“มึงเป็นแค่เพื่อนมึงไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น นอกจากมึงจะพูดกับมันตรงๆแล้วบอกความในใจของมึงไป” ภามพูดขึ้นทันทีเพราะเขาเองก็เวทนาน้องชายฝาแฝดเต็มทน ยิ่งเห็นภีมนั่งหน้าบูดเป็นหมาก็ยิ่งเวทนาเข้าไปใหญ่
“หึ ถ้าบอกเมื่อไหร่ความเป็นเพื่อนของกูกับมันคงขาดและมองหน้ากันไม่ติด” ภีมตอบกลับไปตามตรงเพราะไข่ดาวเน้นย้ำอยู่เสมอว่าตัวเองคิดเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น
“มึงคิดว่าคนที่มีอะไรกันทั้งๆที่ไม่รักมันทำได้หรอวะ” ภามพูดขึ้นทันที
“เมื่อก่อนมึงก็เป็นแบบนั้นนะไอ้ภาม” แน่นอนว่าเมื่อได้ยินคำพูดของภีม ภามถึงกับชะงักเพราะเมื่อก่อนเขาเองก็เป็นแบบนั้น
“เออวะ แต่กูว่าไอ้ไข่มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก มันเต๊าะผู้ชายมาก็เยอะเล่นกับผู้ชายมาทุกคณะ มึงคิดว่าถ้ามันไม่รู้สึกอะไรมันจะยอมให้มึงเอาหรอไอ้ภีม” เพราะนี่คือสิ่งที่ภามคิด
ไข่ดาวไม่ใช่คนมั่ว ถึงจะขี้เล่น ขี้เต๊าะและขี้อ่อยไปทั่วแต่ไข่ดาวไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนถึงตัวเลย
