ตอนที่ 4 #จุดเริ่มต้นของการจากลา (80%)
1412 คำ
เรื่อง : ซ้อนกลรัก
ตอนที่ 4 #จุดเริ่มต้นของการจากลา (80%)
โดย : Kwitch (เขียนเป็นภาษาไทยว่า กวิชญ์ (อ่านว่า กะ-วิช (ออกเสียง “เฉอะ”)))
‘เป็นอะไรมั้ยครับ’ ดวงหน้าพิไลเบิกตาโตพร้อมกับหายใจถี่ด้วยความรู้สึกที่ว่าเกือบล้มหัวขมำไปแล้ว ในขณะที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม คนที่เธอควรจะอยู่ให้ห่างไกลที่สุดในตอนนี้ เมื่อความตกใจค่อย ๆ จางหายไป เธอจึงพยุงตัวขึ้นเพื่อให้ออกจากอ้อมแขนนั้นโดยเร็ว...ความคิดในหัวแล่นเข้ามาอีกครั้ง ‘โธ่เอ๊ย! ถ้าเป็นในละครล่ะก็ ฉากนี้คงจะหวานซึ้งและโรแมนติกน่าดู แต่ทว่า พระเอกของฉัน ต้องไม่ใช่ตาบ้านี่อย่างแน่นอน กรรมอะไรของฉันที่จะต้องมาเจอตานี่ด้วยนะ’
‘ไม่เป็นไรค่ะ...ขอบคุณนะคะ’ น้ำเสียงในการตอบนั้นช่างสุภาพ ซึ่งตรงกันข้ามกับความหยาบกระด้างในความคิดของเธอในตอนนี้เสียยิ่งนัก
‘ถึงร้านรึยังคะ’ เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพื่อที่จะกลบเกลื่อนความรู้สึกอับอายในความซุ่มซ่ามของตัวเอง
‘ถึงพอดีครับ’ เมื่อพูดเสร็จ ร่างสูงโปร่งก็เดินนำหญิงสาวเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งหรูหรา ดูมีระดับ อาหารแต่ละชนิดก็มีราคาที่ไม่ธรรมดาเลย เธอยืนมองอยู่สักครู่ แล้วคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ‘วันนี้ฉันจะกินจนนาย กระเป๋าแห้งเลย...คอยดูสิ’
ชายหนุ่มเดินนำหญิงสาว เพื่อไปยังห้องอาหารที่จัดไว้เป็นพื้นที่สำหรับส่วนตัว ทั้งสองถอดรองเท้าออก แล้วค่อย ๆ เลื่อนประตูเข้าไป บรรยากาศภายในนั้นช่างดูดี แสงไฟสลัวสีส้มอ่อน ภายในห้องมีกลิ่นหอม อโรม่าจาง ๆ หญิงสาวเผลอสูดหายใจเข้าไปอย่างเต็มปอด จนเธอรู้สึกสดชื่น โล่งเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก เมื่อรู้ตัวอีกที เธอก็เห็นชายหนุ่มยืนมองเธออยู่แล้วอมยิ้มเล็ก ๆ เธอชะงักเล็กน้อย แล้วรีบกลับมาทำตัวตามปกติ แต่ก็ไม่วายที่จะบ่นในใจ ‘ตายแล้ว! นี่ฉันทำตัวเปิ่นอีกแล้วเหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ’
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มหวานให้หญิงสาว ‘ชอบมั้ยครับ’
‘ช...ชอบค่ะ’
‘ชอบ...ผมน่ะเหรอครับ’ ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม
หญิงสาวหันไปเบิกตาโตเชิงตวาดใส่ชายหนุ่ม ‘ชอบร้านสิคะ’ พูดเสร็จ เธอก็นั่งลงบนเบาะที่รองนั่งบนพื้นที่จัดไว้ให้ตามสไตล์ร้านอาหารญี่ปุ่นอย่างไม่สนใจใยดีคู่สนทนาที่แอบหัวเราะเธออยู่เบา ๆ
