ตอนที่ 2 ของตายที่เคยโยนทิ้ง (3)
1059 คำ
“อืม” ครางรับในลำคอ รอกระทั่งสาวใช้จัดโต๊ะเสร็จก็สะบัดมือไล่ออกไป ในห้องครัวจึงเหลือแค่เพียงเขากับน้องชายคนกลางเท่านั้น มันนั่งจ้องมองหน้าเขาอย่างนั้น จะตักอะไรกินอะไรก็สะดุดสายตามันตลอด “กินไม่ลงโว้ย อะไรของนายวะวิน นายมีอะไรจะคุยกับพี่หรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก แต่ผมแค่สงสัยว่าทำไมสีหน้าพี่ถึงไม่ค่อยดี ปกติพี่ขรึมนะ แต่ไม่มากเท่านี้” วิจารณ์ไปตามตรง พี่ชายเขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ตักข้าวเข้าปากหลายคำมาก ข้าวพร่องเกินครึ่งกว่าจะตอบ
“พี่ก็รู้สึกเหนื่อยๆ น่ะ ไม่มีอะไรหรอก ขอบใจมาก”
“ผมไม่เชื่อหรอก เป็นน้องพี่มาตั้งกี่ปี”
“อยากเลิกเป็นวันนี้ไหมล่ะ”
“เฮ้ย! โกรธอะไรผมเนี่ย” อุทานขึ้นมาเสียงดังลั่นบ้าน
“ล้อเล่นน่ะ” ชาครีย์กระตุกรอยยิ้มมุมปาก เป็นยิ้มแรกนับจากกลับมาเยี่ยมบ้านที่กรุงเทพ สองสามวันมานี้เขามีเรื่องให้คิดเยอะ โดยเฉพาะเรื่องของวณิชยา ทบทวนในใจดูดีๆ แล้วก็พบว่าเขาอยากเจอหล่อนอีก ถ้าหากมีโอกาสได้เจอก็อยากจะซักถามทุกสิ่งที่เคยค้างคาในใจ รวมถึงความรู้สึก ณ เวลานั้น ว่าหล่อนเคยรักเขาจริงๆ หรือเปล่า
“หน้าตาไม่เห็นจะเหมือนคนล้อเล่นเลย”
ชวินทร์บ่น หน้าตาบึ้งตึง ทำงอนไปงั้นแหละ รู้อยู่ว่าพี่ชายไม่สนใจ ไม่ยกเท้าขึ้นถีบเก้าอี้เขาก็บุญหัวแล้ว นั่งมองพี่ชายกินข้าวนานชักจะหิวตามจึงดึงตะกร้าผลไม้มาปอกกิน “ผมว่าจะออกสักบ่ายสอง แล้ววันนี้พี่จะออกไปไหนหรือเปล่า”
“เย็นๆ นู้นแหละ พี่มีนัดคุยกับคุณเอมิกา”
“เรื่องรีสอร์ทใหม่ใช่ไหมครับ”
“ใช่ นัดไปคุยกันเรื่องรายละเอียดการจ้างงาน ถ้าไม่โอเค ก็ต้องหาทีมงานใหม่” โครงการรีสอร์ทใหม่ของเขา เป็นการร่วมทุนกันกับเพื่อนสนิท กำลังอยู่ในช่วงของการก่อสร้าง บังเอิญว่าเขาไปถูกใจผลงานการตกแต่งภายในของมัณฑนากรคนหนึ่งจึงติดต่อไปให้เข้ามารับงานนี้ เห็นว่าทีมงานลงไปดูสถานที่มาแล้ว ทุกอย่างโอเค เขาจึงจะคุยเรื่องสัญญาจ้าง บริษัทต้นสังกัดเป็นบริษัทเล็กๆ เพิ่งเปิดในไทยได้ไม่กี่เดือน เจ้าของบริษัทเป็นคนไทยที่มีชื่อเสียงด้านการออกแบบอยู่ประเทศเยอรมนี
“นายทุนเงินหนาแบบพี่ชายผม ใครจะไม่อยากร่วมงานด้วยล่ะครับ คิดมาก” พูดพลางกินลำไย มันหวาน หอม อร่อยจนหยุดมือไม่ได้
“พูดอะไรกรุณาเช็คหน้าพี่ชายนายด้วย”
หน้าขรึมอย่างเขา ใครก็ไม่อยากเข้าใกล้ ให้คุยด้วยห้านาทียังเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา แต่ก็ชินแล้วแหละ
ชาครีย์เป็นคนนิสัยแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ถ้าไม่ใช่คนที่อยากคุยด้วยเขาจะกระทำตัวไม่ค่อยน่ารักสักเท่าไหร่ เช่น จะจิกตา จะพูดห้วน
