ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอหน้ากัน ในวันที่เธอไปสมัครเป็นนางระบำในบาร์เหล้าของปีเตอร์ วันเดียวกันกับที่เขาถูกชายปริศนาลอบทำร้าย
พอละจากริมฝีปากที่กำลังบดขยี้กันอยู่ โจนาธานก็ละล่ำละลักออกมาเป็นคำพูดที่ทำให้หล่อนรู้ว่าเขาไม่อาจทนทรมานอยู่ในท่วงท่านั้นได้อีกต่อไป
เพื่อจะจบเกมส์ โซเฟียเหวี่ยงแขนไปด้านหลัง คว้าบางอย่างที่ดุนดันหาช่องทางอยู่หลังบั้นท้ายของเธอ มือน้อยๆช่วยจรดจ่อมันให้เข้าที่เข้าทาง จากนั้นบั้นท้ายกลมกลึงก็ทิ้งทับลงไปในความปรารถนาของเขาอย่างกล้าหาญ
โซเฟียอยากจะร้อง หากไม่มีเสียงใดจะเล็ดลอดออกมา นอกจากลมร้อนผะผ่าวที่แผ่วผ่านโพรงจมูกออกมาช้าๆ เพื่อผ่อนความรู้สึกบีบรัด แน่นและอึดอัดเหมือนคนที่กำลังดิ้นรนอยู่ในท่อแคบๆ ทรมานเหมือนคนจมน้ำที่กำลังกระเสือกตัวขึ้นจากก้นบ่อ ตะเกียกตะกายขึ้นมาหาอากาศหายใจเหนือผิวน้ำด้วยกำลังเฮือกสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่
แทบไม่เหลือช่องว่างให้อาก
