Chapter 6
1364 คำ
กัปตัน...
ผมมองคนบ้า บ้าจริงๆแหละเหอะ กล้ามากที่มาท้าคนที่ไม่เคยเมาเหล้าอย่างผมเนี้ย ดื่มไปเหอะผมอ่ะไม่มีทางเมาหรอก ผมยกแก้วที่สิบขึ้นดื่ม คนตรงหน้าผมลิ้นพันกันตาแทบจะปิดอยู่ละ
"เห้ย เอามาอีกแก้ว ว่าไงไอ้หนูจะยอมแพ้มะ"
ผมหัวเราะขำๆกับท่าทีของเจ๊บิวที่ชี้หน้าผมแล้วยกเหล้าขึ้นดื่มอีกแก้ว ใช้ได้เหมือนกันนะที่ดื่มได้ขนาดนี้แต่คออ่อนไปหน่อยขนาดผมสั่งให้เขาชงอ่อนสุดแล้วนะ
"ไม่อ่ะผมไม่มีทางแพ้"
ผมเอ่ยออกไปยิ้มๆแล้วก็ยกแก้วที่สิบเอ็ดขึ้นดื่ม ผมวางแก้วไว้แล้วมองเจ๊บิวยิ้มๆ เจ๊บิวทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่ผมแล้วก็จะยกแก้วที่สิบสองขึ้นดื่มแต่ล้มฟุบลงไปซะก่อน
"เรียบร้อยไปละหนึ่ง ฮ่าๆๆๆ"
เพื่อนผมเดินเข้ามาแล้วปรบมือชอบใจ มันหันมามองหน้าผมยิ้มๆ
"มึงจะเอาไงต่อ"
"กูจะพากลับคอนโดกู ช่วยให้เด็กเอารถมาจอดหน้าร้านทีกูจะอุ้มเจ๊บิวไป"
มันมองหน้าผมด้วยสีหน้าที่จริงจังมาก
"มึงจะปล้ำคนเมาไม่ได้นะโว๊ยยย"
ผมอุ้มเจ๊บิวขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วหันไปมองหน้ามันแล้วยกยิ้มมุมปาก
"คนอย่างกูไม่เคยปล้ำคนไม่มีสติ แต่กูแค่อยากปราบพยศคนซะหน่อย กูไม่รังแกผู้หญิงแบบนั้นหรอก หึ"
ผมพาเจ๊บิวเดินออกมาจากโซน vip ทันทีแล้วอุ้มพาเดินมาชั้นล่างเพื่อมาขึ้นรถแล้วพาเจ๊บิวกลับคอนโดผมทันที
.
.
ผมมาถึงคอนโดก็อุ้มเจ๊บิวไปวางไว้บนเตียงจัดการถอดรองเท้าเช็ดหน้าให้เรียบร้อย ผมมองคนตรงหน้าอย่างหลงไหล ยิ่งมองยิ่งสวย ผมค่อยๆถอดชุดของเจ๊บิวออกทีละชิ้น ทีละชิ้น
"เป็นของผมเถอะนะ คนสวย"
@เช้าวันต่อมา.......
บิวตี้...
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นรู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัวเลย อ้าาาา เป็นอะไรเนี้ยทำไมถึงรู้สึกหนักๆ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองเพดานสีขาว
'ไม่ใช่ห้องฉันนี่นา'
ฉันค่อยๆเหลือบสายตามองไปรอบๆ ก็มีแขนใครสักคนพาดอยู่บนตัวฉัน ฉันหันไปดูก็เจอไอ้เด็กกัปตัน นะ..นอนกอดฉันอยู่เห้ยยยยยย
"ไอ้เด็กบ้า กริ๊ดดดดดดดดด"
ฉันปาหมอนใส่หัวเขาแรงๆเพื่อปลุกให้เขาตื่น เขาสะดุ้งตกใจก่อนจะหงายหลังลงกับพื้น
"เห้ยยยย"
"กริ๊ดดดดด ไอ้โรคจิต"
ฉันรีบโยนผ้าห่มไปคลุมตัวเขาทันทีเพราะไอ้หมอนี่มันไม่ใส่เสื้อผ้าอะไรเลยโป๊เปลือยเปล่าทั้งตัว เขามุดออกจากผ้าห่มแล้วมองฉันยิ้มๆ
"อยากโชว์ก็ไม่บอก ไม่เป็นไรครับผัวโอเค"
ฉันไม่เข้าใจคำพูดของเขาแต่สายตาของเขาที่มองมานั้นมันแปลกจนฉันต้องก้มไปดูตัวเองแล้วก็ต้องตกใจจนแทบช็อคเมื่อร่างกายของฉันไม่มีเสื้อผ้าเหมือนเฉกเช่นเดียวกันกับเขา
"กริ๊ดดดดดดดด"
ฉันกรี๊ดลั่นห้องก่อนจะลุกขึ้นแล้วไปดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองแทน ฉันแทบจะร้องไห้หมดกันสภาพของฉันกับเขาตอนนี้คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเมื่อคืนเราสองคนทำอะไรกัน ฮืออออออออ
"ฮึกๆๆๆ พรหมจรรย์ของฉัน ฮืออออ มันไม่อยู่แล้ว ฮือออออออ"
ฉันร้องไห้ออกมาล้มตัวนอนกับเตียงนอน น้ำตาหลั่งไหล่ออกมาตามร่องแก้ม เขาเดินมานั่งลงตรงหน้าฉันเขานั่งอยู่ล่างเตียงนอนส่วนฉันอยู่บนที่นอน ฉันมองหน้าเขาแล้วฟาดมือใส่แก้มเขาทีหนึ่ง
