “เฉอะ”)))

หลังจากที่คีตาเอ่ยถามคำถามดังกล่าว เพื่อนสาวก็หันมามองเธอตาเขม็งเป็นเชิงย้อนถาม ราวกับว่ารู้แล้วยังจะมาแกล้งถามอีก

ชายหนุ่มกับเพื่อนสาวหันมามองหน้ากัน แล้วสุดท้าย เพื่อนสาวก็ตัดสินใจที่จะเป็นคนคุมเกมนี้ ‘ก็เป็นเพื่อนกันตอนเรียนมหาลัยน่ะ’

ชายหนุ่มพยักหน้าสมทบ ‘ครับ’

‘เรียนคณะเดียวกันเหรอคะ’ คีตาแสร้งถามต่อ

‘เปล่าครับ...เพื่อนของผม รู้จักกับเพื่อนของใบบัว เราก็เลยรู้จักกัน’

‘ใช่ ๆ ประมาณนั้นแหละ’ เพื่อนสาวตอบเสริม

‘เสียดายจังเลยนะคะ...ฉันกับใบบัวเรียนกันคนละมหาลัย...ถ้าไม่อย่างนั้นเราก็คงจะได้รู้จักกันนานแล้ว’

‘ครับ’ ชายหนุ่มยิ้มเจื่อน

บรรยากาศในช่วงเวลาที่รับประทานอาหารระหว่างสามคนนั้นดูไม่ค่อยจะรื่นเริงสักเท่าไหร่ นั่นอาจเป็นเพราะเพื่อนสาวของคีตาได้แต่นั่งรับประทานอาหารอย่างเงียบ ๆ ถามคำตอบคำ ส่วนชายหนุ่มว่าที่คู่หมั้นจากในตอนแรกที่มีท่าทียียวนกวนประสาท แต่พอได้เจอเพื่อนสาวของคีตาก็กลับกลายเป็นคนละคน งานนี้คีตาเลยต้องกลายเป็นคนกลางชวนคนทั้งสองคุยตลอดงาน แต่การนัดหมายในวันนี้ ทำให้คีตาสามารถสัมผัสได้สิ่งหนึ่งคือ ทั้งเพื่อนสาวและชายหนุ่มนั้นยังคงไม่ลืมกัน แถมน่าจะยังมีความรู้สึกพิเศษหลงเหลือให้กันอยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่สิ่งที่คีตายังไม่แน่ใจคือ ความรู้สึกพิเศษที่ว่านั้น มันจะพิเศษในรูปแบบไหน เพราะนี่ก็เพิ่งจะเป็นจุดเริ่มต้นหลังจากที่มันได้จบลงมานานมากแล้ว

‘อ้อ! ใบบัว...เอารถมารึเปล่า’ คีตาแสร้งถาม เพราะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนสาวไม่ได้ขับรถยนต์ส่วนตัวมา เนื่องจากเธอเป็นคนบอกเพื่อนสาวผ่านแอพพลิเคชั่นบทสนทนาว่าไม่ต้องนำมา...ตามแผนที่หญิงสาวได้วางเอาไว้

‘ก็...คีบอกว่า’ เพื่อนสาวยังไม่ทันพูดจบ คีตาก็พูดตัดบทขึ้นมา ‘ใช่ ๆ ใบบัวไม่ได้เอามา...เพราะรถมันติด’

คีตาหันไปมองกันตภัทร์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ‘รบกวนคุณกันต์ไปส่งใบบัวได้มั้ยคะ’

เพื่อนสาวสะดุ้งเฮือก ดวงตาที่มองคีตานั้นลุกโชนราวกับจะพ่นไฟได้ ‘ไม่เป็นไร ๆ เรากลับเองได้’ เพื่อนสาวหันไปส่ายมือให้ชายหนุ่มเป็นเชิงปฏิเสธ

‘เดี๋ยวเราไปส่งใบบัวเอง ไม่ต้องเกรงใจ’ ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้เธอผู้ที่เพิ่งปฏิเสธเขา

คีตาแสร้งปรบมือหนึ่งครั้ง เป็นการแสดงความโล่งใจ ‘ดีเลย...ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อนนะคะ เผอิญว่ามีธุระต่อ’

เพื่อนสาวหันมาส่งดวงตาแผ่รังสีสังหารให้คีตาอีกครั้ง แถมยังเอามือหยิกที่ต้นขาด้านหลังของคีตาเพื่อเป็นการลงโทษ

‘โอ๊ย!!!’

