ณ บริเวณหน้าเหมือง ครึ่งชั่วยามก่อนหน้านั้น
แผ่นดินไหวซึ่งเกิดขึ้นเป็นระลอกที่สองดำเนินไปได้ไม่นานก็หยุดลง ครั้นอวิ๋นซูมั่นใจว่าทุกอย่างสงบลงแล้วก็สูดหายใจเข้าลึก ปีกสีดำที่แผ่สยายอยู่ด้านหลังกระพือสองครั้ง ก่อนที่ม่านพลังซึ่งกางกั้นผู้ที่หมอบลงจะขยับสูงขึ้นแล้วเอนไปทางด้านหนึ่ง
โครม!!
เศษหินใหญ่น้อยที่ถูกขวางกั้นด้วยม่านพลังโปร่งแสงสั่นไหวก่อนจะไถลไปตามทิศทางที่โน้มเอียงแล้วหล่นลงสู่พื้น เสียงของมันส่งผลให้ผู้คนแตกตื่นหวาดกลัว ครอบครัวกอดกันตัวสั่นเทา ทว่าท่ามกลางสถานการณ์ที่ชวนให้ผู้คนอกสั่นขวัญแขวน เด็กหนุ่มผมแดงผู้หนึ่งกลับพุ่งตัวออกจากม่านพลังด้วยความเร็วปานลมหวน
“ท่านเจ้าเมือง!” คำกรีดร้องเสียงหลงของกู้เฉิงดังก้องไปทั่วผืนป่า บรรยากาศยามตะวันใกล้ตกดินทำให้เสียงเขาดูโหยหวนกว่าปกติ ฟังแล้วช่างน่าสยดสยองยิ่งนัก
ด้านอวิ๋นซูสำรวจความเรียบร้อยของม่านพลังเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อมั่นใจว่า
