โจนาธานคงไม่รู้หรอกว่า 5 ปีที่ร้างไร้สัมผัสจากผู้ชาย ทำให้ความรู้สึกของเธอไวต่อสัมผัสเหลือเกิน
เขาคลึงเบาๆอยู่ได้ไม่นาน เธอรู้สึกถึงความอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ที่ส่งผ่านไปสู่ผิวถันบอบบาง จำใจมองดูเขาค้อมศีรษะลงไปครอบยอดอกที่สะท้อนขึ้นลงไปตามจังหวะหายใจระรัว รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นจากปลายจมูก รินรนจนผ่าวผิว
เธอผลักเขาออกเบาๆด้วยความรู้สึกสับสน
“อย่ากลัว รับรองว่าฉันจะทะนุถนอมมันอย่างที่สุด” เจ้าของคฤหาสน์ปลุกปลอบพร้อมกับใช้เรียวลิ้นปาด รวบปลายถันตูมตั้งเป็นตุ่มไต ขยับขยอกเข้าออกอยู่ในอุ้งปากอุ่น ใช้ปลายลิ้นช้อนไชรอบๆป้านสีน้ำตาลจางซ้ำๆ ความซ่านลึก ประหลาดล้ำ ตอบสนองในทุกคำที่เขาดูดกลืน
ได้โปรดทำให้มันเสร็จๆไป…อย่าทรมานกันแบบนี้ เธออยากให้ผ่านๆไปโดยไม่ต้องทิ้งความรู้สึกใดๆเอาไว้ต่อกัน แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ร่างกายไม่ใช่อิฐไม่ใช่หิน
โจนาธานตระหนักดีว่าเธองดงาม น่าเชยชมเกินกว่าจะผ่านไปอย่างรีบร
