ตอนที่7
1246 คำ
EP. 07
ร้านอาหารภายใต้ตึกอาคารพาณิชย์ มีผู้คนเดินเข้าออกกันอย่างล้นหลาม เจ้าของร้านเป็นชายวัยกลางคน คนทำอาหารล้วนแต่เป็นคนในครอบครัวทั้งสิ้น เด็กเสิร์ฟมีอยู่สามคนซึ่งเป็นบุตรชายหญิงของเจ้าของร้าน มาช่วยธุรกิจครอบครัวยามว่างจากการเรียน
นาฏนรินทร์ หรือ นาถ ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองลูกชายคนโต นีรนุชหรือน้องนี ลูกสาวคนกลางและคนเล็กคือน่าน นทีกร วันนี้คนที่ช่วยบิดามารดาทำงานมีแค่นีรนุชและนทีกร ส่วนนาฏนรินทร์มีกิจกรรมที่มหาวิทยาลัย
ลูกค้าคนแล้วคนเล่าต่างติดใจในรสอาหาร บางคนเอ่ยชมลูกชายหญิงของบ้านนี้ที่ช่วยเหลือกิจการงานของครอบครัว
เย็นวันนั้น คนซาเหลือลูกค้าที่ร้านแค่ไม่กี่คน ขณะที่นทีกรกำลังเก็บกวาดโต๊ะอยู่นั้น ร่างเฉิดฉายของคุณหญิงดารารายจึงปรากฏขึ้นที่หน้าร้าน ครั้งเห็นว่าลูกค้ารายนั้นคือมารดาของเพื่อน เด็กหนุ่มจึงรีบกระวีกระวาดเข้าไปหาทันที
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมไม่ทราบว่าคุณแม่จะมาที่นี่เลยไม่ทันได้ต้อนรับ”
“ใครเป็นแม่ของนาย” คุณหญิงทำเชิดไม่รับไหว้เด็กหนุ่ม ขณะนทีกรหน้าเผือดลงไปอย่างทันที
“เชิญนั่งก่อนนะครับ” เขาเปลี่ยนเป็นผายมือเชิญให้นั่งยังเก้าอี้ ทั้งยังเข้าไปเช็ดเก้าอี้และโต๊ะเกรงว่าจะทำให้คุณหญิงระคายเคือง “วันนี้จะทานอะไรดีครับ เมนูอาหารของเรามี...”
“ฉันไม่ได้จะมากินอาหาร...” คุณหญิงกวาดสายตามองบรรยากาศและลูกค้าภายในร้านแล้วยิ้มเหยียด หล่อนยกมือขึ้นโบกมือแล้วบ่นเสียงดัง “ร้านอะไรไม่มีแอร์ ร้อนก็ร้อน”
“คุณแม่ไม่รับประทานอาหารแล้วมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
“ใช่ ฉันมีธุระ ธุระกับเธอนั่นแหละ นทีกร”
นีรนุชเห็นท่าทางไม่ดีจึงเข้ามาหาน้องชาย เธอชายตามองยายคุณหญิงหยิ่งทระนงนิดหนึ่งแล้วถามน้อง
“มีอะไรหรือน่าน แล้ว...รู้จักเขาหรือ”
“หล่อนคงจะเป็นพี่สาวของนายคนนี้ใช่ไหม...” ยายคุณหญิงเหยียดตามองสตรีวัยแรกรุ่นซึ่งมัดผมรวบไว้ข้างหลัง สวมผ้ากันเปื้อนที่สกปรกโสโครก “อี้...ขนาดผ้ากันเปื้อนยังสกปรก อาหารที่กินไปนี่จะมีเชื้อโรคหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ถ้าเห็นว่ามันสกปรกนัก คุณจะก้าวเท้าอันสะอาดๆ ของคุณเข้ามาทำไมล่ะคะ” นีรนุชตาเป็นประกายขณะว่า ยายคุณหญิงคุณนายนี้ดูถูกดูหมิ่นครอบครัวของเธอและร้านของเธอมากขนาดไหน
“ถ้าไม่จำเป็นฉันไม่ก้าวเข้ามาที่นี่หรอกย่ะ นี่นายนทีกร...ฉันขอห้ามเธอเด็ดขาดเลยนะว่าอย่าไปรู้จักหรือคบกับลูกสาวของฉันเด็ดขาด ยายหนูนกยูงสูงส่ง ฉันเลี้ยงมาอย่างดี ทะนุถนอมอย่างกับไข่ในหิน ขาว สะอาด บริสุทธิ์ผุดผ่อง ส่วนนายถ้าจะเทียบเท่าเล็บเท้าคงได้เป็นแค่ขี้เล็บเท่านั้น ดูซิสกปรกโสโครก ดูอาชีพสิ ขายข้าวขายน้ำ มีทางไหนบ้างที่จะทำให้ลูกสาวของฉันอยู่สูงเหมือนทุกวันนี้ได้ เทียบกันไม่ได้”
นทีกรหน้าจ๋อย เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนเลือดลมตีแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย พอๆ กับนีรนุชที่รู้ถึงรังสีดูหมิ่นดูแคลนเธอและครอบครัวของเธออย่างมากมาย
หล่อนเท้าสะเอวมองหน้ายายคุณนายปากม้าอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอีกต่อไป
“นี่คุณป้า...”
