สองสัปดาห์ผ่านไป...
รถสปอร์ตคันหรูขับรถเข้ามาจอดภายในลานจอดรถของร้านบรรยากาศ คอฟฟี่ช็อป จากนั้นไม่นานเจ้าของร่างสูงกำยำก็ก้าวลงมาจากรถ กวาดสายตามองไปยังตำแหน่งที่รถของบัวชมพูจอดเอาไว้ประจำ
‘โชคดีแฮะ...ที่หนูเหมียวยังอยู่’
ชายหนุ่มเดินยิ้มเข้าไปภายในร้าน กวาดสายตามองหาเจ้าของร่างเพรียวระหง แล้วยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากห้องครัว
“ฉันนึกว่าหนูเหมียวกลับบ้านแล้วเสียอีก”
“ฉันปิดร้านห้าทุ่ม นี่เพิ่งจะหกโมงเย็นเองนะคุณ”
บัวชมพูต่อว่าอธิปกลายๆ ขณะวางขนมเค้กที่เธอเพิ่งทำเสร็จใหม่ลงในตู้กระจก ก่อนเงยหน้าขึ้นมาถามในสิ่งที่สงสัยอีกครั้ง
“ว่าแค่คุณเถอะ มาทำอะไรมิทราบ”
“ฉันก็มารับหนูเหมียวกลับบ้านน่ะสิ คุณพ่อคุณแม่รอทานข้าวอยู่”
“แต่ฉันต้องทำงานนะคุณ”
“หลังห้าโมงเย็นไปแล้ว เวลาทั้งหมดของหนูเหมียวต้องเป็นของฉัน จำไม่ได้หรือไง” อธิปย้อนถามเสียงนุ่ม ชักเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย อุตส่
