ความที่ฉันต้องไปเรียนตั้งแต่เช้า เพราะอยากทบทวนวิชาเรียนที่ครูประจำชั้นช่วยสอนเสริมให้ตอนช่วงเย็น ฉันเลยออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด กลับบ้านก็ตอนใกล้ค่ำแล้ว พ่อกับแม่เองก็ปล่อยให้ฉันทำตามใจ เลยเหมือนกับว่าฉันเองที่ทำตัวให้ห่างเหินกับครอบครัว ฉันเลยไม่รู้ว่า ช่วงเวลาที่ฉันละเลยไปนั้น เกิดอะไรขึ้นกับคนที่บ้าน
ฉันมารู้ก็ตอนที่สายไปเสียแล้ว
มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันเสียดาย ความสูญเสียมาไวจนฉันตั้งตัวไม่ทัน
วันหนึ่งฉันกลับมาบ้านตามเวลาเดิม แต่บ้านทั้งหลังปิดเงียบ มีเพียงแสงไฟด้านหน้าที่ส่องสว่าง ฉันมองไปที่จุดที่พ่อมักจะจอดรถยนต์ไว้เป็นประจำ แต่รถยนต์คันเก่งของพ่อ กลับไม่อยู่ตรงนั้น
“ไปไหนกันนะ?” ฉันพึมพำ แล้วก็หมดความสนใจ
ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า หาข้าวกินรองท้อง ฉันทำแบบนี้มาหลายเดือน แม่มักจะแบ่งกับข้าวไว้ ฉันกินอิ่ม ตั้งใจจะไปอาบน้ำ และอ่านหนังสือเพิ่มเติมก่อนนอนอีกนิดหน่อย
แต่อาจจะเป็นเพราะฉันโหม