‘สั่งอาหารเลยมั้ยครับ’
คีตาเปิดรายการอาหารเพื่อพิจารณาและมองหาอาหารที่ราคาแพงที่สุด ในที่สุดเธอก็เจอสิ่งที่ตามหา เธอหันไปมองพนักงานบริการชายที่นั่งถือแท็บเล็ตขนาดครึ่งกระดาษเอสี่ ซึ่งแท็บเล็ตนี้เป็นเทคโนโลยีเครื่องคอมพิวเตอร์ที่สามารถพกติดตัวได้ โดยวัตถุประสงค์ของเครื่องคอมพิวเตอร์ชนิดนี้ใช้เพื่อทดแทนสมุดหรือกระดาษ* โดยในแท็บเล็ตของร้านนี้นั้นจะมีรายการอาหารที่สามารถกดสั่งได้เลย แล้วคำสั่งนั้นจะไปปรากฏที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารตามคำสั่งที่ได้รับต่อไป ‘สเต๊กเนื้อโกเบ 1 ค่ะ’
หลังจากที่คีตาสั่งอาหารเมนูแรกไป เธอก็ลอบแอบมองชายหนุ่มเพื่อตรวจสอบอาการของชายหนุ่มว่าจะเป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้หรือไม่ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเลิกคิ้ว เธอก็กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ ราวกับเธอนั้นเป็นผู้กำชัยชนะ ‘ตกใจล่ะสิ ที่ฉันสั่งอาหารราคาแพง นี่ยังไม่พอแค่นี้นะ แล้วนายจะหนาว’
‘คุณไม่ทานเนื้อไม่ใช่เหรอครับ’
หญิงสาวชะงักกับคำถามของชายหนุ่ม ‘เออ!...จริงด้วย ฉันไม่กินเนื้อนี่นา เอาไงดี’
‘ก็ฉันสั่งให้คุณไงคะ...ฉันเห็นว่ามันน่าทานดี...คุณโอเคมั้ยคะ’
‘อ้อ!...ครับ...ขอบคุณนะครับ’ แม้ว่าชายหนุ่มจะยังคงรู้สึกฉงน แต่ก็ยังคงยิ้มตอบให้หญิงสาว
‘ซาชิมิ 4, เทมปุระกุ้ง 2, โอโคโนมิยากิ 1, ทงคัตสึ 2, โคร็อกเกะ 2, ทาโกยากิ 2, ดงบุริ 1, ยากิโทริ 2 ค่ะ’ ใบหน้าเพริศพริ้งสั่งอาหารรัวจนแทบไม่มีจังหวะหยุดหายใจ จนทำให้ใบหน้าคมมองหน้าเธออย่างไม่ละสายตา ‘คุณทานหมดเหรอครับ’
หญิงสาวพยักหน้า ‘หมดสิคะ...ของโปรดทั้งนั้นเลย’
คีตาสำรวจรายการอาหารต่อ แต่ก็เหมือนจะคิดเรื่องหนึ่งได้ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาหาชายหนุ่ม ‘คุณไม่สั่งอะไรเหรอคะ’
‘ที่คุณสั่งก็น่าจะพอแล้วนะครับ’
‘เหรอคะ’ หญิงสาวแสร้งยิ้มหวานให้กับเขา
สัญญาณเตือนจากโทรศัพท์มือถือขึ้นของคีตาดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นเสียงเตือนจากแอพพลิเคชั่นบทสนทนาเนื่องจากมีบุคคลส่งข้อความให้กับเธอ เธอจึงเปิดแอพพลิเคชั่นนั้นเพื่อพิมพ์ข้อความตอบกลับคู่สนทนาปลายทาง
จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หลังจากที่เธอตอบกลับข้อความไปไม่ถึงหนึ่งนาที แล้วประตูก็ถูกเลื่อนเปิดออก
‘อ้าว...มาพอดีเลย...เข้ามาก่อนสิใบบัว’ คีตาโบกมือให้หญิงสาวผู้ที่เปิดประตูเข้ามา
