ตอนที่ 8
1205 คำ
EP. 08
เวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ระยะเวลาหนึ่งปีสำหรับวรัทนั้นรวดเร็วเหลือเกิน เร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทันกับการเป็นรุ่นพี่ และรวมกลุ่มกับเพื่อนในคณะต้อนรับรุ่นน้องที่เข้ามาศึกษาต่อในชั้นปีที่หนึ่ง
“วันนี้ถือว่าเป็นวันดี ที่พวกเราทุกคนจะได้เป็นพี่เป็นน้องกัน ยินดีต้อนรับน้องๆ ทุกคนเข้าร่วมคณะ ต่อไปนี้จนกระทั่งหมดภาคเรียนที่หนึ่ง เราจะต้องพบกันในฐานะการสร้างความสัมพันธ์อันดีระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้อง...”
เพื่อนในห้องของวรัทคนหนึ่งตัวสูงใหญ่ทำหน้าที่เป็นผู้นำคุมรุ่นน้อง จากนั้นจึงแนะนำชื่อรุ่นพี่ทุกคนให้รุ่นน้องรู้จัก ก่อนจะให้น้องๆ แนะนำตัวเป็นรายคนไป...
ทางด้านของคณะบริหารธุรกิจ มยุรายืนขึ้นเต็มความสูง หล่อนยกมือพนมไหว้บรรดารุ่นพี่ทุกคนก่อนจะแนะนำตัว
“สวัสดีค่ะ ดิฉันนางสาวมยุรา บรมฤทธิ์กุล ชื่อเล่นนกยูงค่ะ จบจากโรงเรียน....” หล่อนบอกชื่อโรงเรียนจบจึงนั่งลง ขณะได้รับเสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องจากบรรดารุ่นพี่ที่เป็นชายหนุ่ม บางคนแซว บางคนทักทายตามประสาคนอยากจะรู้จัก แต่เด็กสาวกลับก้มหน้าเงียบ ปล่อยให้เพื่อนแถวหลังทำหน้าที่แนะนำตัวเองต่อไป...
“น่าเบื่อชะมัด กิจกรรมรับน้อง” หล่อนบ่นกับเพื่อนที่นั่งข้างกัน ขณะอีกฝ่ายกระซิบบอกด้วยระดับเสียงเดียวกัน
“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไป เดี๋ยวถูกทำโทษ ฉันได้ยินมาว่ารุ่นพี่คณะนี้โหดมาก”
“จะโหดเท่าไรกันเชียว...” เด็กสาวว่า “ลองแกล้งฉันดูสิ ฉันจะฟ้องคุณแม่เลย”
“นั่นคุยอะไรกัน ทำไมไม่ฟังเพื่อนๆ” รุ่นพี่สาวคนหนึ่งเดินมาใกล้ๆ แล้วตะคอกเสียงดัง ส่วนหนึ่งคือความหมั่นไส้ชนิดที่ว่าเห็นครั้งเดียวไม่ถูกตาต้องใจเอาเสียเลย
“เปล่าค่ะ...”
“เปล่าได้ยังไง ฉันได้ยินพวกเธอคุยกัน ออกมาทั้งสองคนเลยนะ”
“ฉันไม่ไป ฉันไม่ผิด” มยุราเชิดหน้ามองรุ่นพี่คนนั้น รู้สึกไม่ชอบใจเหมือนกันที่ถูกบังคับ
“ออกมาเดี๋ยวนี้ น้องนกยูง พี่เห็นอยู่นะว่าน้องบ่นอะไร นี่ยังจะมาเถียงพวกพี่อีก...” ผู้นำในคณะนั้นสั่งการเสียงดัง พาลพาให้รุ่นน้องคนอื่นๆ เงียบตามไปด้วย
กลัวเสียหน้าไปมากกว่านี้ มยุราจึงทำท่ากระฟัดกระเฟียดก้าวออกไปยืนตรงหน้าอย่างเสียไม่ได้
ส่วนหนึ่งนึกแค้น รอให้หล่อนได้กลับบ้านก่อนเถอะ จะฟ้องคุณแม่ให้จัดการไอ้อีรุ่นพี่พวกนี้เสียให้เข็ด
“พี่บอกให้น้องๆ ฟังเพื่อนแนะนำตัว ทำไมไม่เชื่อกัน น้องนกยูง พี่ขอถาม เพื่อนคนนั้นชื่ออะไร” ชี้ไปยังเพื่อนสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ถัดไปจากหล่อน ขณะมยุราส่ายหน้าตอบปฏิเสธ
“แล้วคนนั้นล่ะ...”
“ไม่ทราบค่ะ...”
“น้องๆ คะ ในเมื่อเพื่อนของน้องไม่เชื่อฟังรุ่นพี่ เอ้าทุกคนลุกขึ้นยืน แล้วจัดแถวเป็นวงกลม เอามือกอดคอกันเอาไว้ด้วย ส่วนน้องนกยูงตามพี่มาตรงกลางวง จะได้ให้รู้ว่าการทำให้เพื่อนๆ ลำบากมันเป็นอย่างไร”
มยุราถูกลากไปกลางวง ยืนมองบรรดาเพื่อนๆ ที่ทำหน้าเซ็งแล้วถูกสั่งทำโทษต่อหน้าต่อตา ท่ามกลางความไม่พอใจของเพื่อนสาวหลายคนร่วมคณะ...
