สิบเจ็ด
ญาติผู้พี่
คณะเดินทางจากแดนเหนือมาถึงคฤหาสน์สกุลจางในช่วงเวลาที่ฝนโปรยปราย บรรยากาศภายในเมืองหลวงดูมืดครึ้มราวกับยามราตรี
ท้องฟ้าที่เคยแจ่มใสปลอดโปร่งในยามเช้าถูกแทนที่ด้วยเมฆาสีเทาขุ่น เมื่อรถม้าหลายคันแล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูใหญ่ บ่าวไพร่ก็รีบถือร่มกระดาษชุบน้ำมันไปรับคนลงมาจากรถม้า
ผู้ที่ก้าวลงมาเป็นบุรุษวัยยี่สิบปี รูปร่างผอมสูง ผมสีน้ำตาลอมเทาสวยแปลกตาเกล้าสูงเป็นทรงหางม้า หางตาชี้ขึ้นดุจนัยน์ตาหงส์ แม้เดินทางไกลแต่กลิ่นกายและอาภรณ์ที่สวมใส่นั้นสะอาดสะอ้านหมดจด แสดงให้เห็นถึงนิสัยพิถีพิถันเรื่องความสะอาด
เมื่อพวกเขายืนอยู่ในที่ร่มใต้ซุ้มประตูใหญ่ ซีเซี่ยก็เอ่ยทักผู้ที่เดินทางมาเป็นตัวแทนของครอบครัว “เสวี่ย”
อีกฝ่ายสบตาผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวของตนเองแล้วพยักหน้าคราหนึ่ง “พี่หญิงเซี่ย”
ผู้นำตระกูลซีคนปัจจุบันมีทายาทสายหลักเป็นบุตรสาวสองคน หลังจากพวกนางต่างแต่งเข้าสกุ
