ณ ไร่สุขสมบูรณ์
เมื่อรถจอดสนิท คนงานก็แห่กันเข้ามาถามไถ่ เนื่องจากเวลาผ่านไปนานกว่า 3 วันแล้ว ที่เขากับเธอขึ้นไปบนเขากัน จะไปตามก็ไปไม่ได้ เพราะถนนตรงนั้นไม่สามารถผ่านได้
"คุณขุนเขาหนูนิสาเป็นยังไงบ้างครับ พวกเราเป็นห่วงกันแทบแย่ จะออกไปตามก็ออกไปตามไม่ได้"
"ไม่เป็นไรครับลุงเจิม จะไปตามก็ไปไม่ได้หรอก อย่าคิดมาก" ขุนเขาจับมือปลอบโยนลุงเจิมเบาๆ
"พี่นิสาแตงกวาเป็นห่วงแทบแย่ ดีนะลุงเจิมบอกว่า กระท่อมเสร็จแล้ว ไม่งั้นคิดว่าคงจะได้อยู่ในรถแน่ๆ เลย" แตงกวาพูดด้วยท่าทีเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ต้องห่วงพี่แล้วแตงกวา" เธอพูดพร้อมกับวาดวงแขนไปกอดน้องสาวคนสนิท
"ก็แตงกวาเป็นห่วงพี่นิสาหนิ กลัวจะเป็นอันตราย"
"กลับมาแล้วนี่ไง" เธอพูดด้วยท่าทียิ้มๆ และลูบหัวแตงกว่าเบาๆ
"นี่พี่นทีนทีเป็นห่วงพี่นิสาแทบแย่ จะออกไปตามทุกวันเลย แต่ฝนก็ตกหนัก"
"..." และในตอนนั้นเธอก็เหลือบไปมองหน้าขุนเขาทันที และเขาก็แ
