Chapter 7
1323 คำ
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ธารันใช้เวลาอยู่กับเอวาแทบจะทั้งวันยกเว้นตอนนอน ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะหอบผ้าไปอยู่กับเธอแล้วด้วยซ้ำแต่เกรงว่ากระต่ายน้อยจะตื่นตูมเสียก่อน เธอเป็นเด็กใสๆไม่มีพิษมีภัยกับใคร เพราะฉะนั้นเขาจะรังแกหรือเอาเปรียบเธอไม่ได้ อย่างน้อยให้สมัครใจด้วยตัวเองก็ยังดี
"อร่อยมั้ย"
"อร่อยค่ะ พรุ่งนี้เอวาต้องไปทำงานที่โรงแรมสุดสิริใช่มั้ยคะ"
"ใช่ค่ะ เรารู้ระบบงานแล้วนี่ หรือว่ายังไม่เข้าใจตรงไหนถามพี่ก็ได้นะ"
เขามองหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยถามอย่างห่วงใย กลัวว่าเธอจะติดขัดหรือไม่เข้าใจตรงไหน เขายินดีแนะนำทุกอย่าง
"ไม่น่าจะมีนะคะ พี่ปุ๊กกี้เค้าสอนแบบละเอียดเลยค่ะ แต่ถ้ามีอะไรที่เอวาไม่เข้าใจจะถามพี่ธารันอีกทีนะคะ"
"ได้จ้ะแล้วแต่หนูเลย งั้นพรุ่งนี้มาเริ่มงานได้เลยนะ เดี๋ยวพี่จะพาไปซื้อชุดสวยๆให้เหมาะสมกับตำแหน่งเลขาหน่อย"
"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เอวามีชุดยูนิฟอร์มของโรงแรมอยู่แล้ว"
เธอทักท้วงออกมาเสียงใส เขาให้เธอมาเยอะมากแล้วและตอนนี้ไม่อยากจะเอาเปรียบอะไรอีก ที่ให้มาก็ไม่รู้จะชดใช้ให้ยังไงหมดแล้ว
"ไม่เอาอ่ะพี่ไม่ชอบ พี่อยากให้เอวาแต่งตัวสวยๆมาให้พี่ดูทุกวัน จะได้มีกำลังใจทำงาน"
เขาอมยิ้มมองเธอด้วยสายตาสื่อความหมาย เอวายิ้มเขินก่อนจะก้มหน้างุดๆตอบชายหนุ่มอ้อมแอ้ม
"ตกลงว่าเอวาเป็นเลขาหรือเป็นแฟนคะ"
"อยากเป็นแฟนมั้ยล่ะ ตำแหน่งว่างนะ"
เขายื่นมือไปเชยคางหญิงสาวขึ้นมามองสบตา เธอรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพราะทนมองสบตาเขาไม่ได้ในตอนนี้ หยอดอยู่ได้ทุกวันไม่รู้ว่าพูดเล่นคือคิดจริงแต่หัวใจเธอเนี่ยแหละที่อันตรายโดนแบบนี้ทุกวันมีก็มีความรู้สึกนะ
"คนบ้าพูดเล่นอยู่ได้"
"พี่รู้ว่าเอวารู้นะว่าพี่พูดมันเล่นหรือจริง แต่พี่ไม่รีบหรอกเอวายังเด็กค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ แต่อย่าให้พี่รู้ว่าหนูแอบไปคุยกับผู้ชาย พี่เอาเรื่องแน่"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างเสียวสันหลังก่อนจะยิ้มแห้งออกมากลบเกลื่อน เธอก็พอมองออกแหละว่าเขาทำขนาดนี้มันสื่อถึงอะไร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกตัวแบบนี้ซึ่งที่ผ่านมาเธอไม่ไม่กล้าคิดไปเองเพราะเขาก็ใจดีกับพนักงานคนอื่นเหมือนกัน แต่เธอแค่ได้มากกว่าคนอื่นจึงคิดว่าเขาแค่สงสารที่เธอลำบากกว่าคนอื่น แต่ตอนนี้ไม่น่าใช่....
"กินนี่มั้ยคะอร่อยน้า"
"เปลี่ยนเรื่องเก่ง หึ"
เขาส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะตักทานอาหารตรงหน้าที่หญิงสาวตักให้หลายอย่าง เขาจะไม่เร่งรีบให้เธอกดดันอะไรหรอก ยังไงเธอก็ต้องอยู่เป็นเลขาของเขาแบบนี้ไปอีกนาน ส่วนเรื่องความรู้สึกเขาคิดว่าเธอไปไหนไม่รอดหรอก เอาอกเอาใจดูแลดีขนาดนี้ผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธ...