อีกด้านหนึ่ง วรัทถูกดันให้มายืนกลางวง แนะนำถึงตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย จนรุ่นน้องที่เป็นสุภาพสตรีมองตามอย่างชื่นชม บางคนโห่แซว บางคนทักทายอยากรู้จัก ทั้งเสียงหัวร่อต่อกระซิกหมายใจจะให้เจ้าหนุ่มสนใจ
“พี่ขอบอกเลยนะ ว่าเพื่อนของพี่คนนี้เขามีคนจองแล้ว และก็เหมาะสมกันด้วย...”
“ใครกันคะ” สุภาพสตรีสาวรุ่นน้องยกมือขึ้นขานถามอย่างผ่อนคลาย
“นู่นไง ดาวมหาวิทยาลัย เดือนก็ต้องคู่กับดาวใช่ไหมครับน้อง...”
“ว้า...เสียดายจัง” หลายต่อหลายคน โดยเฉพาะรุ่นน้องที่เป็นบุรุษข้ามเพศ ต่างหวีดว้ายกันเกรียวกราว
“แต่น้องๆ ยังมีโอกาสนะครับ” รุ่นพี่คนนั้นว่าเสียงดัง “มีโอกาสจีบรุ่นพี่ทุกๆ คน โดยเฉพาะพี่ ยังโสดสนิท ไม่มีส่ายหน้าครับ”
บัดนั้นเสียงโห่ร้องจึงดังขึ้นจากทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ทั้งเสียงหัวเราะสนุกสนานเฮฮากับกิจกรรมของคณะ จากนั้นพี่ๆ ทั้งหมดได้พาบรรดาน้องๆ เดินไปสักการะไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วทั้งมหาวิทยาลัย ทั้งเป็นการบอกกล่าวฝากเนื้อฝากตัว บอกถึงกาลเทศะในการปฏิบัติตัวอยู่ในมหาวิทยาลัยตลอดระยะเวลาสี่ปีที่เรียนที่นี่
หลายวันผ่านไป หลังจากเหตุการณ์วันนั้น มยุรามักถูกมองจากเพื่อนร่วมห้องด้วยสายตาไม่พอใจ บางคนเข้ามากระแนะกระแหนว่าหล่อนคือตัวซวย รับน้องวันแรกก็ถูกรุ่นพี่จับทำโทษ คนอื่นไม่รู้เรื่องอะไรก็พลอยโดนไปด้วย ที่ไม่น่าพอใจมากไปกว่านั้นคือ มยุราไม่ได้ยี่หระหรือคิดจะกล่าวขอโทษเพื่อนที่ทำให้ลำบากแม้สักถ้อยคำเดียว
นานครั้งเข้าจากแค่ถ้อยคำกระทบ กลับกลายเป็นการต่อล้อต่อเถียงกัน จนถึงขั้นแบ่งเป็นฝักฝ่ายอย่างชัดเจน
กลุ่มของมยุรามีแค่เพื่อนสาวอีกประมาณสามคน ที่ติดตามกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม
“ดูสิ ดูกลุ่มของนางคุณหนูไฮโซนั่นสิ” กลุ่มคนตรงข้ามกับมยุราขานบอกเพื่อนในกลุ่ม หลังเห็นว่ากลุ่มของมยุราเดินผ่านมา
“จะไฮโซแค่ไหนกัน ตัวซวยล่ะสิจะถูกต้องกว่า ฉันนี่หมั่นไส้มากเลย”
“หล่อนว่าใคร” มยุราฉากตัวมาเผชิญหน้า ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำโกรธแค้น
“จะว่าใครมันก็เรื่องของฉัน หรือว่าเธอร้อนตัว...”
“ฉันได้ยินตั้งสองหูว่าพวกหล่อนว่าฉัน คอยดูนะ ฉันจะให้คุณแม่ของฉันจัดการพวกหล่อนทุกคน”
“ก็เอาซี้ นึกว่ากลัวหรือยังไง หรือจะเอากันตรงนี้เลย เอาไหมยะ ฉันก็มีมือมีตีนเหมือนกัน”
“ชิ พวกบ้านนอกชอบใช้กำลัง...” มยุราเชิดหน้าท้าทาย ขณะเพื่อนสาวอีกสามคนทำยื่นหน้ายื่นตา เตรียมพร้อมหากเกิดการตบกันขึ้น “นี่ในเมืองนะยะ หัดทิ้งนิสัยเสียๆ จากบ้านนอกไปบ้าง หันไปทางไหนก็อายเค้านะ อี้...กลิ่นขี้โคลน กลิ่นขี้...ควาย...”
“เธอว่าใครควาย มยุรา”
“จะว่าใครก็เรื่องของฉัน หรือว่าหล่อนร้อนตัว”
“เอาล่ะวะ ตบไฮโซให้เป็นข่าวจะเป็นไงไป เอ้าพวกเรา ตบให้นางคุณหนูนี่ลงไปดิ้นซะให้เข็ด จะได้รู้รสว่ามือตีนบ้านนอกอย่างพวกเราเป็นยังไง”
สตรีสาวคนนั้นโผเข้าไปกระชากผมของมยุรา ขณะอีกฝ่ายยันมือเอาไว้พร้อมกับฟาดสวนใส่หน้าคู่อริอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้เกิดเสียงหวีดว้ายและการรุมกันเข้ามาของคนทั้งสองฝ่าย
วรัทที่เดินผ่านมาพอดีเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามแล้วตะคอกเสียงดัง
“หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้”
- ผู้เขียน
