4 | ขอนอนกับพี่เดย์
1201 คำ
"พี่เดย์ปล่อยเซียร์ลงเดี๋ยวนี้นะคะ~"
ลูเซียร์ร้องบอกอังเดรซึ่งกำลังอุ้มตัวเองพาดบ่าออกจากไนต์คลับท่ามกลางสายตาของแขกที่มองมาอย่างให้ความสนใจ มาเฟียหนุ่มไม่ได้สนใจสายตาคนมอง เขาเดินตวัดขามายังลานจอดรถสำหรับวีไอพี โดยมีลูเซียร์ใช้มือตีหลังเพื่อทำให้เขาปล่อยเธอ
เขายัดลูเซียร์ใส่รถราวกับเธอเป็นกระสอบข้าวสาร การกระทำของลูเซียร์ตอนนั้นทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาพยายามระงับอารมณ์คุกรุ่นที่ก่อตัวขึ้นมาเพื่อไม่ให้เผลอพลั้งมือทำอะไรคู่หมั้น
ถ้าเป็นคนอื่น เชื่อเถอะว่าไม่ได้มานั่งมองเขาตาหวานเยิ้มแบบนี้หรอก
"พี่เดย์ขา~"
"หุบปากของเธอไปซะ"
ลูเซียร์ได้ฟังก็ทำปากยู่ใส่อังเดร มาเฟียหนุ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อระงับอารมณ์คุกรุ่น ก่อนจะทำการคาดเข็มขัดนิรภัยให้คู่หมั้น ส่วนตัวเองเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วเข้ามานั่งหน้าพวงมาลัยรถ
"พี่เดย์~"
"เลิกเรียกชื่อฉันสักที" เขาพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน พยายามอดทนเป็นอย่างมากกับลูเซียร์ ไม่รู้ว่าเขาจะอดทนกับเธอได้นานแค่ไหน
"ทำไมเกรี้ยวกราดจัง"
"เมาแล้วก็อยู่เฉยๆ อย่าวุ่นวาย"
"ใครบอกว่าเซียร์เมา ไม่ได้เมาสักหน่อย พี่เดย์นั่นแหละเมา" น้ำเสียงหย่อนยานเถียงกลับมาเฟียหนุ่ม
อังเดรตวัดสายตามองลูเซียร์ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะทำการสตาร์ตรถแล้วขับออกไปจากบริเวณนั้นสู่ถนนใหญ่
"พี่เดย์คะเซียร์ร้อน"
"ฉันไม่ได้ปิดแอร์"
"เซียร์ถอดเสื้อได้ไหม ร้อนไม่ไหวแล้ว"
"อย่าสร้างปัญหาให้ฉัน" เขาหันไปพูดกับลูเซียร์เสียงเข้ม ลำพังแค่เธอเมาหัวราน้ำให้เขาแบกกลับก็เกินพอแล้ว นี่ยังคิดจะถอดเสื้อผ้าบนรถอีก เริ่มสงสัยแล้วว่าคู่หมั้นหรือตัวปัญหากันแน่
"ก็ในรถพี่เดย์ร้อนนิคะ"
"เธอเมา"
"บอกแล้วไงว่าเซียร์ไม่ได้เมา" หญิงสาวยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง มือเรียวดึงชายเสื้อกล้ามคาดิแกนที่ใส่ไว้ในกระโปรงออกแล้วเลิกขึ้นเตรียมถอดออก จนเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบ สิ่งที่ลูเซียร์อยู่สร้างความปวดหัวให้กับอังเดรไม่น้อย
เพียะ!
"อ๊ะ! มาตีขาเซียร์ทำไม" เธอร้องโอดครวญเมื่อเขายื่นมือมาฟาดลงขาอ่อนจนเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้า
"นั่งอยู่เฉยๆ ใกล้ถึงเพนท์เฮาส์แล้ว"
"ก็เซียร์ร้อนนิคะ ขอถอดเสื้อออกก่อนไม่ได้เหรอ"
"เป็นบ้ารึไงมาถอดเสื้อต่อหน้าผู้ชาย"
"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย พี่เดย์เป็นสามีในอนาคตของเซียร์ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลสักหน่อย"
"พ่อเอาใครมาเป็นคู่หมั้นกูวะเนี่ย!" เขาพึมพำออกมาคนเดียวด้วยความหัวเสีย เวลาลูเซียร์เมาช่างแตกต่างกับตอนมีสติเสียจริง ราวกับคนละคนกันเลย
"เซียร์ถอดนะ~"
"เงียบๆ ดิ! หนวกหู"
"พี่เดย์ขึ้นเสียงใส่เซียร์เหรอ" ลูเซียร์จ้องคู่หมั้นหนุ่มตาเขม็ง ดวงตากลมโตคู่สวยแดงก่ำเตรียมร้องไห้ อังเดรถอดถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ไม่เคยรู้สึกท้อใจกับผู้หญิงคนไหนเท่าลูเซียร์มาก่อน
ตอนนี้อารมณ์ที่พยายามระงับมาตลอดทางกำลังขาดผึงเพราะยัยคู่หมั้นขี้เมาคนเดียว
"ถ้าเธอยังไม่หยุดทำให้ฉันรำคาญ ฉันจะจับเธอโยนลงทางด่วนให้รู้แล้วรู้รอดไป"
"เซียร์เป็นคู่หมั้นนะ กล้าทำเหรอ"
"ก็แค่คู่หมั้นไม่ใช่แม่ ทำไมต้องไม่กล้า"
"ใจร้าย..."
