คู่หมั้นมาเฟีย

1 | การพบเจอ

ครืด ครืด~

อังเดรเดินออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วอยู่ในเสื้อคลุมสีดำแหวกให้เห็นแผงอกหนาอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม นัยน์ตาดำขลับปรายมองเบอร์บนหน้าจอของเจ้าของสายเรียกเข้า ก่อนจะคว้ามาปัดหน้าจอรับสายอนาคิน

(นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมป่านนี้แกยังไม่ไปรับหนูเซียร์สักที!)

ปลายสายเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ อังเดรมองนาฬิกาบนผนังห้องนอน ก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปจะเหยียดโค้งไปด้านข้างพร้อมเสียงในลำคอที่ดังเล็ดลอดออกมา

เลทมาหนึ่งชั่วโมงแล้วที่เขาต้องไปรับลูเซียร์

"ถ้ารีบมาก พ่อก็ส่งคนไปรับเด็กนั่นแทนผมสิ"

(แกไม่ปั่นประสาทฉันสักวันจะตายไหม?)

อนาคินพยายามระงับอารมณ์ฉุนเฉียวที่โดนปลุกเร้าโดยลูกชายเอาไว้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูก โดนยิงแสกหน้าไปนานแล้ว

"ธุระของผมไม่ได้มีแค่ไปรับเด็กนั่นอย่างเดียว ธุระส่วนตัวของผมก็มี"

(ทำหน้าที่คู่หมั้นให้มันดีๆ หน่อย รีบไปรับหนูเซียร์ด้วย แค่นี้แหละ)

เขาโยนโทรศัพท์ลงเตียงนอน หลังจากสายถูกตัด เขาเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวเพื่อหาเสื้อผ้าสวมใส่อย่างไม่รีบร้อน ถ้าหากยัยเด็กนั่นรอได้ ก็ได้นั่งรถเขา ถ้ารอไม่ได้เขาก็ช่วยไม่ได้เช่นกัน เพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาเร่งรัดให้ทันใจตัวเอง

หลังจากแต่งตัวเสร็จ เขาเดินออกเพนท์เฮาส์ส่วนตัวไปยังลิฟต์ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เท้าทั้งสองได้ตวัดตรงไปหารถหรูที่มีคนสนิทสองคนยืนรออยู่ โซลเดินเข้ามาเปิดประตูรถให้เขา

"ไปสนามบิน" เขาออกคำสั่งกับไทจิ ลูกน้องคนสนิทอีกคน

ไทจิทำการสตาร์ตรถก่อนจะขับออกจากลานจอดมุ่งหน้าไปยังสนามบินตามคำสั่งของเจ้านาย

ณ สนามบินแห่งหนึ่ง ร่างบางในชุดลำลองสบายๆ กางเกงยีนส์ขายาวสีซีดแมตช์กับเสื้อครอปแขนกุดคาดิแกนสีครีม สวมรองเท้าผ้าใบธรรมดาๆ สีขาวนั่งชะเง้อมองหาอังเดรบนกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่มานานนับสองชั่วโมง เมื่อไม่มีวี่แววของคนที่เฝ้ารอ จึงถอดถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง

"เมื่อไหร่จะมา" เธอพึมพำคนเดียว ตอนนี้นั่งรออีกฝ่ายจนปวดก้นไปหมด

รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ ประดับขึ้นมาเมื่อเห็นที่รอมานานกำลังเดินตรงมาหาพร้อมชายชุดดำสองคน แม้ว่าจะผ่านมาแล้วหลายปีที่ไม่ได้เจอกัน ทว่าอีกฝ่ายก็ยังดูเย็นชาแถมยังใช้สายตาไร้อารมณ์ในการมองเธอไม่เปลี่ยน

อังเดรส่งสัญญาณให้คนสนิทนำกระเป๋าเดินทางของลูเซียร์ไปขึ้นรถ ก่อนจะดึงสายตาเย็นชากลับมามองคนตรงหน้าที่กำลังยิ้มหวานให้อย่างเป็นมิตร

"ทำไมเพิ่งมาเหรอคะ"

"ธุระของฉันมีแค่มารับเธอใช่ไหม?" เขาเลิกคิ้วถามลูเซียร์

"เซียร์นึกว่าพี่เดย์ลืมมารับซะอีก"