หญิงสาวรีบเดินเข้ามา และกล่าวทักทายคีตาอย่างคุ้นเคย โดยที่ยังไม่ได้สังเกตว่ามีชายหนุ่มอีกคนนั่งอยู่ ‘โทษทีที่มาช้า...รถติดน่ะ’
หลังจากพูดจบประโยค หญิงสาวก็หันไปเห็นชายหนุ่มแล้วสบสายตากัน ทั้งคู่ต่างเบิกตาโต อาการตกใจปรากฏจนเห็นได้ชัด วินาทีนั้น เหมือนเวลาถูกหยุดไว้ชั่วคราว คีตามองทั้งสองคนแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม ‘นี่แหละ…แผนการขั้นสุดยอดที่ฉันไตร่ตรองเป็นอย่างดีแล้วว่ามันจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับเราทุกคน’
คีตากลอกตาไปมาสังเกตอาการของทั้งสองคน และรอดูว่าใครจะเป็นคนที่ได้สติก่อนกัน
‘อ้าว...สวัสดีใบบัว’ ชายหนุ่มยิ้มหวาน กล่าวทักทายหญิงสาวที่ทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ
‘สะ...สวัสดีกันต์’ น้ำเสียงตะกุกตะกัก ดูไม่เป็นตัวของตัวเองนัก
‘คุณคีกับใบบัวเป็นเพื่อนกันเหรอครับ’ ชายหนุ่มหันมายิ้มหวานให้คีตา
‘คงจะฝึกยิ้มท่านี้จนชินสินะ’ คีตานึกประชดเขาในใจ
‘ค่ะ...เป็นเพื่อนสนิทกัน’ แต่คีตาก็ยังคงแสร้งยิ้มตอบเขา
คีตามองเพื่อนสาวที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจา อาจเป็นเพราะเธอยังคงไม่หายอึ้งจากสถานการณ์ที่ไม่ได้คาดการณ์มาก่อน แถมดูแล้วในเวลานี้ก็ยังคงไม่สามารถที่จะเรียกสติกลับมาได้ ‘นี่เธอน่าจะไปเรียนการแสดงกับนายกันต์นะ ดูท่าตานั่นจะช่ำชองในเรื่องการตบตาคนเอาเสียมาก ๆ’ คีตานึกประชดในใจอีกครั้ง
‘แล้วคุณกันต์กับใบบัวรู้จักกันด้วยเหรอคะ...เห็นทักทายกัน’
‘ครับ’
นัยน์ตาของคีตาทอประกายด้วยรอยยิ้ม ‘โลกกลมจังเลยนะคะ’
‘ใบบัว...สั่งอะไรหน่อยมั้ย’ คีตายื่นรายการอาหารไปให้เพื่อนสาว แต่ไม่มีการตอบสนองใด ๆ จากเธอ คีตาจึงใช้มือที่อยู่ใต้โต๊ะสะกิดไปที่ขาของเพื่อนสาว โดยหวังว่ามันจะเป็นการเรียกสติที่ล่องลอยให้กลับคืนมาเข้าร่างได้เสียที
‘ใบบัว’ คีตาเพิ่มน้ำเสียงให้หนักแน่นขึ้น
‘ฮะ! อะไรนะ’ เพื่อนสาวสะดุ้งเฮือก ราวกับหลุดออกจากภวังค์
คีตายื่นรายการอาหารไปให้เพื่อนสาวอีกครั้ง ‘สั่งอะไรหน่อยมั้ย’
เพื่อนสาวส่ายหน้า ‘ไม่ล่ะ’
‘ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนนะคะว่าใบบัวจะมาด้วย...ฉันคิดว่ามากันหลาย ๆ คน...น่าจะสนุกกว่า’
‘ไม่เป็นไรครับ...ผมก็เห็นด้วยกับคุณ’ ชายหนุ่มขมวดคิ้วแถมดวงตาที่เพ่งมองไปยังเพื่อนสาวของคีตานั้นปรากฏแววฉงนสนเท่ห์ไม่น้อย
‘ว่าแต่สองคนนี้รู้จักกันได้ยังไงคะเนี่ย’
---------------------------------------------------------------
ที่มา
* แท็บเล็ต(Tablet)คืออะไร, https://guru.sanook.com/7184/
- ผู้เขียน
