เช้าวันรุ่งขึ้น...
นางพลับพลึงเลิกคิ้วมองเข้าหากัน เหลือบมองท่าทางกระวนกระวายของหลานสาวแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม ทั้งที่เรียกไปตักเตือนหลายครั้งแต่ดูเหมือนบัวผันจะไม่ยอมฟังในสิ่งที่นางบอกเลยแม้แต่น้อย
คุณท่านทั้งสองก็เหลือเกิน ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าหลานสาวของนางทำอะไร แต่ก็ยังเฉย หรือเพราะรู้นิสัยของบุตรชายตนเองดีว่าไม่มีทางหันมาสนใจหลานสาวของนาง
‘กูล่ะกลุ้มกับนังนี่มันจริงๆ’
คนเป็นห่วงหลานสาวรำพันอยู่ในใจ ส่ายหน้าไปกับท่าทางร้อนรนจนเกินเหตุนั้น ถึงไม่บอกนางก็รู้ว่ามันเป็นอะไร
“เลิกเล่นไปมาเสียทีบัวผัน ป้าปวดหัว” นางพลับพลึงเตือนหลานสาว
“ป้าก็ไม่ต้องมองสิ” บัวผันหันมาแว้ดผู้เป็นป้า
“ปล่อยมันไปเถอะแม่ ชบาว่าแม่อย่าไปสนใจมันเลย”
ชบาบอกเมื่อเดินเข้ามาหยุดด้านหลังมารดา ถึงไม่อยู่ในเหตุการณ์เธอก็รู้ว่าบัวผันเป็นอะไร ท่าทางกระวนกระวายแบบนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร
‘อยากได้ผัวจนตัวสั่นเ