"ก็อยากทำแบบนั้นอยู่เหมือนกัน"

คำตอบของอังเดรทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าจิ้มลิ้มของลูเซียร์ค่อยๆ จางลง เขายังใจร้ายและเย็นชากับเธอเหมือนเดิม

อังเดรหมุนตัวเพื่อเดินกลับไปยังรถโดยมีลูเซียร์เดินตามมาติดๆ

บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบจนหญิงสาวรู้สึกอึดอัด เธอลอบมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาชายหนุ่มที่ตนแอบรักมานาน ก้อนเนื้อข้างซ้ายกระตุกวาบเมื่ออังเดรเบือนใบหน้ามาหาแล้วทำให้ดวงตาทั้งสองคู่มองประสานกัน

ครืด ครืด~

เสียงโทรศัพท์ของอังเดรที่ดังขึ้น ทำให้มาเฟียหนุ่มละสายตาจากลูเซียร์มารับสายคนเป็นพ่อ เขานั่งคุยกับปลายสายสองนาน ส่วนมากเป็นเรื่องคู่หมั้น ทุกอย่างที่พ่อเขาพูด ดังเข้าหูขวาทะลุออกหูซ้าย

ใช้เวลาไม่นานรถหรูก็ขับมาถึงเพนท์เฮาส์ของมาเฟียหนุ่ม อังเดรเดินนำลูเซียร์ไปยังลิฟต์ส่วนตัว เพื่อขึ้นไปข้างบน

ลูเซียร์กวาดสายตาสำรวจรอบที่พักของอังเดร เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างเป็นสีดำตามสไตล์ความชอบของอีกฝ่าย

ของตกแต่งบางชิ้นเป็นของหายากหรือมีเพียงชิ้นเดียวในโลกก็มีประดับตกแต่งในเพนท์เฮาส์มาเฟียหนุ่ม อีกทั้งยังสามารถมองเห็นวิวตึกได้สวยงามและชัดเจน

"มาคุยกันหน่อย" เสียงเข้มของอังเดร ทำให้ลูเซียร์ละสายตาจากวิวตึกข้างนอกไปมองเจ้าของใบหน้าเย็นชา

"คะ?"

"เธอมีความคิดเห็นยังไงกับการแต่งงานของเราสองคน"

"ไม่รู้สิคะ เพราะเรื่องนี้ผู้ใหญ่เขาจัดแจงให้ทั้งหมด"

"แล้วเธอเคยปฏิเสธการแต่งงานไหม หรือว่าเห็นดีเห็นงามด้วย"

"เอ่อ..." ความจริง เธอแอบดีใจที่จะได้แต่งงานกับเขา แม้รู้ว่าเขาไม่ได้ชอบพอหรือมีใจให้เลยก็ตาม

อังเดรเริ่มก้าวเท้าตรงมาหาลูเซียร์ ทำให้หญิงสาวต้องถอยออกห่างตามสัญชาตญาณ กระทั่งแผ่นหลังบางแนบชิดกับผนังหนาเย็นเฉียบ

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากลิ่นหอมประจำตัวลูเซียร์กำลังกระตุ้นอารมณ์กระสันเขาให้ทำงาน

"เธออยากแต่งงานกับฉันอย่างนั้นเหรอ?"

"มันคือความต้องการของผู้ใหญ่"

"ไม่ใช่รวมถึงความต้องการของเธอด้วยเหรอ?"

ลูเซียร์หลุบตาต่ำลงมามองแผงอกของอังเดร ยิ่งอยู่ใกล้เขา ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียความเป็นตัวเอง มิหนำซ้ำก้อนเนื้อข้างซ้ายยังพลันเต้นแรง

"ว่ายังไง"

"เซียร์ขัดพวกเขาไม่ได้"

"หึ แน่ใจแล้วเหรอว่าอยากเป็นเมียของฉัน?"

"เซียร์..."

"จะเป็นเมียฉันถามตัวเองรึยังว่า...เด็ดเรื่องบนเตียงไหม"

ประโยคหลังอังเดรโน้มลงไปกระซิบข้างใบหูลูเซียร์ ก่อนจะดึงสายตามองใบหน้าแดงซ่านพร้อมแสยะยิ้ม จากนั้นเดินออกไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนทำอะไรไม่ถูกคนเดียว