‘เป็นอะไรครับคุณคี’

‘ยะ...ยุงกัดค่ะ...เจ็บมาก’ คีตาหันไปมองเพื่อนสาวแล้วยิ้มเฝื่อน

‘เหรอครับ...’ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเหมือนลังเลแต่ก็ตัดสินใจพูด ‘ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปส่งคุณคีก่อนดีมั้ยครับ’

คีตาส่ายหน้า ‘ไม่เป็นไรเลยค่ะ ธุระของฉัน กับบ้านของใบบัว อยู่กันคนละทางเลยค่ะ...ขับรถกลับไปมา เสียเวลาเปล่า...ขอบคุณนะคะ’

‘ครับ’ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ

ในช่วงระหว่างเดินมาที่รถหรูของชายหนุ่ม เพื่อนสาวของคีตาจ้องหน้าคีตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ คีตารับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น จึงแอบรู้สึกผิดและทำได้แต่ปลอบประโลมตัวเองอยู่ในใจ ‘ฉันก็เข้าใจความรู้สึกเธออยู่หรอกนะ แต่ให้อภัยฉันด้วยเถอะ ฉันทำเพื่อเราทุกคนอยู่นะเนี่ย’

‘ยัยคี! กลับไปเธอได้เจอดีแน่’ เพื่อนสาวกระซิบข้างใบหูของคีตา

‘เราก็ว่างั้น...เรื่องระหว่างใบบัวกับกันต์...มันก็เป็นเรื่องดี ๆ ที่เราจะต้องเจอแหละ...ใช่มั้ย’

เมื่อเดินมาถึงลานจอดรถยนต์ ชายหนุ่มก็เดินมาเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับให้กับเพื่อนสาวของคีตาอย่างสุภาพ

‘เชิญครับ’ ชายหนุ่มยิ้มหวานให้เพื่อนสาวของคีตาอีกเช่นเคย ‘เฮ้อ! ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมใบบัวถึงเป็นแบบนี้’ คีตานึกบ่นพฤติกรรมของกันตภัทร์ในใจ

คีตาโบกมืออำลาให้ทั้งสองคน แล้วเดินออกมาจากลานจอดรถ พลันคิดว่าจะไปที่ไหนต่อ เพราะหลังจากนี้เธอยังไม่ได้วางแผนต่อ เมื่อตัดสินใจได้ เธอจึงไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าเพื่อฆ่าเวลาสักพักแล้วหลังจากนั้นก็กลับบ้าน

.....

ในรถสปอร์ตของกันตภัทร์

เพื่อนสาวของคีตามองหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างซึ่งกำลังตั้งใจขับรถอยู่ หญิงสาวพิจารณาใบหน้าที่หล่อเหลาขาวใส ไร้รอยสิวของเขา แม้กระทั่งรูขุมขนก็แทบจะมองไม่เห็น ใบหน้าที่เรียวได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน แต่ก็ไม่โด่งมากจนเกินพอดี ดวงตาสองชั้นแต่ก็ไม่ชัดมากนัก ยิ้มแต่ละทีตาก็จะเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว คิ้วที่ดก แต่ไม่รก ปากเป็นรูปกระจับ แถมยังสูงยาวหุ่นดีอย่างกับเดินออกมาจากเทพนิยาย ‘คนอะไรจะดูดีได้ขนาดนี้ อยากจะกรี๊ด! จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงตอนนี้เขาก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เอ๊ะ! แต่ก็เปลี่ยนไปนิดนึงนะ คือเขาดูมีความภูมิฐานมากขึ้นกว่าเดิมอีก แต่มันก็คงไม่แปลกที่เขาจะเป็นแบบนี้ ก็ในตอนนี้ เขาเป็นดาราดังแล้วนี่’ หล่อนนึกชื่นชมเขาในใจ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะย้อนไปคิดถึงอดีตของทั้งสอง ที่เกิดขึ้นเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว

