Chapter 8
1318 คำ
ฉันเดินเข้ามาในบริษัทในเวลาที่สายมากๆ คือกว่าเขาจะมาส่งฉันกว่าฉันจะได้ลงจากรถมาก็เกือบสิบโมงกว่าจะจอดรถแล้วสลับรถเขาไปอีกใช้เวลาพอควร แล้วที่แปลกคืออิเด็กบ้านั้นสิบโมงกว่าแล้วจ้ามันยังไม่ไปทำงานเลย เป็นฉันนะจะไล่ออกซะให้รู้แล้วรู้รอดเลย ทำมาอวดรวยใส่ฉันอีกนะ เหอะ ฉันก็รวยยะเลี้ยงตัวเองได้
"เจ๊บิวค่ะทำไมวันนี้มาสายจังเลยเนี้ย"
ยัยมิววิ่งหน้าตั้งมาหาฉันทันทีที่ฉันโผล่หน้าออกจากลิฟต์ไป ฉันกอดอกมองหน้าหล่อนนิ่งๆ
"ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ยะ ฉันจะมากี่โมงก็เรื่องของฉันมะ ชิ”
ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังมากนัก ยัยมิวยิ้มขำๆใส่ฉันที่เช้าๆแบบนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี คือปกติฉันจะถือคติยิ้มสวยๆมาทำงานแล้วทุกอย่างจะราบรื่นจ๊ะ
"ก็เรานัดกันเก้าโมงเช้าคุยกันเรื่องแบบนี่คะ เจ๊บิวมัวไปเดตกับน้องกัปตันสุดหล่อจนลืมนัดของเราไงคะ"
ฉันจิ๊ปากอย่างขัดใจ วนมาเรื่องอิเด็กกัปตันอีกละ ขอมองบนแปปได้มะ
"ได้ยินชื่ออิเด็กบ้านี่อีกล่ะ ไม่รื่นหูเอาซะเลยไปทำงานได้ล่ะ เร็วสิเดี๋ยวก็ไล่ออกให้หมดเลย"
ฉันกระทืบเท้าปึงปังเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไปทันทีอารมณ์เสียอ่ะ แล้วเดี๋ยววันนี้ต้องแอบหนีงานออกจากบริษัทไวกว่าเวลาเพราะอิเด็กกัปตันจะมารับไงฉันต้องรีบกลับก่อน เข้าใจที่ฉันกำลังจะสื่อใช่มะ
"เจ๊บิวดูรนๆนะคะ"
ฉันยักไหล่แบบไม่นะ ไม่มี้ไม่มีไม่ได้รนอะไรทั้งนั้นจ้า ฉันปกติดีมาก
"ปะ...เปล๊าาาา ฉะ..ฉันปกติ้ปกติจ๊ะ เอ้า คุยงานสิคุยต่อเลยฉันรอฟังอยู่....."
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารคุยต่อคุยกันนานมากคล้อยบ่ายก็ยังไม่จบจ้าต้องสั่งอาหารออนไลน์ให้มาส่งเสร็จงานจริงๆก็ปาไปบ่ายสามแล้ว ตายแล้ว
"กริ๊ดดด บ่ายสามแล้วเหรอ"
ฉันมองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างตกใจก่อนจะรีบลุกขึ้นเก็บของทุกอย่างเตรียมพร้อมสำหรับการกลับคอนโดคนสวยจ้าาาา จริงๆไม่ต้องรีบก็ได้เนาะ เพราะหมอนั้นต้องเลิกงานอย่างต่ำสี่โมงใช่มะ กว่าจะมาถึงนี่ฉันก็คงจะหลับอยู่ที่ห้องแล้ว คิคิ
"เจ๊บิวเป็นอะไรอ่ะ เมื่อกี้กรีดร้องโวยวาย ตอนนี้ยิ้มคิกคัก มิวว่าเจ๊ไม่ไหวแล้วนะ"
ยัยมิวทำหน้าเอือมระอาใส่ฉันก่อนจะส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินออกไปทิ้งฉันอ้าปากค้างมองตามหล่อนไปอย่างหมั่นไส้
"ยัยมิว นังบ้า!แกว่าให้ฉันเหรอยะ”
ยัยมิวที่กำลังจะเปิดประตูออกไปหันมามองหน้าฉนแล้วยกยิ้มมุมปาก
"เจ๊บิวรู้ตัวมะว่าตอนนี้เจ๊เหมือนสาวน้อยที่กำลังมีความรักอ่ะ"
พูดจบก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้ฉันอ้าปากค้างอึ้งอยู่ตรงนั้น
"อะ...อะไรนะ! สาวน้อยที่กำลังมีความรักงั้นเหรอ นังบ้าาาา กริ๊ดดดดดด"
.
.
ฉันค่อยย่องออกจากประตูลิฟต์ชั้นหนึ่งหันซ้ายหันขวาเผื่ออิเด็กบ้ากัปตันมันมาดักรอฉันที่หน้าล็อบบี้ไงฉันจะได้หนีทัน
"เจ๊บิวทำอะไรคะ”
ฉันสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองพนักงานหน้าล็อบบี้อย่างตกใจ โอ๊ยยย เรียกซะดังเชียวใจหายใจคว่ำหมด
"เรียกซะดังเลยนะฉันตกใจหมดยัยพวกนี้นี่ เหอะ!"
