Chapter 6
1337 คำ
เวลาผ่านไปตอนนี้เอวามาฝึกงานที่โรงแรมธาธาริน และตอนนี้้เธอนั่งทำงานอยู่หน้าห้องของMD เรียนรู้งานกับเลขาด้วยความตั้งใจ เธอมาที่นี่ได้สองอาทิตย์แล้วค่อนข้างที่จะเข้าใจในระบบงานมากขึ้นเยอะ เห็นท่านประธานบอกว่าจะให้อยู่ที่นี่อีกสักอาทิตย์ก็จะให้กลับไปที่โรงแรมแล้ว เดือนหน้าก็จะเปิดตัวโรงแรมสุดสิริสาขาแรก เห็นว่ามีเปิดสาขาสองที่เชียงใหม่ สาขาสามที่ภูเก็ต และจะมีสาขาอีกหลายสาขาเพิ่มขึ้นถ้าสามสาขาแรกเป็นไปได้ด้วยดี
"พอเข้าใจมั้ยคะน้องเอวา"
"เข้าใจค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่ปุ๊กกี้อธิบายให้เอวาเข้าใจง่ายมากเลย"
"เราเก่งไงเรียนรู้เร็วมาก นี่ก็ไม่มีอะไรแล้วนะเรารู้หมดแล้วนี่นา แต่ถ้าจะฝึกต่อก็ได้จ้ะ"
"ค่ะพี่ปุ๊กกี้"
เอวายิ้มออกมาก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารพิมพ์สรุปรายงานการประชุมช่วยพี่เลขา ส่วนธารันเขามาคุยกับทีมบริหารของโรงแรม มีขอคำแนะนำการบริหารด้วยเพราะโรงแรมใหม่เขาจะต้องนั่งแท่นผู้บริหารเองด้วย พี่ธาดาก็ไม่มาช่วยทำเห็นว่าร้านเครื่องเพชรก็ไปได้ดีจึงไม่อยากละทิ้งตอนนี้
"ยังไงช่วงแรกไปช่วยดูให้ผมหน่อยแล้วกัน จัดให้ทุกอย่างมันเป็นระบบหน่อย"
"ได้เลยครับคุณธารัน ผมจะส่งตัวแทนไปสอนการใช้งานระบบต่างๆให้กับพนักงานประจำสาขา น่าจะใช้เวลาไม่เกินสองสัปดาห์ทุกอย่างน่าจะเรียบร้อย"
ธารันพยักหน้าอย่างพอเข้าใจก่อนจะเดินไปยังหน้าห้องทำงานของMD เขามองหาคุณเลขาส่วนตัวสุดน่ารักอยู่ไม่รู้ว่าทำงานไปถึงไหนแล้ว
"สวัสดีค่ะคุณธารัน"
"สวัสดีครับคุณปุ๊กกี้ ไงบ้างเลขาของผมทำงานดีมั้ย"
เขาเอ่ยถามพร้อมกับมองสบตาหญิงสาวอย่างเอ็นดู ท่าทางตั้งใจทำงานมากสงสัยจะเป็นที่น่าพอใจของคุณปุ๊กกี้
"เก่งมากเลยค่ะ เรียนรู้เร็วมากแถมภาษาอังกฤษดีมากเลยด้วย คุณธารันนี่เลือกเลขาเก่งจังเลยนะคะ"
"แน่นอนสิผมเลือกเองกับมือ ไงคะอยากกลับไปทำงานที่โรงแรมของเรายัง หรือว่าจะฝึกงานต่อก่อน"
เขาเอ่ยถามหญิงสาวเสียงอ่อนโยน เอวาลุกขึ้นเดินมายืนเคียงข้างเขาก่อนจะยิ้มออกมาแก้มปริ
"เอวายังไงก็ได้ค่ะ ตามใจคุณธารันเลย"
"งั้นกลับเถอะพอแค่นี้แหละ คุณปุ๊กกี้ผมฝากที่เหลือต่อด้วยนะจะรับเลขาผมกลับแล้ว ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวผมให้เธอโทรมาปรึกษานะครับ ส่วนโบนัสพิเศษผมให้บัญชีโอนให้ช่วงบ่ายนะ"
"ขอบคุณค่ะคุณธารัน ใจดีที่สุดเลย"
ปุ๊กกี้ยิ้มออกมาก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่ม เขารับไหว้ก่อนจะหันไปมองเลขาส่วนตัวด้วยสายตาอ่อนโยน
"ไปเก็บของค่ะกลับกัน"
"ได้ค่ะ"
เอวาเดินไปที่โต๊ะ เก็บของของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินมายืนเคียงข้างชายหนุ่ม ทั้งสองคนพากันเดินไปยังลานจอดรถ วันนี้เขามาส่งเธอด้วยตัวเองเพราะมาคุยธุระกับทีมบริหารด้วย
"ขึ้นรถค่ะเอวาอากาศมันร้อน"
หญิงสาวเข้าไปนั่งในรถวางกระเป๋าลงให้เรียบร้อยก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่เข้ามาในรถแล้วเช่นกัน เขาสตาร์ทรถเพื่อให้แอร์ทำงานก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาว
"หิวมั้ยพี่จะพาไปกินข้าว"
"แล้วแต่พี่ธารันสิคะ หิวมั้ยล่ะ"
