“ที่พี่เลือกบ๊ะจ่างจากร้านดังมาให้กินคืนนี้ เพราะเห็นว่าเจ้าชอบ และเรียกร้องอยากกินมาตลอด ที่เมืองไคหนานขึ้นชื่อเรื่องการทำบ๊ะจ่างเป็นอันดับต้นๆ ดังนั้นพี่เลยสั่งให้พ่อครัวไปจัดหามาให้เสี่ยวกุ้ยเป็นพิเศษ”
ซูกุ้ยฟางยิ้มแหย นางไม่ได้มีความอยากรับประทานสักนิด อีกทั้งขนยังไม่หายลุกด้วยซ้ำ ยิ่งพอคิดถึงเม็ดถั่วลิสง แปะก๊วย ภาพก่อนที่วิญญาณจะหลุดออกจากร่างพลันฉายวนไปมาในหัว
“เอาไว้น้องหญิงจะกินวันหลัง ตอนนี้อิ่มมาก” นางเอ่ยแล้วก็ทำทีเป็นง่วงและหาวนอนอย่างน่ารัก
“องค์ชายขุนน้องหญิงเยอะเช่นนี้ เดี๋ยวคงกลายเป็นหมูเข้าสักวัน”
“ฮ่าๆๆ ถึงเจ้ากินและนอนทั้งวันพี่ก็ไม่ถือสา”
พอได้ยินเกาจื้อเฉิงเอ่ยเช่นนี้ เสียงตำหนิอย่างกราดเกรี้ยวของใครบางคนพลันลอยเข้ามาในโสตประสาท
“หากเกียจคร้านนัก จงทำตัวเยี่ยงหมูต่อไปเถิด สตรีแซ่ซู!”
เกาจื้อเฉิงมองหญิงสาวที่อมยิ้มจนแก้มตุ่ย มองแล้วอดล้อเลียนไม่ได้
“เอ ส
