เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามซวี[1] แม้จางเหมาจะไม่ได้ต้อนรับแขกตั้งแต่หน้าประตูคฤหาสน์ แต่หลังจากส่งคนจากหน่วยกองปราบกลับไปแล้ว เขาก็เข้ามาดูแลซีเสวี่ยจนกระทั่งถึงเวลามื้อค่ำ
เนื่องจากสกุลซีเป็นแขกคนสำคัญ สมาชิกครอบครัวทุกคนจึงมาร่วมโต๊ะอาหาร เว้นเสียแต่จางลี่ที่ถูกลงโทษสั่งกักบริเวณ ฮูหยินสี่ที่ดูแลคุณหนูใหญ่ที่ได้รับบาดเจ็บ กับเด็กเล็กอย่างจางหลันและจางมู่
จางเหนียนไม่ได้พบหน้าจ้าวชวนมาหลายวัน สตรีผู้มีมาดของนางพญากลับดูโทรมขึ้นมากภายในระยะเวลาอันสั้น จนนางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยทัก
“ท่านแม่รอง ช่วงนี้ท่านนอนไม่หลับหรือเจ้าคะ สีหน้าท่านดูไม่ดีเลย”
ฮูหยินรองได้ฟังเช่นนั้นก็กัดฟันกรอด ใช้ตะเกียบคีบผักใส่ชามแล้วยิ้มฝืดเฝื่อนส่งกลับคืน
“ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นขึ้น ข้าจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไร ขอบใจที่เป็นห่วง”
“พอย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงก็เริ่มมีฝนตก เรือนของท่านแม่รองไม่ค่อยปลูกต้นไม้ใหญ่จึงไม่มีสิ่