“ดูแล้วน่า เช็คแล้ว ก็หล่อซะขนาดนี้” ชวินทร์อวยพี่ชายตัวเองใหญ่เลย โยนลูกลำไยไปให้ พี่ชายก็รับไปแกะเปลือกกินทันที
“เฮ้อ!” ถอนหายใจ หลุบสายตาดูเปลือกลำไยเลื่อนลอย “จะว่าไปพี่ก็มีเรื่องค้างคาในใจตามที่นายสงสัยจริงๆ นั่นแหละ”
“นั่นไง มีอะไรเล่ามาให้หมดดดด” เซนท์เขาก็แรงไม่แพ้ผู้หญิงจับกิ๊กแฟนล่ะวะ ชวินทร์หยุดการกินลำไยลง ณ วินาทีนั้น จ้องมองพี่ชาย สงสัยจะกดดันเกินไป พี่ชายมาดขรึมถึงโยนเปลือกลำไยมาใส่หน้า
“สอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นชะมัดเลยนายเนี่ย” ไม่ใช่ไม่อยากเล่า แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่ายังไง รายละเอียดมันเยอะเกินไปจนขี้เกียจพูด
“คนอื่นที่ไหน นั่นพี่ นี่น้อง” ชี้นิ้วไปทางพี่ชาย จากนั้นวกกลับมาจิ้มอกตัวเอง ก่อนจะเก็บเปลือกลำไยลูกดังกล่าวมาใส่ถังขยะดีๆ
“เอาไว้ถ้าอยากเล่าพี่จะเล่าให้ฟังแล้วกัน ตอนนี้นายรู้แค่พี่กำลังตามหาผู้หญิงคนนี้ก็พอ ถ้าเจอแล้วให้รีบบอก”
หยิบโทรศัพท์ออกมาจิ้มๆ เลื่อนหารูปเก่าของวณิชยาที่เคยถ่ายคู่กับเขาเมื่อหลายปีก่อน ใบหน้าหล่อนอ่อนเยาว์ไร้เครื่องสำอางแต่ก็ฉายแววสวย วณิชยานั่งข้างเขาชูสองนิ้วส่งยิ้มมาให้กล้อง ฉากหลังของรูปเป็นบ้านหลังเล็กบนเกาะไอรัก ซึ่งเป็นเกาะส่วนตัวของเขา
ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้แวะไปค้างที่เกาะ เพราะติดงานขยายรีสอร์ทที่ร่วมทุนกับเพื่อนสมัยเรียนที่ชื่อชิน ความคืบหน้าการก่อสร้างแล้วเสร็จไปเกือบหกสิบเปอร์เซ็น ฝ่ายออกแบบภายในกำลังเข้ามารับงานต่อ คาดว่าน่าจะเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาใช้บริการได้ภายในปลายปีนี้
“ใครเหรอพี่ หน้าน่ารักดีจังเหมือนเด็กมหา’ลัย”
ชวินทร์ดึงทิชชู่มาเช็ดมือ รับโทรศัพท์จากพี่ชายมาซูมดูรูปดังกล่าว หัวคิ้วเข้มขมวดนิ่งเข้าหากัน เงยหน้ามองพี่ชายผู้มีใบหน้าเรียบเฉย สายตาว่างเปล่าราวกับคนไร้หัวจิตหัวใจ ออกจะไปทางเบื่อโลก
“ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วพี่ก็ไม่เคยเล่าให้ฟัง”
“เถอะน่า อย่าถามอะไรให้มันมากความนักเลย”
ถามเยอะซะจริง ชาครีย์ตีสีหน้าดุใส่น้องชาย เอ็ดมันนิดๆ ก่อนแย่งโทรศัพท์กลับคืนมาไม่ให้ชวินทร์ดูต่อ มันซูมไปซูมมาจนหน้าจอเขาแทบถลอกตามแล้วมั้ง ไม่รู้ว่าจะอยากรู้อยากเห็นอะไรขนาดนั้น
ชาครีย์อิ่มทั้งข้าวทั้งผลไม้จึงลุกจากเก้าอี้ไปล้างมือ เดินหลบหนีจากน้องชายออกไปข้างนอก มันร้องเรียกตามหลังเสียงดังเชียว เขาได้ยิน แต่พยายามไม่สนใจ จะให้เขาตอบว่าอะไร
ให้ตอบตามความจริงไปว่า ‘เธอคือของตายที่เขาเคยได้แล้วเฉดหัวทิ้ง’ อย่างนั้นเหรอ มันจะฟังดูสารเลวเกินไปไหม?
......................
ฝากนิยายด้วยนะคะ
- ผู้เขียน
