“ไปไหนมา?” เสียงแข็งดังท่ามกลางความมืด ฉันอยู่คุยกับปรานปรียาจนค่ำ พอแม่โทรศัพท์ไปตาม ฉันถึงได้รีบเผ่นกลับมา ลุคเดินออกมาจากเงามืด เขาโยนก้นบุหรี่ทิ้ง ใช้ปลายเท้าขยี้จนไฟมอด แล้วถึงเดินมาเผชิญหน้ากับน้องสาวเพื่อน
“รสาไปอ่านหนังสือบ้านปรียามาค่ะ” ฉันก้มหน้าตอบ กลิ่นบุหรี่ระเหยออกมาจนฉันต้องขยับตัวหนี
“ขอโทษ พอดีคิดอะไรเพลินๆ เหม็นมากไหมคะ?” ลุคออกปาก เขายกคอเสื้อขึ้นมาดมกลิ่น
“ไม่ค่ะ” สุขภาพฉันดีขึ้นกว่าเมื่อหลายปีก่อน กลิ่นบุหรี่แค่นี้ไม่ได้ทำให้ฉันหายใจไม่ออกเหมือนเก่า
“คราวหลังถ้ากลับค่ำแบบนี้ โทรให้พี่ไปรับนะ” ลุคย้ำแล้วก็เดินเลยไป
ฉันย่นจมูกใส่แผ่นหลังเหยียดตรง “เชอะ!!” ไม่มีทางที่ฉันจะทำแบบนั้นหรอก ฉันไปเอง ฉันกลับเองก็ได้ เด็กอย่างฉันก็มีความรับผิดชอบเหมือนกัน
“ตัวเท่านี้เถลไถลเป็นแล้วเรอะ!!” ทันทีที่โผล่หน้าเข้าไปในบ้าน พี่ชายปากมอมของฉันก็พ่นคำพูดไม่น่าฟังออกมา ฉันตวัดตาใส่ เ