จากนั้นเขาก็พาหญิงสาวไปส่งที่คอนโด นั่งเล่นอยู่ที่นั่นไม่นานก็กลับเพราะมันเริ่มค่ำแล้ว อีกอย่างกลัวใจตัวเองด้วยเดี๋ยวคิดไม่ดีกับเอวาขึ้นมาจะพังหมด
"พี่กลับแล้วนะหนูน้อย พรุ่งนี้จะให้มารับหรือขับรถไปเองคะ"
เขากุมมือเธอที่นั่งอยู่ข้างๆมาเขี่ยเล่น หญิงสาวหันไปมองสบตาชายหนุ่มก่อนจะคิดอยู่สักพัก
"เอวาไปเองดีกว่าค่ะ พนักงานก็เริ่มเยอะแล้วถ้าพวกเขาเห็นเราสองคนไปด้วยกันเค้าจะมองไม่ดีนะคะ"
"ทำไมอ่ะ กลัวเค้าลือกันว่าหนูเป็นเมียน้อยพี่เหรอ"
"แล้วพี่มีเมียหลวงแล้วเหรอคะ... ถึงให้เอวาเป็นเมียน้อย"
เธอเอ่ยถามเสียงหวาน ธารันดึงมือเธอขึ้นมาจูบอย่างนุ่มนวลก่อนจะมองสบตาหวานเชื่อม
"สำหรับพี่ไม่มีเมียหลวงค่ะ ถ้าจะมีสักคนคนนั้นต้องเป็นเมียคนเดียวสนใจป่ะยังว่างนะ"
"ชิ... กลับไปเลยค่ะเอวาง่วงแล้ว"
เธอดึงมือตัวเองกลับก่อนจะหลบสายตาชายหนุ่มอย่างเขินอาย พูดได้เต็มปากเลยว่าตอนนี้เธอรู้สึกกับเขาเกินเจ้านายแน่นอน แต่ว่ายังไม่อยากคิดอะไรให้มากในตอนนี้ เธอเพิ่งเริ่มทำงานและเราสองคนเพิ่งจะรู้จักกันได้ยังไม่นานพอ ถึงแม้ว่าจะอยู่ด้วยกันทุกวันแต่มันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
"ง่วงเร็วจัง อ๊ะๆ.. กลับก็ได้ค่ะเจอกันพรุ่งนี้นะ"
เขาใช้ทีเผลอแอบหอมแก้มหญิงสาวอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที เอวามองตามชายหนุ่มก่อนจะเอามือจับแก้มคัวเองไว้
"คนบ้า... คนฉวยโอกาส"
เธอเอามือปิดหน้าตัวเองไว้แน่นดีดดิ้นไปมาอย่างเขินอายสุดขีด ไม่ได้สิเธอต้องนิ่งและคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ไม่อย่างนั้นเขาจะทำมากกว่านี้อีกเรื่อยๆ ธารันวิ่งออกมาจนถึงหน้าห้องก่อนจะอมยิ้มแก้มปริผิวปากเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี อดทนอีกสักหน่อยแล้วกันยังไงเอวาก็ต้องเป็นของเขาคนเดียว ตอนแรกว่าจะเลือกเลขาคู่ใจเอาไปเอามาท่าทางจะได้เป็นแม่ของลูกด้วย
ชายหนุ่มขับรถกลับมาถึงบ้านด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มใครเห็นก็อดสงสัยไม่ได้ทำไมเขาถึงดูอารมณ์ดีแปลกๆ
"คุณหนูของนมทำไมดูอารมณ์ดีจังคะ"
"สีหน้าผมออกขนาดเลยเหรอครับไม่รู้นะเนี่ย"
เขายิ้มเขินเกาหัวตัวเองแก้เก้อก่อนจะกอดเอวนมแล้วพากันเดินไปยังห้องรับแขก ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่กำลังนั่งทานของว่างกันอยู่ เขาเดินไปนั่งตรงโซฟาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ กินอะไรกันอยู่น่าอร่อยเชียว"
"อารมณ์ดีอะไรพ่อคู้นนนนน ยิ้มแก้มปริมาเชียวว่าแต่เรากลับบ้านทุกวันเลยนะหลายอาทิตย์แล้ว ปกติไม่ชอบกลับบ้านทั้งพี่ทั้งน้อง โชคดีที่คนพี่แต่งงานมีเมียไปล่ะเลยอยู่บ้าน ว่าแต่เราอ่ะยังไง"
คุณแม่มองลูกชายอย่างจับผิด ช่วงก่อนไม่ยอมกลับบ้านอ้างทำงานหนักแต่ในโซเชียลเพื่อนแท็กมาไปเมาทุกวัน แต่ช่วงนี้เป็นคนดีจังกลับบ้านทุกวันเลย
"แม่อ่ะผมก็อยากอยู่กับพ่อกับแม่ไงครับ คิดกับผมในทางลบตลอดไม่คุยด้วยดีกว่า"
เขาอมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปทันที ปกติที่เขาไม่กลับบ้านเพราะว่าอยู่คอนโดไง แต่พอเอวามาอยู่เขาก็เลยต้องกลับมานอนที่บ้าน
"ลูกคุณนี่แปลกนะคะ"
"แปลกยังไง ผมก็เห็นมันปกตินะ"
ท่านธารินทร์มองหน้าภรรยาอย่างสงสัย ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่อาจจะแปลกตรงที่กลับมานอนที่บ้านทุกวันแค่นั้นแหละ คุณแม่มองตามลูกชายอย่างแปลกใจตอนแรกคิดว่าไม่กลับบ้านเพราะติดผู้หญิงที่ไหนได้คิดเพื่อน แต่ช่วงนี้ไม่เที่ยวกับเพื่อนเลยแต่ว่าออกบ้านทุกวันเลยนะ...
"แปลกจริง"
- ผู้เขียน