ฉันสะบัดหน้าใส่พวกหล่อนก่อนจะเดินเชิดหน้าตั้งเดินออกไปทางประตูเพื่อวิ่งไปที่รถฉันที่จอดอยู่ตรงทางเข้า ทำไมอ่ะฉันสวย ฉันรวย ฉันเป็นเจ้าของบริษัทจ๊ะฉันจะจอดตรงไหนก็ได้ โฮ๊ะๆๆๆๆ
"เจ๊บิวกลับแล้วเหรอครับ"
รปภเดินมายืนตรงหน้าฉันพร้อมกับยื่นมือมาขอกุญแจรถ ก็เป็นปกติทุกวันจ๊ะมันต้องผ่านแดดนิดหนึ่งถึงจะไปที่รถได้ซึ่งฉันไม่โอเคจ๊ะมันร้อน มันทำให้ผิวคนสวยๆแบบฉันเสีย โอเค้ ฉันถอดแว่นตาออกแล้วก็เหลือบสายตามองรปภ.
"อืม จ๊ะ ไปเอารถมาให้ที"
ฉันส่งกุญแจรถไปให้เขา ยืนรอสัักสามนาทีรถก็มาจอดตรงหน้าฉัน ฉันเดินอ้อมไปทางฝั่งคนขับรถเปิดประตูจะเดินเข้าไป
"ขับรถกลับดีๆนะครับเจ๊บิว"
"จ๊ะ ขอบใจนะ เฝ้าดีๆนะ"
ฉันเอ่ยออกไปยิ้มๆก่อนจะเข้าไปนั่งในรถแล้วขับออกไปเลย เยสสส ในที่สุดฉันก็หนีอิเด็กบ้ากัปตันได้สำเร็จ อร๊ายยยยยย พรุ่งนี้ไปรีกล้องวงจรปิดดูหน้าอิเด็กกัปตินตอนมาหาฉันที่บริษัทแล้วพนักงานบอกว่าฉันกลับไปแล้วอ่ะ ต้องทำหน้าเหวอๆแบบตลกๆแน่นอนอ่ะ ฮ่าๆๆๆ สะใจโว๊ยยยย
ฉันกดเปิดเพลงในรถแล้วก็ร้องออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ มีความสุขจังเลย คิกคิก ฉันจับรถมาเกือบยี่สิบนาทีก็ถึงคอนโดสุดหรูของฉัน คือจริงๆก็มีบ้านนะบ้านฉันอยู่อีกที่หนึ่งรอบนอกกรุงเทพโน่นแหละ มีพ่อกับแม่ฉันอยู่ส่วนฉันก็อย่างที่บอกไงเป็นลูกสาวคนเดียว อายุสามสิบแล้วพ่อกับแม่ก็กลัวฉันจะขึ้นคานก็เลยชอบนัดดูตัวให้ฉันซึ่งฉันเบื่อมากกกกก แต่ก็ขัดพวกท่านไม่ได้ต้องทำให้พวกท่านสบายใจแล้วฉันจะได้มีชีวิตที่เจริญๆนะ จอดรถเรียบร้อยฉันก็เดินลงมาจากรถถือกระเป๋าคู่ใจของฉันลงมาด้วย เดินมาถึงหน้าล็อบบี้กำลังจะขึ้นลิฟต์ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นซะก่อน
"เจ๊บิวคนสวย"
ฉันชะงักไปก่อนจะทำตาโตอย่างตกใจ อะ..อะไรนะ สะ.....เสียงนี้มัน
"ไม่ใช่สิ จะใช่อิเด็กนั้นได้ยังไงกัน ฮ่าๆๆ บ้าจริงฉันนี่หลอนไปเองแน่ๆ ใช่ๆเขาจะรู้จักคอนโดฉันได้ยังไงกัน เนาะ"
พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย ฉันก้าวขาเดินต่อก็มีเสียงเรียกอีกครั้ง และครั้งนี้มันดังใกล้ๆหูฉันเลย
"เจ๊บิวคนสวย ผมเรียกรอบที่สองแล้วนะ"
ฉันรีบหันไปมองด้านหลังทันที และแน่นอนอิเด็กบ้ากัปตันตัวจริงเสียจริงอย่างไม่ต้องสงสัย อร๊ายยยย มันมาได้ยังไง แล้วรู้คอนโดฉันได้ยังไง
"กริ๊ดดด เด็กบ้า!!! มาได้ยังไง"
ฉันกระทืบเท้าอย่างขัดใจ คือฉันหนีมามั่นใจมากว่าหมอนี่ไม่รู้แน่ๆด้วยว่าฉันอยู่ที่ไหนแต่ทำไมถึงมาถูก มันจะเก่งเกินไปแล้วนะ
"ก็ขับรถมาไงครับ"
ฉันเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง
"รู้ว่าขับรถมายะ นายคงไม่โง่ปั่นจักรยานมาหรอกเนาะ ที่ถามคือรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะชี้มาตรงหน้าอกฉันยิ้มๆ
"ตามเจ๊บิวมาไง"
"ตามมา ตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็ตั้งแต่ที่เจ๊บิวย่องๆออกมาจากลิฟต์จนขับรถมาถึงที่นี่ ผมนี่ฉลาดจริงๆคิดไม่ผิดจริงว่าเจ๊บิวต้องหนีผมออกมาก่อนเวลาแน่ๆ ว่าไง ผัวเจ๊เก่งมั้ยครับ"
- ผู้เขียน
