“ค่ะ”
วณิชยาเดินตามหลังเอมิกาเข้าไปในบ้าน ก่อนเข้าข้างในก็อดไม่ได้ที่จะเอียงใบหน้าไปมองประตูหน้าบ้านอีกครั้ง สงสัยจะตาฝาดจะคิดไปเองจริงๆ นั่นแหละ หล่อนส่ายหน้าช้าๆ ก่อนดึงประตูไม้บานใหญ่ทว่าค่อนข้างเก่าปิดลงพร้อมกับลงกลอนแน่นหนา เข้าห้องพาลูกไปนอน
เจ้าของเงาตะคุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก ค่อยๆ โผล่ใบหน้าขึ้นมามองเข้าไปในบ้านหลังเล็กก็ไม่เห็นใครยืนอยู่หน้าบ้านแล้ว
ชาครีย์แอบสะกดรอยตามทั้งสองมาตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว ทำตัวเหมือนคนโรคจิต โชคดีที่ชาวบ้านแถวนี้เข้านอนเร็ว สองสามทุ่มก็เริ่มปิดไฟนอนกันแล้ว การสะกดรอยตามในวันนี้มีสิ่งเดียวที่สร้างความสงสัยให้กับชาครีย์ คือเด็กชายตาใสคนนั้น เขาคงไม่ติดใจอะไรถ้าหากตาหนูนั่นไม่มีเค้าโครงใบหน้าเหมือนเขาในวัยเด็ก หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาส่งคนไปสืบเรื่องของวณิชยาจากข้อมูลเล็กน้อยที่ได้จากบริษัทเอมิกา รายละเอียดมีไม่มากเพราะหล่อนย้ายที่อยู่อาศัยค่อนข้างบ่อ
