“เมฆ น้องนายไปไหนเหรอ?” ลุคกระซิบถาม
“ยัยเด็กนั่นจะไปไหนได้” เมฆาเอียงคอตอบ แล้วก็หมดความสนใจเมื่อเพื่อนอีกคนถามบางอย่าง
ลุคทรงตัวยืน “ฉันไปดูลูกค้าก่อนนะ”
“เห้ย!! ได้ไง แม่อนุญาตแล้ว นั่งก่อนๆ” เมฆารั้งไว้ ลุคส่ายหน้าไม่ได้ตอบโต้ เขาเดินไปต้อนรับลูกค้า ปล่อยให้เมฆากระแทกตัวนั่งที่เดิม
“ลุค ไปคุยกับเพื่อนก็ได้ ลูกค้านี่แม่รับเอง” ริสาเอ่ยปากอนุญาต
ลุคยิ้ม “ไม่ดีกว่าครับ พวกนั้นเจอที่วิทยา’ ลัยทุกวันอยู่แล้ว ผมไม่หิวด้วยครับ”
ลุคเดินเอาออเดอร์ที่รับมาไปยื่นให้คราม เขาฉวยถังน้ำแข็ง และขวดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ เขาไม่ได้รู้สึกอายเลยหากเพื่อนที่วิทยา’ ลัยจะมองเขาด้วยสายตาดูแคลน เขาอับจน จนต้องพึ่งพาคนอื่น เรื่องแค่นี้เขาทนได้
น้ำพลอยก้มหน้ารู้สึกอับอาย เธอเล็งผู้ชายคนนี้ไว้ เขาเรียนเก่งหน้าตาดี แต่ทว่าความจริงที่ได้รู้ทำให้ตนเองรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย เขายากจน แถมยังทำงานต่ำๆ เพื่อเลี้ยงตัว