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเราสองคนถึงคุยกันแบบนี้ คุณธารันให้เหตุผลว่าถ้าอยู่ด้วยกันสองคนเขาอยากให้เธอเรียกเขาว่าพี่ แต่ถ้าต่อหน้าคนอื่นอยากเรียกอะไรก็เรียก ส่วนเขาจะเรียกเธอว่าเอวาไม่งั้นก็หนูน้อย ซึ่งตอนแรกก็ไม่ชินหรอกมันไม่เหมือนคำพูดที่เจ้านายใช้กับลูกน้อง แต่ตอนนี้เธอชินแล้วจึงไม่คัดค้านอะไรต่อหน้าคนอื่นเขาก็เรียกเธอแบบปกติ
"หิวสิพี่อยากกินข้าวกับหนูอ่ะ"
"งั้นก็ไปค่ะเดี๋ยววันนี้เอวาเลือกของอร่อยให้นะคะ"
"โอเคงั้นไปร้านประจำของเราเนาะ"
หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบผ้าขนหนูจากกระเป๋ามาเช็ดเหงื่อให้ชายหนุ่ม ตอนเดินมาเขาคงร้อนมากแหละถึงได้มีเหงื่อไหลออกมาแบบนี้
"ร้อนเหรอคะ ทำไมเหงื่อออกเยอะแบบนี้"
"ก็ไปเดินดูโรงแรมไง โคตรร้อนเลยอ่ะ"
เขาบ่นออกมาก่อนจะเหลือบสายตามองหญิงสาวอย่างหลงไหล หนูน้อยเอวาช่างน่ารักเสียจริง ช่วงนี้เขาก็พยายามไม่แสดงออกมากนักเพราะเกรงว่าหญิงสาวจะกลัวเขาขึ้นมา ตอนนี้เธอเป็นหนูน้อยในกำมือของเขาไม่มีทางเล็ดลอดออกไปไหนได้อยู่แล้ว เขาจึงไม่เร่งรีบในการแสดงออกค่อยเป็นค่อยไปก็ได้เธอจะได้ไม่ตกใจ
"ดื่มน้ำเย็นมั้ยคะ เอวาเตรียมมาด้วยนะ"
เธอหยิบแก้วเยติของชายหนุ่มที่ติดรถให้เขาไว้ตลอดทุกวัน ชายหนุ่มเป็นคนขี้ร้อนและดื่มน้ำบ่อย และเขาจะชอบดื่มน้ำเย็นมากกว่าน้ำอุ่น ช่วงเวลาที่รู้จักกันเดือนกว่าที่ผ่านมา ทำให้เธอมีเวลาสังเกตเขาทุกอย่าง จนตอนนี้รู้ใจเขาทุกอย่างแล้ว
"ดีเลยคอแห้งพอดี รู้ใจพี่จังเลยน่ารัก"
"ชมกันตลอดแหละไม่เบื่อเหรอคะ"
หญิงสาวอมยิ้มก่อนจะส่งแก้วไปให้เขายกดื่ม ธารันส่งแก้วคืนให้เธอก่อนจะขับรถออกไปต่อ
เมื่อไม่นานเงินเดือนเดือนแรกออก เธอโอนไปให้คุณป้าหนึ่งหมื่นบาทและบอกกับท่านว่าเธอต้องใช้เงินจึงไม่สามารถให้มากกว่านี้ได้ นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วหวังว่าท่านจะเข้าใจเธอนะ
"พี่จะถามเอวาว่าเงินเดือนออกโอนให้ป้าไปเท่าไหร่"
"หนึ่งหมื่นบาทค่ะ"
"ดีแล้วห้ามให้เยอะกว่านี้นะ หนูอยากกินอยากใช้ก็ทำตามใจตัวเองเลย ห้ามเอาไปให้คนอื่นจนหมด ส่วนค่าเทอมเท่าไหร่ให้บอกพี่จะจ่ายให้"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ถ้าไม่บังคับแบบนี้เอวาก็จะใจอ่อนให้เยอะกว่านี้ ลูกไม้ตื้นๆจากมนุษย์ป้าทำไมเขาจะรู้ไม่ทันล่ะ ไม่สบายบ้างล่ะค่าเรียนพิเศษบ้างล่ะ อ้างสารพัดเพื่อให้ได้เงินจากหลานสาว ซึ่งเขาดูแล้วว่าที่ผ่านมาเอวาให้มามากพอแล้วและเขาจะไม่ยอมให้เธอใจอ่อนอีกต่อไป
"เอวาไม่อยากรบกวนพี่ธารันค่ะ"
"ค่าเทอมมันจะสักกี่บาท เรียนสี่ปีจ่ายค่าเทอมปีละสองครั้งเอง เราเก็บเงินไว้เถอะพี่จะถือว่าให้ทุนเด็กคนหนึ่งได้เรียนหนังสือ"
หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างซาบซึ้งใจ ธารันใจดีกับเธอมากคอยช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่เขาจะทำได้ และถ้าไม่มีเขาคอยห้ามปรามป่านนี้เงินเธอคงหมดไปกับคุณป้าแล้ว
"ขอบคุณนะคะ ใจดีกับน้องของเอวาที่สุดเลย"
"พี่ไม่ได้ใจดีกับน้องของเอวา พี่ใจดีกับหนูต่างหากเด็กน้อย"
เขายิ้มออกมาก่อนจะลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู เขาเป็นห่วงเธอมากและไม่รู้ว่าป้าของเธอจะสรรหาเรื่องอะไรมาทำให้เอวาเดือดเนื้อร้อนใจอีก และถ้าเขายังอยู่ตรงนี้เธอไม่ได้สมหวังแน่...
- ผู้เขียน