‘เอ่อ...ใบบัว...เรามีอะไรจะบอก’ ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว พร้อมยิ้มเขินเล็กน้อย

‘อะไรเหรอ’ หญิงสาวถามด้วยสีหน้าใสซื่อ

‘คือเรา...เรา...ช...ชอบใบบัวนะ’ ใบหน้าหล่อเหลายกมือขวาขึ้นมาจับท้ายทอยด้านหลัง พร้อมกับส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างขวยเขิน

หญิงสาวยืนอึ้งตะลึง เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากชายหนุ่ม ณ วินาทีนั้น สำหรับหญิงสาว โลกเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ หัวสมองของเธอมันอื้ออึงและเต็มไปด้วยความคิดที่สับสน “นี่ฉันจะทำอย่างไรดีนะ เราคิดตรงกันนี่ ฉันก็ชอบเขา เขาก็ชอบฉัน ฉันตอบตกลงไปเลยดีมั้ยนะ เอายังไงดี” หัวใจของเธอสั่นระรัว สมองก็เบลอ แต่ความไม่มั่นใจในตัวของเธอกลับกระซิบบอกเธอว่า “ฉันไม่เหมาะสมกับเขาหรอก เขาเป็นถึงเดือนมหาลัย เขาออกจะโด่งดังมีชื่อเสียง มีแต่คนมาห้อมล้อมสนใจเขา ส่วนฉัน เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ฉันดูไม่คู่ควรกับเขาเสียเลย ถ้าฉันคบกับเขาไป ก็คงจะมีแต่คนดูถูก ว่าคู่นี้ดูไม่เหมาะสมกันเอาเสียเลย คนแบบเขา มาชอบคนอย่างฉันได้อย่างไร” คิดมาได้แค่นี้หัวใจของเธอก็เจ็บปวดเหลือจะทนทาน และแล้ว เธอก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่มันตรงกันข้ามกับความรู้สึกของเธออย่างเป็นที่สุดออกไป

‘เราคิดว่า…เราสองคนเป็นเพื่อนกันก็ดีอยู่แล้วนะกันต์’ ใบหน้างามก้มหน้าหลุบตาต่ำ ไม่กล้าสบตาใบหน้าคม

“ทำไมมันช่างทรมานใจแบบนี้นะ ทำไมเราถึงไม่ได้ลงเอยกันนะ” เธอคิดทบทวนวนเวียนอยู่ในหัว

‘อ้อ!…เหรอ!…อืม!…ได้สิ’ ชายหนุ่มหน้าเสีย แต่ก็ยังคงส่งยิ้มอ่อนให้หญิงสาว

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอกับชายหนุ่มก็ห่างกันไป ไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนแต่ก่อน ส่วนหญิงสาวก็ไม่กล้าติดต่อไปหาชายหนุ่ม ซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอนั้นกลัวอะไร ทั้ง ๆ ที่เธอก็คิดถึงเขาจนจะเป็นบ้า แต่สุดท้าย เธอก็ทำได้แค่คิดถึงเขาอยู่ข้างเดียว ‘ตอนนี้เขาคงมีความสุขอยู่กับชีวิตที่เลิศหรู ท่ามกลางผู้คนมากมาย จะโทษเขาก็ไม่ได้หรอก ก็ฉันเองนี่นา ที่ทำให้มันจบแบบนี้’ เธอตัดพ้อและโทษตัวเองอยู่ในใจ