“ฉันชื่อคุณนายดาราราย บรมฤทธิ์กุลย่ะ”
“ฉันไม่อยากจะรู้จักหรอกนะไอ้พวกผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเหยียบหัวคนอื่นน่ะ เห็นแล้วมันพะอืดพะอมกับหน้ากากหนาและหยาบกระด้างของพวกคุณๆ แต่ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ น้องชายของฉันผิดอะไรถึงจะไม่ให้คนสองคนได้รู้จักและคบกัน”
“ผิดมากเลยย่ะ ผิดมาก ผิดที่หล่อนและน้องชายของหล่อนจนติดดิน ส่วนลูกสาวของฉันมันนางหงส์สูงส่งเทียมฟ้า”
“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณกรุณาบินออกไปจากร้านนี้เลยค่ะ เพราะที่นี่มันต่ำตรม เดี๋ยวฉันจะห้ามเอาเท้าอันสกปรกไปยันหน้านางหงส์บนสวรรค์ชั้นฟ้าไม่ไหว”
“อ๊าย ย ยายปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม อายุแค่นี้ทำมาเป็นกร่าง พ่อแม่ไม่เคยสั่งเคยสอนล่ะสิถึงมารยาททรามแบบนี้..”
“มารยาททางสังคมฉันรู้ค่ะ แต่หมาระยาดอย่างคุณ ฉันไม่เคยรู้จัก”
เสียงโต้เถียงของทั้งสองดังขึ้นเรื่อยๆ จนมารดาของนีรนุชออกมาดู จึงเห็นว่ามีสตรีวัยคราวหล่อนคนหนึ่งยืนชี้หน้าว่าลูกชายลูกสาวของหล่อน คุณนรีจึงเข้าไปหาอย่างทันที
“มีอะไรกันหรือคะ”
คุณดารารายเหยียดตามองนางแม่ค้าที่อยู่ในชุดโทรมๆ สกปรกแล้วชี้หน้า
“นี่หล่อน หัดสั่งสอนลูกชายลูกสาวของหล่อนบ้างนะ มารยาททรามกันมากเลย อ้อ...คนเป็นแม่มาก็ดีแล้ว ฉันขอบอกเลยนะ บอกว่าลูกชายของหล่อนอาจหาญชาญชัยคิดจะคบลูกสาวของฉันที่สูงส่งเทียมฟ้า ลูกของฉันฉันก็ต้องรักและหวงเป็นธรรมดา หล่อนเป็นแม่ประสาอะไรถึงได้ปล่อยให้ลูกชายมาคบมาจีบลูกสาวของฉัน หวังจะรวยทางลัดนะสิไม่ว่า ฉันขอเตือนตรงนี้เลยว่าอย่าคิดเด็ดขาด เหอะ....” หล่อนว่าแล้วมองสารรูปครอบครัวต่ำต้อยแล้วต่อด้วยน้ำเสียงสูงปรี๊ด “หัดเจียมกะลาหัวเอาไว้ด้วย ฐานะต่ำต้อย คิดจะห้อยลูกของฉันสบายนะสิ”
“อ้อ...เข้าใจแล้วล่ะค่ะ” คุณนรีว่าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย หากแววตาแสดงซึ่งอารมณ์โกรธอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ดิฉันจะบอกจะเตือนลูกชายของฉันเองนะคะ ว่าให้เจียมกะลาหัว อย่าคิดไปเห่าของสูงส่งอย่างพวกคุณ แล้วก็ขอ บอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าขอให้ลูกสาวของคุณอย่ามายุ่งวุ่นวายกับลูกชายของดิฉันเช่นกัน”
“ย่ะ...จำเอาไว้นะ อย่าคิดมาเทียบชั้นกับครอบครัวของฉันเด็ดขาด ไอ้พวกกระจอก”
ว่าจบนางดารารายจึงคว้ากระเป๋าแล้วยิ้มกระหยิ่มออกจากร้านแห่งนั้นไป ท่ามกลางสายตาของบรรดาลูกค้าภายในร้านที่ตะลึงไปกับสมการเปรียบเทียบชนชั้นของยายคุณนายนิสัยเสีย
ขณะคุณนรีมองหน้าบุตรชายอยู่เนิ่นนานก่อนจะถอนใจ
“ไม่เป็นไรนะน่าน หนูไม่ผิดอะไร” คนเป็นแม่โอบกอดบุตรชาย ขณะนทีกรน้ำตารินไหล รู้สึกปวดร้าวไปถึงหัวใจ “ต่อไปก็อยู่ในที่ของเรา อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับคนพรรค์นั้นอีก ตัดใจเสียเถอะนะ แม่รู้ว่าลูกของแม่เป็นคนอย่างไร อนาคตมันไม่แน่นอนหรอกนะน่าน ลูกยังมีโอกาสเจอผู้คนอีกมากมาย บางทีหนูนกยูงเธอคงจะไม่ใช่คู่ครองของลูก ทำในสิ่งที่เป็นตัวตนของเราให้มีความสุข ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง แค่รู้ว่าใจเราบริสุทธิ์ก็พอ...”
คุณนรีพาบุตรชายกลับเข้าหลังร้าน ระหว่างเดินผ่านโต๊ะลูกค้า มีแต่เสียงให้กำลังใจเด็กหนุ่ม บางคนปลอบประโลมให้นทีกรคิดถึงการเรียนให้มาก เรื่องคู่รักอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจในวันนี้ อนาคตที่สวยงามยังรอเขาอยู่อีกมากมาย...
- ผู้เขียน