"ถ้าขืนเธอร้องไห้ออกมาแอะเดียว ฉันเอากระสุนปืนอุดปากเธอแน่" เขาเบือนใบหน้ามามองลูเซียร์ที่นั่งทำตาแป๋วมองเขาราวกับเด็กน้อยใสซื่อบริสุทธิ์คนหนึ่ง
ตลอดทางลูเซียร์ไม่ได้สร้างปัญหาอะไร เธอสงบลงจนเป็นพลอยทำให้อารมณ์คุกรุ่นของมาเฟียหนุ่มลดลง ใช้เวลาไม่นานรถหรูก็ขับมาถึงเพนท์เฮาส์
สายตาคมเข้มพลันมามองลูเซียร์ ซึ่งตอนนี้กำลังหลับปุ๋ยอยู่ เขาเปิดประตูลงรถออกแล้วลงจากรถเดินตรงไปยังฝั่งของเธอ เขาอุ้มลูเซียร์ออกมาในท่าเจ้าสาว
"อื้อ~ ถึงแล้วเหรอคะ" คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"ตื่นแล้วก็ดี จะได้เดินเอง"
"ไม่เอา พี่เดย์อุ้ม"
"อย่าเรื่องเยอะ"
"พี่เดย์อุ้ม" ลูเซียร์พูดแล้วมองอังเดรตาแป๋ว มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกรอบ ไม่รู้วันนี้เขาถอนหายใจให้กับคู่หมั้นจอมวุ่นวายกี่รอบแล้ว เขายอมอุ้มลูเซียร์ขึ้นไปเพนท์เฮาส์เพื่อตัดความรำคาญ
ติ้ง~
ประตูลิฟต์เปิดออกหลังจากถึงชั้นเป้าหมาย มาเฟียหนุ่มทำการกดรหัสผ่านประตูแล้วเปิดเข้าไป ก่อนจะโยนลูเซียร์ลงโซฟาอย่างไม่เบามือ
ตุ้บ!
"โอ๊ย! ทำไมพี่เดย์รุนแรงกับเซียร์จัง" หญิงสาวบ่นให้คู่หมั้นหนุ่มด้วยใบหน้าเง้างอ
"คราวหลังถ้ารู้ว่าคออ่อนก็ไม่ควรดื่มเยอะ มันเป็นภาระให้คนอื่น"
"คนอื่นที่ไหนคะ พี่เดย์เป็นคู่หมั้นของเซียร์ลืมไปแล้วเหรอคะ"
อังเดรขี้เกียจเถียงลูเซียร์ เขาเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบเบียร์กระป๋องออกมาดื่มให้หายหงุดหงิด ก่อนที่สายตาจะพลันเห็นหญิงสาวเดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเอง
"ตัววุ่นวายจริงๆ" เขาวางกระป๋องเบียร์ลงเคาน์เตอร์ครัว เดินตามลูเซียร์ที่เพิ่งเดินหายเข้าไปในห้องนอนตนอย่างถือวิสาสะ เขาจับแขนเธอเอาไว้แล้วดึงให้เธอหมุนตัวกลับมาหา
หมับ
"อ๊ะ!"
"ออกไปจากห้องนอนฉัน" น้ำเสียงนิ่งเรียบ แววตาที่ใช้มองคู่หมั้นสาวเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
"คืนนี้เซียร์ขอนอนด้วยคนนะคะ"
"กลับไปนอนห้องของเธอ"
"ไม่เอา เซียร์จะนอนห้องพี่เดย์" เธอเลื่อนสองมือขึ้นมาดันแผงอกหนาของอังเดร ด้วยความที่แรงเธอมีนิดเดียวทำให้ไม่สามารถทำอะไรคนตัวโตได้
"อย่าทำให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ"
"เซียร์จะนอนกับพี่เดย์"
"ออกมานี่" เขาลากลูเซียร์ออกจากห้องนอนตัวเอง แต่ทว่ากลับโดนเธอกัดแขน เธออาศัยจังหวะที่เขาเผลอปล่อยวิ่งแจ้นขึ้นไปบนเตียงนอนที่เขาหวงแหน
"เซียร์จะนอนกับพี่เดย์"
"ลงมา" เขากดเสียงต่ำบอกลูเซียร์
"ไม่เอา เซียร์จะนอนกับพี่เดย์"
คำตอบของลูเซียร์เรียกรอยยิ้มร้ายกาจบนริมฝีปากหยักได้รูปของอังเดรให้ปรากฏขึ้นมา เขาเดินตรงเข้าไปหาลูเซียร์ซึ่งนั่งขัดตะหมาดบนเตียงนอนจ้องมองเขา
"แน่ใจนะว่าจะนอนกับฉัน?" อังเดรเริ่มถามคำถามกำกวมกับคู่หมั้นสาว
"แน่ใจค่ะ"
"คิดดีแล้วใช่ไหม?"
"เซียร์จะนอนกับพี่เดย์" นัยน์ตาสีดำจุดประกายความร้ายกาจดั่งเสือร้ายกำลังมองเหยื่อที่เดินมาติดกับดัก
"หึ อย่าเปลี่ยนใจทีหลังก็แล้วกัน"
- ผู้เขียน
