ภรรยาหรือจะเทียบเท่าแม่สามี
“องค์ชาย ข้าน้อยไม่ล่วงรู้ว่าท่านจะมาที่นี่” อาเปี่ยวคำนับอีกฝ่าย
“อย่าให้มันเอิกเกริก ข้ามารับสตรีที่ควรดูแลนางตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน ผิดแต่เหลวไหลไปบ้าง นางถึงได้ตกไปอยู่ในมือนายของเจ้า!”
อาเปี่ยวสับสน ปกติเกาจื้อเฉิงให้เกียรติแม่ทัพหยาง ทั้งคู่เป็นเสมือนพี่น้องกัน และเขานับถือหยางอี้คังเป็นพี่ชาย ด้วยในอดีตแม่ทัพหยางเสี่ยงเอาชีวิตเข้าช่วยองค์ชายเกาไว้
“อาเปี่ยว อย่าเอาแต่ยืนเซ่อ รีบไปหาสุราดีๆ และที่พักเสีย จากนั้นรอเวลาสักสองคืนจึงกลับเรือนตระกูลหยาง” เกาจื้อเฉิงสั่งคนสนิทของหยางอี้คัง
อาเปี่ยวถอนหายใจแรงกว่าเดิมอีกหลายหน แล้วหันไปสั่งคนงานที่ร่วมขบวนแยกย้ายไปตามคำสั่งของเกาจื้อเฉิง ในขณะที่อาเปี่ยวกำลังจะจากไปก็มีเสียงหวานหยดดังขัดเสียก่อน
“รอข้าประเดี๋ยว” ซูกุ้ยฟางเอ่ยจบก็หายขึ้นไปบนรถม้าคันใหญ่ ไม่นานนางจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นสีสันต้องห้ามที่หย
