“อืม…มันคือสิ่งใดหรือแม่นาง ข้าไม่รู้จัก?” หลงจู๊ร้านค้าแห่งหนึ่งทำสีหน้างุนงง
“ของนี่มันอันใดกัน ข้ายังไม่รู้จักมันเลย แล้วจะซื้อได้อย่างไร เจ้าลองไปถามที่อื่นเถอะ”
“โอ๊ย!แม่นาง นี่มันกลียุค ข้าวของต่างๆ ก็ขายยากอยู่แล้ว ยังไปหาของที่ไม่มีคนรู้จักมาขายอีก ไปขายที่ไหนก็ไปเถอะ ไป”
ฝูเฟยเมี่ยวจูงลูกทั้งสองมานั่งพักที่ร่มไม้ริมทาง หญิงสาวมีสีหน้าอ่อนล้า ผู้คนในยุคสมัยนี้ไม่รู้จักครั่งจริงๆ หรือ?นางอุตส่าห์เลี้ยงครั่งอย่างเป็นล่ำเป็นสัน และเวลานี้ก็เก็บมาได้ตั้ง 5 ตัน ถ้าขายไม่ออกจะทำเช่นไร มิต้องขาดทุนล่มจมไปหรอกหรือ
แต่คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาว ได้เรียนรู้ทั้งจากประสบการณ์ของตนเองและของผู้อื่นอย่างฝูเฟยเมี่ยวมีหรือจะย่อท้อ
“ท่านแม่ หากไม่มีผู้ใดยอมซื้อครั่งของเรา จะทำอย่างไรดีเจ้าคะ?” หนูน้อยฝูฟางหรงให้รู้สึกกังวลแทนมารดา
ฝูเฟยเมี่ยวแม้จะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าแต่ก็ยังต้องยิ้ม นางต้องเป็นแบบ