เพี๊ยะ
"โอ๊ยยย ผมเจ็บนะ"
"ฮึกๆๆ ไอ้เด็กบ้า แกข่มขื่นฉันใช่มั้ยย ฮืออออ แกตายซะ"
ฉันกำลังจะลุกขึ้นไปกระทืบมันแต่เขาร้องห้ามไว้ซะก่อน
"หยุดเลยจะเจ๊บิวผมสิต้องพูดคำนี้ เมื่อคืนเจ๊เมามากแล้วก็อ่อยผมอ่ะ ไม่รู้แหละผมเป็นผัวเจ๊แล้วรับผิดชอบผมด้วย :)"
ฉันอ้าปากค้างทันทีที่ไอ้เด็กบ้านั้นพูดออกมาแบบนั้น ฉันเป็นผู้หญิงนะโว๊ยยยย แล้วที่สำคัญความบริสุทธิ์ของฉันที่สั่งสมมาเกือบ30ปี บัดนี้มันเสียให้กับไอ้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนไม่รู้ ที่สำคัญฉันกับมันไม่ได้รักกัน
"ผัวบ้าอะไร ไอ้เด็กบ้าวันนี้ถ้าแกไม่ตายไม่ต้องมาเรียกฉันว่าเจ๊บิว กริ๊ดดดดดด"
ฉันลุกขึ้นแล้วหยิบหมอนไปไล่ปาหัวมัน ทั้งมือทั้งเท้าฉันทันอะไรได้ก็ลงบนตัวไอ้เด็กนั้นหมดแหละ มันวิ่งหนีท่าเดียวฉันก็วิ่งตามจนตอนนี้ห้องนี้เละเทะไปหมดไม่เหลือเค้าความสะอาดแม้แต่น้อย
"มานี่นะไอ้เด็กบ้าฉันจะฆ่าแก"
ฉันวิ่งไปตัดหน้ามันแล้วกำลังจะปาแก้วใส่หัวมันแต่ฉันถูกตลบหลังซะก่อนก็เลยกลายเป็นฉันถูกเขากอดรัดแน่นจากทางด้านหลัง
"ใจเย็นก่อนครับคุยกันดีๆสิ ผมขอร้องนะๆ"
เขาเอ่ยเสียงอ่อนจนฉันสงบลง เขาแย่งแก้วในมือฉันไปวางไว้ที่โต๊ะ สภาพของเราสองคนตอนนี้คือ ฉันมีผ้าห่มพันตัวส่วนเขานั้นโป๊เปลือยแต่ยังดีที่เขามีผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่างไว้เมื่อกี้ แต่ดีที่ฉันไม่เห็นนะไม่งั้นหละก็ แหวะ!! รังเกียจยะ!!!
"แกข่มขื่นฉัน"
"ผมไม่ได้ข่มขื่นนะเราสองคนเต็มใจด้วยกันทั้งคู่ ตอนแรกเจ๊บิวเมามากแล้วก็หลับไปผมแค่พามาพักที่ห้อง แต่พอเจ๊บิวได้สติเจ๊ก็ขึ้นมาคร่อมตัวผมแล้วก็ปลุกให้น้องชายผมตื่น ผมพยายามห้ามแล้วนะแต่เจ๊ไม่หยุดเองก็เลย เอาเป็นว่าเราสองคนได้เสียกันละเจ๊บิวต้องรับผิดชอบผมด้วย"
ฉันทรุดลงกับพื้นทันที คนอย่างฉันเนี้ยเหรอจะรุกผู้ชายก่อน คนอย่างเจ๊บิวเนี่ยเหรอ อยากจะขำคนอย่างฉันเนี่ยนะจะรุกผู้ชายก่อ
"ไหนๆก็พลาดไปละงั้นก็นายก็ลืมไปซะ ส่วนเรื่องนายแบบฉันไม่ต้องการนายแล้วลืมเรื่องนี้ไปฉันจะถือซะว่าทำบุญแล้วกัน"
ฉันบอกออกไปแบบไม่คิดอะไรทั้งๆที่ในใจของฉันมันกำลังเจ็บปวด พรหมจรรย์ที่ฉันรักษามาตลอดครึ่งชีวิตต้องถูกไอ้เด็กที่ไหนมาทำลายไปแล้ว ฮืออออ พูดแล้วก็น้ำตาไหลฉันขอกลับไปบำบัดจิตใจของตัวเองก่อนตอนนี้ฉันไม่พร้อมจริงๆ ฮือออๆๆๆๆ
"จะไปไหนครับ"
เขาเดินมาจับมือฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเดินกลับเข้าห้องนอนของเขาไป
"จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจะกลับห้อง แล้วก็หวังว่าเราสองคนจะไม่เจอกันอีกนะ เข้าใจ้"
ฉันมองหน้าเขาแล้วทำตัวเหมือนไม่แคร์ทั้งๆที่ในใจของฉันมันอยากจะกรีดร้องออกมา ยังไงฉันก็จะไม่ยอมอ่อนแอให้เด็กมันสมเพช
"ไม่มีทางผมไม่ได้ไร้ความรับผิดชอบแบบนั้น ไหนๆเราสองคนก็มีอะไรกันแล้วงั้นผมจะรับผิดชอบเจ๊บิวเองก็ได้ "
ฉันมองหน้าเขาอย่างตกใจอยู่ๆอยากจะมารับผิดชอบฉัน ทั้งๆที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรดันเพิ่งเคยเจอกันไม่กี่ครั้งจะมารับผิดชอบอะไรกัน
"ไม่จำเป็น ฉะ..ฉันไม่เป็นอะไร"
"ไม่ได้ผมจะรับผิดชอบเจ๊เอง เป็นแฟนกันนะครับเจ๊บิว "
"หาาาาาา "
- ผู้เขียน
