“แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว คุณหนูหลุดพ้นจากเรือนสกุลซู และเป็นไทแก่ตน ชีวิตที่เหลือต้องก้าวไปข้างหน้า ทำเพื่อตัวเองนะเจ้าคะ”
ดวงตากลมโตของหญิงงามมองหน้าฝูบ่าวที่จงรักภักดีของตน
“เหตุใดเจ้าถึงยังอยู่กับข้า ทั้งที่ตอนนี้ก็สามารถออกไปใช้ชีวิตของตนได้”
ฝูมองคนเป็นนายและยิ้มออกมาด้วยความตื้นตันใจ
“คุณหนูเป็นความรักของบ่าวอย่างไรล่ะเจ้าคะ อีกทั้งเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่บ่าวที่เคยทำสิ่งผิดพลาดมานับครั้งไม่ถ้วน เมื่อเห็นคุณหนู บ่าวก็เป็นสุข คุณหนูไม่มีพิษมีภัยต่อใคร อีกทั้งในอดีตมักโชคร้ายอยู่เสมอ กระนั้นก็ยังไม่หยุดช่วยคนอื่น ดูอย่างที่เราต้องระหกระเหินจากเมืองหลวงสิเจ้าคะ ก็ล้วนทำเพื่อคุณชายใหญ่ ทั้งที่เมื่อก่อนฝ่ายนั้นไม่เคยสนใจคุณหนูเลย ซ้ำร้ายยังมักพาคุณหนูไปทิ้งไว้ตามบ้านเพื่อนๆ รวมถึงตำหนักของอ๋องเจ็ดด้วย”
หญิงสาวถอนหายใจออกมา ตอนนี้อยากรู้นักว่าซูมู่เหยายังกินอิ่มนอนหลับดีหรือ
