ด้วยอารมณ์ที่อยู่เหนือสิ่งใดทั้งปวง เวลาแห่งความสุขของคนทั้งสองก็ล่วงเลยมาจนถึงตี 2 เมื่อสิ้นสุดน้ำที่เท่าไหร่ไม่ได้นับ ขุนเขาถึงปล่อยให้ชนิสานอน และกอดเธอไว้แน่นจนแนบอก
ผ่านมาถึงเช้าของอีกวัน ฝนก็ยังคงตกๆ หยุดๆ พร้อมกับน้ำป่าไหลเชี่ยว อากาศตอนนี้หนาวมาก เพราะไม่มีกระทั่งแสงแดด เธอตื่นขึ้นมาก่อน ด้วยอาการที่เมื่อยขบ จึงพยายามแกะมือเขาออก
และเดินไปเข้าห้องน้ำ คนที่นอนอยู่สักพักก็คว้านหาตัวเธอ เมื่อรู้สึกตัวว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว ก็รีบดีดตัวลุกขึ้นทันที แต่เมื่อได้ยินเสียงน้ำ เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา กลัวว่าเธอจะหายไปไหน
แกร๊ก
เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมา เธอก็เห็นเขานั่งพิงผนังอยู่ ท่าเดิมเหมือนเมื่อวานที่เข้ามา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรด้วย และกำลังจะเดินออกจากห้องไป
"ไปไหน" เขาพูดเสียงเรียบ
"ออกไปทำอะไรมาให้กินค่ะ คุณหิวหรือยัง"
"ไม่หิวข้าว" เขาพูดพร้อมส่งสายตาที่แพรวพราวมาหาเธอ
"..." ไ
