สิบห้า
ยามสนธยา
เวียนหัว...
หญิงสาวร่างเล็กเดินซวนเซขณะที่พวงหางทางด้านหลังตกลู่ แม้แรงสั่นสะเทือนใต้ฝ่าเท้าจะหยุดลงแล้ว ทว่าเธอยังเห็นว่าภาพเบื้องหน้าโยกไหวส่ายไปมาไม่หยุด เท้าที่ย่ำเดินให้ความรู้สึกเบาโหวงเหมือนร่างของตนกำลังจะลอยขึ้นจากพื้นอย่างไรอย่างนั้น
เซียงรื่อถอนหายใจพลางทาบมือลงกับต้นไม้แกร่งเพื่อพยุงตัว เธอหลับตาแล้วสะบัดหน้าไปมา เหงื่อไคลไหลซึมออกมาตามใบหน้าและฝ่ามือ
ทุกครั้งที่เธอใช้พลังไร้รูป ร่างกายของท่านเจ้าเมืองก็จะยิ่งแบกรับความเครียดและความอ่อนล้า ทว่าที่ผ่านมามันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่อะไรมากหากไม่นับอาการติดสัดที่น่ารำคาญ
เซียงรื่อคิดว่าคราวนี้ร่างน่ารักๆ ของท่านเจ้าเมืองคงจะถึงขีดจำกัดแน่นอนแล้ว
“อุบ!” หญิงสาวรีบยกมือปิดปากเมื่อรู้สึกว่าน้ำที่ดื่มลงไปเมื่อครู่พุ่งกลับขึ้นมาที่ลำคอ จากนั้นก็ตัดสินใจฝืนกลืนมันลงไปตามเดิม
การอ้วกออกมาในที่แจ้งไม่ใช่เรื่องที่
