ร่างบางตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บปวดที่ร่างกายโดยเฉพาะตรงนั้น หันไปมองคนข้างๆตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่ห้องกับนางแล้ว ทำให้ร่างบางคิดต่างๆนานา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียประตูเปิดออก
แอ๊ดดดด!...
''ตื่นแล้วหรือเยียนเอ๋อร์'' เฉินลู่เจินถามนางแล้วหันไปมองที่รอบๆที่ตัว มีแต่รอยเขียวช้ำจนเกิดความรู้สึกผิด นี่เขาทำรุนแรงกับนางขนาดนี้เชียวหรือ แต่เขาก็อดใจไม่ไหวจริงๆ
ร่างบางเห็นคนตรงหน้ามองนางอยู่ก็ค่อยๆเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว เฉินลู่เจินเห็นอย่างนั้นถึงกับหัวเราะออกมา ''ไยเจ้าต้องปิดตัวด้วยเล่า ข้าก็เห็นหมดแล้วไม่ใช่หรือ''
''ทะ..ท่าน!'' ซิงเยียนรู้สึกเขินอายเหตุใดเขาถึงกล้าพูดเช่นนี้ออกมา นั้นใช่ท่านพี่ของนางจริงๆใช่หรือไม่
''เอาล่ะข้าเตรียมข้าวไว้ให้เจ้าแล้ว แต่เจ้าต้องไปอาบน้ำอาบท่าเสียก่อน เจ้าลุกมาเองได้หรือไม่'' เฉินลู่เจินถามนางด้วยความเป็นห่วงว่านางจะลุกเดินได้หรือไม่ ''ขะ..ข้าลุกได้เจ้าค่ะ'' ร่า
