สองชั่วโมงผ่านไป...
อธิปก็ขับรถพาบัวชมพูกลับมาถึงคฤหาสน์เลิศภาณิชย์ ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในความคิดของตัวเอง ขบคิดวิธีในการยุติเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในชีวิต
“ถึงบ้านแล้วครับหนูเหมียว” อธิปเหลือบมองภรรยาตัวแสบเป็นระยะ ในใจก็คิดหาวิธีรั้งให้เธอตัดสินใจใช้ชีวิตคู่กับเขาไปตลอดชีวิต แต่ก็ยังหาวิธีที่ว่านั่นไม่ได้เลย
“อ้าวเหรอ ทำไมถึงเร็วขนาดนี้” บัวชมพูตื่นจากภวังค์แล้วหันมาทำหน้าเหรอหราใส่อธิป นี่เธอคิดหาวิธีให้เขายอมหย่าให้เธอจนถึงบ้านเชียวหรือ?
“ฉันขับไม่รถไม่เร็วเลยนะหนูเหมียว ปกติฉันใช้เวลาขับรถจากโรงแรมมาถึงที่นี่ก็เกือบสองชั่วโมงครึ่ง แต่ร้านของหนูเหมียวอยู่ใกล้กว่าโรงแรมของฉัน สองชั่วโมงฉันก็ขับรถมาถึงบ้านแล้ว” อธิปบอก
บัวชมพูทำหน้าย่นขึ้นเล็กน้อย ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ กับสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนของอีกฝ่าย
“ลงได้แล้วครับ ป่านนี้คุณพ่อ คุณแม่รอทานข้าวแล้ว”
“รู้หรอกน่า ไม่ต้องมาย้ำกันบ่อยๆ ก็
