หลังจากทุกคนออกไปจากห้องบัวชมพูก็ลุกเดินมาหยุดอยู่หน้าเตียงคนป่วยอย่างรวดเร็ว เพราะเธอมีเรื่องที่ต้องตกลงกับเขา
“ยิ้มหน่อยสิหนูเหมียว อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นใส่ฉัน” อธิปบอก
“ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ เอาล่ะเรามาเข้าเรื่องของพวกเราเสียที ตกลงคุณจะหย่าให้ฉันเมื่อไร” บัวชมพูเข้าเรื่องของตัวเองทันที
“ฉันไม่หย่าตอนนี้หรอกหนูเหมียว แต่งงานกันยังไม่ถึงปีจะให้หย่าได้ยังไง หนูเหมียวเห็นใจฉันหน่อยสิ”
“คุณต่างหากที่ต้องเห็นใจฉัน ไม่ใช่ให้ฉันเห็นใจคุณ”
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ไม่หย่ากับหนูเหมียวหรอก”
เรื่องอะไรที่เขาต้องหย่าด้วย ให้เลือกระหว่างพรทิพากับบัวชมพู เขาก็ต้องเลือกบัวชมพู ได้เมียนิสัยดีน่ารักขนาดนี้ ถ้ายอมหย่าให้ก็ถือว่าเขาโง่แล้ว
“แต่เราตกลงกันแล้วนะ” คนอยากได้อิสรภาพเริ่มโวยวาย
“ตกลงเรื่องอะไรเหรอหนูเหมียว ฉันจำไม่เห็นได้เลย” คนที่ไม่ยอมหย่าให้กลับพูดหน้าตาย กรอกตาไปมา ยิ้มกับท่าทางกระฟัด
